Γιατί βρε φίλε, φίλη;
Γιατί δέχεσαι την βοήθειά μου, αλλά δεν πληρώνεις το χρέος σου;
Γιατί πρέπει να αναγκαστώ να το υπενθυμίσω;
Γιατί δεν δίνεις ένα τέλος στην όλη ιστορία; Γιατί αφήνεις και περνούν χρόνια χωρίς να προτείνεις μια λύση;
Γιατί το δικό σου χάος είναι σημαντικότερο από το να πληρώσεις τους λογαριασμούς σου ή η φιλία μας;
Και γιατί ακόμα και όταν σου το λέω, δεν αντιδράς άμεσα και ανάλογα με τις υποσχέσεις σου;
Θα μου πεις φταίω εγώ που άφησα να περάσουν 6 μήνες μέχρι να σε ρωτήσω.
Ναι φταίω, αλλά και εσύ τι έκανες στους 6 μήνες; Δεν ξέρω τι έκανες στο μυαλό σου, στην πράξη σε ρωτώ τι συνέβη; Τίποτε.
Πέρασε ένας χρόνος, στο υπενθύμισα, πριν 2 εβδομάδες πάλι. Τι συνέβη; Την Κυριακή μου είπες (σε ερώτησή μου) "αύριο στο γραφείο". Σήμερα με ρωτάς; "Γίνεται αύριο;"
Αμάν πια, αμάν.
Δεν μιλώ, λογικό να μην συμβαίνει τίποτε.
Το υπενθυμίζω ευγενικά ζητώντας δικιά σου πρόταση, τίποτε.
Το αναφέρω με δικές μου προτάσεις και ορισμένο χρονικό διάστημα, τίποτε.
Αμάν πια, μήπως έχω στο πρόσωπο μια ταμπέλα που να λέει...
"Μην με παίρνετε στα σοβαρά, τα χρήματά μου δεν μου αξίζει να μου επιστραφούν, οι υποσχέσεις που μου κάνετε δεν χρειάζεται να κρατηθούν;"
Αμάν πια, αμάν.
ΥΓ. Propetis είμαι σίγουρη ότι θα καταλάβεις σε ποιόν απευθύνομαι και δεν θα μου στεναχωρηθείς. Από ότι ξέρω και εσύ στο συγκεκριμένο πρόβλημα "συνάδελφος" είσαι.
