Είναι δυνατόν να ακούσεις ένα τραγούδι και να μην να το χορταίνεις;
Είναι δυνατόν μια μελωδία να σε κρατά μαγεμένο και να μην μπορείς να ακούσεις κάτι άλλο;
Να σε έχει κυριέψει, να μην λέει να βγει από τα αυτιά σου, ακόμα και όταν έχεις σβήσει τα ηχεία προπολλού;
Μια απαλή μελωδία... ένα απλό κομμάτι με πιάνο, μια κιθάρα, ντράμς... άντε να έχει και λίγο μπάσο. ... τραγουδισμένο από μια όμορφη και ήρεμη γυναικεία φωνή.
Δυνατόν ή αδύνατον, αυτό συμβαίνει εδώ και δυο μέρες και βρίσκομαι "αιχμαλωτισμένη" μιας μελωδίας, ενός τραγουδιού για ένα "κόκκινο φανάρι" από το CD "Για το χατήρι μιας αγάπης" της Μαρίας Σπυροπούλου.
ΥΓ. Το κομμάτι το βρήκα σε αυτό το post του Araxtou :-)
