Υπάρχει σε όλα ένα φυσικό τέλος;
Εάν ναι πότε; Όταν τα πράγματα πάνε καλά ή όταν βρίσκονται στο ναδίρ τους;
Ή είναι τυχαία όλα τελικά και συμβαίνουν χωρίς ιδιαίτερο λόγο σε μια ανύποπτη στιγμή;
Σήμερα έδωσα τέλος σε μια φιλία γνωριμίας 14 χρόνων περίπου. Δεν το έκανα ελαφριά την καρδία, έτσι απλά ή χωρίς λόγο, με σκοπό να την πικράνω...
Ήδη προσπάθησα να δώσω λίγο χρόνο στον χτεσινοβραδινό θυμό, μήπως και τα πράγματα σήμερα φαινόντουσαν λιγότερο άσχημα.
Όμως κάποτε έρχεται, όπως για όλα, η στιγμή που πρέπει κανείς να πάρει μια απόφαση. Με πλουτίζει ή με φτωχαίνει αυτή η κατάσταση; Μου δίνει κάτι το θετικό ή ζητά από εμένα περισσότερα από όσα μπορώ τελικά να δώσω και οι άλλοι περιμένουν κουράζοντας και πληγώνοντάς με παράλληλα;
«Λυπάμαι πρώην φίλη, αλλά αν είσαι τόσο ευαίσθητη όπως μου τονίζεις ξανά και ξανά στις συζητήσεις μας, θα ένιωθες πως πέντε φορές με ζουλάς μέσα στο νερό και χαίρεσαι όταν δεν παίρνω ανάσα και μια με τραβάς ξανά έξω φιλάνθρωπα για να μου δείξεις που είναι ο αέρας.
Λυπάμαι αλλά δεν θα συνεχίσω να παίζω το παιχνίδι σου. Να εξαρτώμαι από τα σχόλιά σου και να είμαι καλά αν βρεις κάτι θετικό ή να με σπάς με τις σπόντες σου.
Να είσαι καλά και είμαι σίγουρη ότι θα βρεις σύντομα μια άλλη ViSta για να παίζεις τα παιχνίδια σου, αυτή εδώ αρνείται πλέον.»
Κάλιο αργά παρά ποτέ, δεν λένε;
Κρίμα που δεν έγινε μια ώρα νωρίτερα λέω εγώ...
Kαληνύχτα...
