Φιλαρακι μου

Φιλαράκι μου Κώστα, πολύ σε αγαπώ.
Να είσαι πάντα καλά, με το χαμόγελο στα χείλη, την τεράστεια υπομονή σου, τα όμορφα τραγούδια σου στο mpg.player και την τεράστειά σου ανοιχτή καρδιά :-)

Φίλε μου Κώστα, πόσο τυχερή ήμουν που σε γνώρισα πριν 13 χρόνια, εύχομαι και να χαιρόμαστε για πολλά ακόμα χρόνια ο ένας τον άλλο.
Να είσαι πάντα καλά. Σε αγαπώ πολύ :-)

Tιποτε

Δεν έχω να πω τίποτε.
Τίποτε άλλο από ό,τι πετάμε για λίγες ημέρες στις διακοπές.
Πάμε εκεί από όπου άλλοι φεύγουνε τώρα.
Περίεργη επιλογή ομολογουμένως...

Μήπως όμως εκεί, είναι τελικά δροσερότερα από εδώ;
Ποιός θα το πίστευε ποτέ, ότι μια τέτοια πρόταση σαν την προηγούμενη θα μπορούσε να είναι πιθανή;

Όπως και να έχει... διακοπές είναι διακοπές, ακόμα και αν αυτή την φορά θα τις περάσουμε μόνον με την οικογένεια και σε μια μεγαλόπολη.
Καλό ταξίδι να έχουμε.
Καληνύχτα.

Oπτικη εντυπωση (Ιστορια με την Μαρια Ριζου)

Όποια εντύπωση του υπόπτου και να είχε σχηματίσει η Μαρία Ρίζου στο μυαλό της βάση των ενοχοποιητικών στοιχείων της σήμανσης αλλά και των πληροφοριών που είχε αναφέρει ο συνάδελφος ανετράπη ακαριαία με την πρώτη ματιά. Η ψύχραιμη παρουσία του στο ανακριτικό δωμάτιο, έτσι όπως φαινόταν να κοιτά σταθερά τον γνωστό καθρέφτη, χωρίς να τραβά ούτε δευτερόλεπτο το βλέμμα μακριά του, ξέροντας πολύ καλά την πραγματική του λειτουργία, έδειχνε ένα δυνατό, σίγουρο για τον εαυτό του άτομο που δεν είχε αμφιβολία άλλα ούτε και φόβο για το ότι η συνάντησή του με την αστυνομία θα μπορούσε παρά να έχει ένα καλό τέλος χωρίς επιπλοκές.

«Από που αντλεί αλήθεια την ηρεμία περιμένοντας τόση ώρα μέσα σε ένα ανακριτικό δωμάτιο;» αναρωτιόταν. Ποιός πολίτης δεν ανησυχεί βάζοντας χίλια δυο πράγματα στο μυαλό του και μόνον με την θωριά ενός αστυνομικού; Ποιός Έλληνας πολίτης είναι σίγουρος ότι δεν έχει πράξει ενάντια του νόμου στην μια ή στην άλλη περίπτωση; Και μόνον η παρουσία ενός αστυνομικού με στολή αρκεί συνήθως για να αναστατώσει ακόμα και το πιο φιλήσυχο γεροντάκι. Dein Freund und Helfer είναι το σλόγκαν των Γερμανών συναδέλφων. Φίλος και βοηθός δηλαδή... Όμως στην Ελλάδα, στην Ιταλία αλλά και σε πολλά άλλα κράτη της Ευρώπης ποιός μπορεί να δει ένα αστυνομικό ως φίλο ή έστω βοηθό; Ποιός από εκείνους που έζησε την δικτατορία ξεπερνά την οδυνηρή ανάμνηση και μπορεί να αρχίσει να την εμπιστευτεί; Ήξερε η επιθεωρητής πολύ καλά πως δεν ήταν μόνον πρόβλημα κακού image, αλλά ξεκινούσε και από την στάση και το τρόπο συμπεριφοράς αρκετών από τους συναδέλφους της. Άμα χρησιμοποιούν την «δύναμη» της εξουσίας και φέρονταν σαν να τους ανήκαν όλα και όλοι, αν έχουν αφαιρέσει κάθε ίχνος ευγένειας από την συμπεριφορά τους, πως μπορούσε να μην είναι κατανοητή η απέχθεια που έτρεφαν για αυτούς τόσοι πολίτες; Τόσοι και τόσοι βρέθηκαν κατά καιρούς «θύματα» της αυθαιρεσίας και υπεροψίας των αστυνομικών οργάνων. Ναι βέβαια, δεν μπορούσε να πει, τα τελευταία χρόνια η ηγεσία της αστυνομίας προσπαθούσε να ανατρέψει την κακή γνώμη του κόσμου και να παρουσιάσει ένα καινούργιο «πρόσωπο», ένα φιλικότερο, προοδευτικό πρόσωπο για τον κλάδο, όμως λίγο ο φόβος μερικών ότι θα χάσουν τα πλεονεκτήματα της «δύναμης», λίγο η έλλειψη διάθεσης κάποιων να ασχοληθούν και να αναθεωρήσουν το κατεστημένο, δυσκόλευαν σημαντικά την θετική εξέλιξη επιβραδύνοντας έτσι ανησυχητικά τους ρυθμούς της απαραίτητης για όλους καλυτέρευσης.

Όπως και να είχε ήταν πραγματικά αξιοσημείωτο παρόλα τα ενοχοποιητικά στοιχεία που εντωμεταξύ επιβεβαίωσε η σήμανση με 100% σιγουριά, ότι ο Ηλίας Πορφυρός, ο 28χρονος άνδρας με το μπλε τζιν, το πράσινο μάλλινο πουλόβερ, τα άψογα δεμένα σουέντ παπούτσια και μπουφάν από το ίδιο υλικό, ο ίδιος άνδρας που έμενε σε ένα σκουπιδότοπο, που δεν θεώρησε απαραίτητο να πετάξει από πάνω του τα ρούχα που λερώθηκαν με το αίμα των θυμάτων του, που συνελήφθη από την αστυνομία για έλλειψη άδειας οπλοφορίας αλλά και που ήταν σίγουρο ότι το ύψος της κατηγορίας δεν θα παρέμενε εκεί, περίμενε ατάραχος, λες και δεν συνέβαινε τίποτε αγνοώντας ολοσχερώς τον αστυνομικό με στολή που πηγαινοερχότανε από την δυσφορία του μην ξέροντας αν θα έρχονταν οι επιθεώρητες έγκαιρα για να προλάβει να πάει για μεσημεριανό φαγητό.

«Mαρία Ρίζου είναι το όνομά μου, με τον συνάδελφό μου έχετε ήδη γνωριστεί» είπε η επιθεωρητής μπαίνοντας στο ανακριτικό δωμάτιο και κράτησε ανοιχτή την πόρτα για να μπει πίσω της ο Τίμος Κωσταντινίδης.
...

Πόσα;

Πόσα εκατομμύρια κόσμου πρέπει να μένουν σε μια πόλη για να μην νιώθει κανείς μονάχος;
Πόση αγάπη χρειάζεται μια ψυχή για να αισθάνεται αγαπημένη;
Πόσα φιλιά δίνει κανείς και πόσα άλλα χρειάζεται για να ησυχάσει;
Πόσα χάδια, πόσες ηδονές, πόσες στιγμές επιτυχίας είναι απαραίτητες για να διαλυθεί η μελαγχολία;
Και πόσες αναποδιές για να επανέρθει;

Πεινασμενα ονειρα...

Έχει ο χορτάτος σκέψεις;
Ανησυχίες;
Ελπίδες;
Φαντασία;

Είναι τα όνειρα προνόμιο του πεινασμένου;
Του ταλαιπωρημένου;
Του κουρασμένου; Του οργισμένου;
Λυπημένου; Μονάχου, γερασμένου;

Ευτυχώς τα καταφέρνουμε...
Δόξα το Θεό είμαστε καλά...
Είμαι ευγνώμον... για όλα όσα όμορφα ζούμε.
Κρίμα μόνον που η ικανοποίηση φαίνεται να φιμώνει σημαντικά την φαντασία μου...

ΥΓ. Το PowerBook αποφασίζει για μένα πότε θα πάει για ύπνο. Τελικά δεν κάνει μόνον για τους ανθρώπους υπερβολική ζέστη... το καημένο αυτοπροστατεύεται με το να σβήνει άμα υπερθερμένεται.... Κράτα γερά μικρό μου εργαλείο, σε χρειάζομαι. Κάνε όσο διάλειμα χρειάζεσαι, ευτυχώς ξέρεις εσύ καλύτερα από εμένα τι σημαίνει να φροντίζεις τον εαυτό σου...:-)

Φυσικό τέλος;

Υπάρχει σε όλα ένα φυσικό τέλος;
Εάν ναι πότε; Όταν τα πράγματα πάνε καλά ή όταν βρίσκονται στο ναδίρ τους;
Ή είναι τυχαία όλα τελικά και συμβαίνουν χωρίς ιδιαίτερο λόγο σε μια ανύποπτη στιγμή;

Σήμερα έδωσα τέλος σε μια φιλία γνωριμίας 14 χρόνων περίπου. Δεν το έκανα ελαφριά την καρδία, έτσι απλά ή χωρίς λόγο, με σκοπό να την πικράνω...
Ήδη προσπάθησα να δώσω λίγο χρόνο στον χτεσινοβραδινό θυμό, μήπως και τα πράγματα σήμερα φαινόντουσαν λιγότερο άσχημα.
Όμως κάποτε έρχεται, όπως για όλα, η στιγμή που πρέπει κανείς να πάρει μια απόφαση. Με πλουτίζει ή με φτωχαίνει αυτή η κατάσταση; Μου δίνει κάτι το θετικό ή ζητά από εμένα περισσότερα από όσα μπορώ τελικά να δώσω και οι άλλοι περιμένουν κουράζοντας και πληγώνοντάς με παράλληλα;

«Λυπάμαι πρώην φίλη, αλλά αν είσαι τόσο ευαίσθητη όπως μου τονίζεις ξανά και ξανά στις συζητήσεις μας, θα ένιωθες πως πέντε φορές με ζουλάς μέσα στο νερό και χαίρεσαι όταν δεν παίρνω ανάσα και μια με τραβάς ξανά έξω φιλάνθρωπα για να μου δείξεις που είναι ο αέρας.
Λυπάμαι αλλά δεν θα συνεχίσω να παίζω το παιχνίδι σου. Να εξαρτώμαι από τα σχόλιά σου και να είμαι καλά αν βρεις κάτι θετικό ή να με σπάς με τις σπόντες σου.
Να είσαι καλά και είμαι σίγουρη ότι θα βρεις σύντομα μια άλλη ViSta για να παίζεις τα παιχνίδια σου, αυτή εδώ αρνείται πλέον.»

Κάλιο αργά παρά ποτέ, δεν λένε;
Κρίμα που δεν έγινε μια ώρα νωρίτερα λέω εγώ...

Kαληνύχτα...

Χαρούμενα παιδιά

Πόσο όμορφα είναι τα παιδιά όταν χαίρονται...
Όταν χαμογελάνε...
Όταν είναι ξένιαστα...
Σίγουρα...
Υγιή.

Μακάρι πάντα έτσι να είναι.
Το ξέρω πως δεν είναι εφικτή η ευχή μου...
Όμως για αυτό δεν είναι οι ευχές;
Για να είναι ελεύθερες από λογικές συμβάσεις, να μην έχουν όρια, να δείχνουν τι επιζητούμε και τι ονειρευόμαστε...

Ζητείται ζωή

Ζητείται ζωή,
συναρπαστική,
χωρίς έντονες οικονομικές στεναχώριες, πολιτικές αναταραχές, κοινωνικές αδικίες,
με διανοητικές προκλήσεις,
ήθος,
συναισθηματική σταθερότητα, αλλά προπάντων...

πολλή αγάπη και τρυφερότητα!

ΥΓ. Η αναζήτηση δεν τελειώνει ποτέ, αλλά νομίζω πως βρισκόμαστε στον σωστό δρόμο...

Ζεστη ημερα

Μου αρέσει το φως
Με έλκει όμως και το σκοτάδι

Το νερό ευχάριστα χαλαρώνει
αυτά που η ζέστη αποχαυνώνει

Ο άνεμος βοηθά αλλά δεν φτάνει
Η βροχή κύκλους κάνει

Τι γελοία «προβλήματα»
σε σχέση με αυτά των άλλων

Ευτυχώς όμως ετούτη την στιγμή
τέτοια εμένα αφορούν και όχι άλλα μεγάλα.

Καλημέρα... :-)

Αβάσταχτο βάρος...

Ποιά προσωπική στεναχώρια να έχει κανείς, όταν ακούει στο ραδιόφωνο τις συμπλοκές στο Λίβανο;
Ποιό μικρό ψεγάδι να εκφράσει κανείς από την ζωή του, όταν προσγειώνεται το αεροπλάνο με τους πρόσφυγες;
Πότε θα βρεθεί επιτέλους μια λύση και θα σταματήσει αυτή η άσκοπη και παράλογη αιματοχυσία, ανεξάρτητα ποιός την άρχισε ή ποιός την συντηρεί και για ποιόν λόγο...
Πως μπορεί ο άνθρωπος να επιλέγει συνειδητά τον πόλεμο, την καταστροφή και τον θάνατο από την ειρήνη;

Συνθλίβομαι από την αδιαλλαξία μερικών και το αβάσταχτο βάρος των ημερών.

Αλλη μια μερα τελειωνει...

'Αρχισε η μερα με την αίσθηση της σωματικής κούρασης αλλά και απερίγραπτη ευφορία...
Waaaaaaaaaahnsinn

Συνεχίστηκε με φιλιά, βουτιές και γέλια...

Για να επανέρθουν το βράδυ οι αμφιβολίες και η αποπνικτική ζέστη...
Ausgebrannt?

Άλλη μια μέρα της ViSta τελειώνει.
Καληνύχτα...

Waaaaaaaaaahnsinn :-)

Χωρίς λόγια αλλά με μια γνωστή μελωδία.
Τραγουδούν οι BAP στην διάλεκτο της Κολωνίας...

Μια καλή καλή καλημέρα, τόσο απίθανη όσο η διάθεσή μου :-)

Aναλφαβητισμος

Τι γλώσσα έχει το κλάμα;
ποιά σημεία στίξεως χρειάζεται η αναπνοή;
κάνει γραμματικά λάθη η ματιά;
γνωρίζει τις τελείες η ανασφάλεια;

Έχει διαλέκτους η αγάπη;
πόσες φορές άξιζε να προφερθεί σωστά;
ποιοί κανόνες ορθογραφίας αρμόζουν στην ευτυχία;
σε ποιά γλώσσα ζω αυτήν μου την ζωή;

Πόσο αναλφάβητη νιώθω!

100 λεξεις...

Τιτίβισμα πουλιών
Ορίζοντα θαλλασοκόκκινε
Μουσική χαμηλών ρυθμών
Αέρα φίλε μόνιμε

Φανερώστε μου ξανά το όνειρο
Εκεί που όλα είναι πιθανά
Όπου νταντεύει το άγριο θηρίο
Στρουμπουλά μικρά μωρά

Όπου εξηγεί το ελάφι στο νούφαρο το τάβλι
Και ο λαγός με την ίαινα συμπάσχει
Που λέει το ψάρι στην πάπια αστεία
Και ο γάιδαρος αναζητά στην λεύκα μεγαλεία

Όπου οι μελωδίες έχουν γεύση
Το παγωτό νέους χορούς μαθαίνει
Και αραχνοϋφαντα φουστάνια
Τρυφερά αγκαλιάζουνε ψιλά φουγάρα

Όπου ο άνεμος την χελώνα ψιλά σηκώνει
Και πάλι απαλά την προσγειώνει
Κει που το χώμα ψιλή βροχή φαντάζει
Και η έμπνευση καμαρωτή μπροστά μου οργιάζει...

We'll rock you

Μερικές χθεσινές εικόνες από την Κολωνία ΠΡΙΝ να αρχίσει το μιούσικαλ των Queen "We'll rock you"...
γιατι η φωτογράφιση κατά την διάρκεια της παράστασης δεν επιτρεπόταν.






Καλημέρα και καλή αρχή της εβδομάδας :-)

Παράλογος και άσχημος κόσμος (Ιστορια με την Μαρια Ριζου)

Στο δρόμο προς το αστυνομικό τμήμα παρατηρούσε η επιθεωρητής Μαρίας Ρίζου τα διάφορα μοντέλα αυτοκινήτων και αναρωτιόταν ποιο από όλα ταίριαζε καλύτερα στον τύπο, τρόπο ζωής αλλά και στο πορτοφόλι της. Είδε μικρά Γιαπωνεζάκια, μεγαλύτερα Γαλλάκια, ζωηρά Ιταλάκια, σοβαρά Γερμανάκια, πομπώδη Αμερικανάκια, Ρωσόπουλα με φουτουριστικές φόρμες αλλά ανεπαρκείς μηχανές... Ήταν δύσκολη η επιλογή και παρόλο που δεν είχε καμία διάθεση έπρεπε να πάρει κάποια οπότε δεν είχε κανένα νόημα να την καθυστερεί ούτε ένα λεπτό περισσότερο. Δεν μπορούσε να καταλάβει γιατί δυσκολευόταν αλήθεια. Δεν ζητούσε πολλά από ένα αυτοκίνητο ή έτσι πίστευε τουλάχιστον. Όπως και το διαμέρισμά της, έπρεπε να είναι πρακτικό, να χωρά μάνα, κόρη και τα πράγματά τους. Α καλό θα ήταν να μπορούνε να μεταφέρουν και μια φίλη ή φίλο την Κατερίνας, να έχει κεντρική κλειδωνιά, ίσως ίσως υδραυλικό τιμόνι και σε περίπτωση που κάνει ζέστη να μπορεί να ανοίγει την συρόμενη οροφή. «Για δες», σκέφτηκε και ξαφνιάστηκε που πραγματικά άρχισε να την ενδιαφέρουν πολυτέλειες. «Μήπως τελικά έγινα και εγώ ένα με αυτούς τους ανθρώπους που επιζητούν στην κατανάλωση και υπερκατανάλωση το νόημα της ζωής;» Της ήταν σημαντικό να μην θεωρεί τον εαυτό της ως άλλο ένα πρόβατο της διαφήμισης, κάτι χωρίς δικιά του φαντασία, που αρκεί ένα προϊόν να διαφημιστεί στην τηλεόραση ή στα περιοδικά για να θεωρηθεί απαραίτητο και ανάγκη. Ανεξάρτητα τι είναι αυτό, εάν έχει να κάνει με τα ενδιαφέροντα του πιθανού αγοραστή, εάν είναι πρακτικό, αν έχει κανείς τα λεφτά για να το πληρώσει.... Ναι, δεν άφηνε την διαφήμιση να καθορίζει τις ανάγκες της, ούτε χρειαζόταν πολυτέλειες για να νιώσει ευτυχισμένη, όμως εκείνο το Chrysler της Βασιλικής Λέκα της είχε μείνει στην ανάμνηση ως ένα όμορφο μοντέλο. Θα της άρεσε ένα τέτοιο αυτοκίνητο, ξέφευγε από τα καθιερωμένα. Λίγο ρετρό, λίγο μοντέρνο, λίγο καμπύλο, με χώρο και για τις δυο τους. Ήταν άραγε και αυτό ένδειξη υπερκαταναλωτισμού; «Έλα Μαρία, μην υπερβάλεις» αυτομαλώθηκε που πάλι άρχισε να κρίνει με αυστηρά κριτήρια τον εαυτό της, χωρίς λόγο. «Aν μου το χάριζαν δεν θα έλεγα όχι, αλλά για την ώρα είναι μάλλον όνειρο φθινοπωρινής νυχτός» είπε γελώντας και ο οδηγός του διπλανού αυτοκινήτου την κοίταξε με περιέργεια γιατί δεν μπορούσε να καταλάβει πως κάποιος μέσα στην χαοτική κίνηση της Αθήνας θα μπορούσε να έχει ή και να διατηρεί μια χαρούμενη διάθεση.
...

«Mαρία σε ευχαριστώ που μπόρεσες να έρθεις τόσο γρήγορα» είπε ο Τίμος Κωνσταντινίδης βλέποντας την συνάδελφο να μπαίνει στο γραφείο του. «Τον βρήκαμε στο σπίτι του, απαθή, ντυμένο ακόμα με τα ματωμένα ρούχα, να δουλεύει μπροστά στον υπολογιστή του λες και δεν είχε συμβεί τίποτε. Μπορείς να το πιστέψεις; Έχει περάσει μια ολόκληρη μέρα και δεν του πέρασε από το μυαλό να τα πετάξει από πάνω του. Στο συρτάρι βρήκαμε ένα πιστόλι. Τώρα που μιλάμε ελέγχει η σήμανση αν είναι το όπλο του εγκλήματος αλλά βάζω στοίχημα ένα μενού 5 πιάτων στο αγαπημένο σου ιταλικό εστιατόριο ότι τα τεστ θα βγούνε θετικά. Ήδη επιβεβαίωσε η σήμανση πως στο αριστερό του χέρι βρέθηκαν τα ίχνη που αφήνει ένα πιστόλι όταν πυροβοληθεί. Αποκλείεται λοιπόν να βρήκε το όπλο αφού κάποιος άλλος το χρησιμοποίησε και να το πήρε απλά μαζί του από τον τόπο του εγκλήματος.»
«Βρήκατε στοιχεία στο σπίτι του σχετικά με την Βασιλική Λέκα; Ή κάτι άλλο που να δείχνει εάν η πράξη ήταν προμελετημένη ή όχι;» ρώτησε ο επιθεωρητής Μαρία Ρίζου και διάλεξε για να καθίσει την αριστερή από τις δυο καφέ καρέκλες των επισκεπτών που βρισκόντουσαν μπροστά στο γραφείο. Ήθελε να είναι ενημερωμένη όσο γίνεται περισσότερο πριν συναντήσει τον Ηλία Πορφυρό δύο δωμάτια πιο μακριά όπου περίμενε κατά πάσα πιθανότητα για την ανάκριση.

«Βρήκαμε στις ραφιέρες μερικά βιβλία της και ένα ανοιχτό πάνω στο γραφείο. Αν εξαιρέσει κανείς όμως την βιβλιοθήκη και το γραφείο του ήταν το σπίτι ένας σκέτος σκουπιδότοπος. Λερωμένα ρούχα στο πάτωμα, άπλυτα πιάτα στον νεροχύτη, αποφάγια στις κατσαρόλες, μισοάδεια μπουκάλια μπίρας στο πάτωμα, το πάτωμα μες την βρώμα. Κολλούσε σε κάθε βήμα, μη με ρωτήσεις από τι, καλύτερα να μην ξέρεις.»

«Δυσκολευτήκατε να τον συλλάβετε;»
«Όχι δεν αντέδρασε ούτε προσπάθησε να ξεφύγει. Το μόνο που έκανε, ήταν να μας ρωτήσει πως και δεν τον βρήκαμε νωρίτερα. Δεν μπορώ να εξηγήσω την ψυχραιμία και την απάθεια με την οποία φέρεται. Είναι παραίτηση, αφού βρήκαμε τόσα ενοχοποιητικά στοιχεία, ή απλά ένδειξη παράνοιας;»

«Tον έχεις ρωτήσει σχετικά με την υπόθεση;»
«Όχι, η άδεια οπλοφορίας του είχε λήξει και έτσι τον έφερα εδώ με αυτήν την αφορμή. Περιμένω τις αναλύσεις από το αίμα που βρήκαμε στα ρούχα του για να ξέρω την κατεύθυνση την οποία θα έχει η ανάκρισή μας. Θεωρητικά μπορεί ο κος Πορφυρός να είναι χασάπης από χόμπι ή το αίμα να είναι από το κοκκινιστό της Κυριακής και το μοσχαράκι να αμύνθηκε....» της είπε και ήταν φανερό ότι ήταν πεπεισμένος ότι ο θύτης αυτής της υπόθεσης είχε ήδη βρεθεί.

«Πόση ώρα σε περιμένει ήδη στο ανακριτικό;»
«Τρία τέταρτα περίπου, ένας συνάδελφος με στολή του κρατά παρέα. Tι λες να πάμε και ας μην έχουμε τα αποτελέσματα της σήμανσης;»

«Δεν τους παίρνεις καλύτερα ένα τηλέφωνο; Αν έχουν τελειώσει θα μας πουν, αλλιώς μπορούμε να αρχίσουμε με τα στοιχειώδη, που ήταν την ώρα του εγκλήματος, σε ποιά περίπτωση χρησιμοποίησε το μπιστόλι του, πως εξηγεί τα αίματα στα ρούχα του. Μετά προχωράμε βλέποντας και κάνοντας, αλλά πραγματικά θα προτιμούσα να ξέρουμε τι κάνουμε πριν αρχίσουμε τις ερωτήσεις» απάντησε η Μαρία Ρίζου.

Η εμπειρία της είχε μάθει να μην προσπαθεί να κερδίσει χρόνο με ανακρίσεις υπόπτων αν δεν είναι καλά ενημερωμένη ή δεν έχει εξετάσει προηγουμένως όλα τα ίχνη ή τυχόν ενοχοποιητικά στοιχεία και δεν ήθελε να κάνει μια εξαίρεση για αυτήν την υπόθεση. Για κλάσματα του δευτερολέπτου είχε καταφέρει να ξεχάσει ότι δεν δούλευε απλά και μόνον σε άλλη μια υπόθεση παρά ανέλυε τα αίτια και τις συνθήκες δολοφονίας μιας μητέρας και δυο μικρών παιδιών.

«Παράλογος και άσχημος κόσμος» σκέφτηκε όσο ο συνάδελφος ήταν απασχολημένος στο τηλέφωνο. « Παράλογος και άσχημος είναι ο κόσμους όπου τρυφερά παιδικά σωματάκια αντί να ξεκουράζονται στα κρεβατάκια τους μετά από χαρούμενα και ξεκαρδιστικά παιχνίδια κείτονται άψυχα σε φέρετρα ως θύματα βίας.»
Έπρεπε να κάνει κάτι για να ανατρέψει την πραγματικότητα, η οποία δεν άλλαζε με το να έβρισκε απλά και μόνον τον υπαίτιο αυτής της τραγωδίας, όμως ήταν δουλειά της και πίστευε πως αν την έκανε σωστά ίσως έτσι τουλάχιστον να γινόταν μια αρχή προς την λύση του προβλήματος.

...

Eξαιρετικα αφιερωμενο σε αυτους που με διαβαζουν απο την Αυστραλια:-)

Δεν είναι να πάρω άδεια εγώ, δεν είναι να βρεθεί ελεύθερος χρόνος, και φέρνω τα πάνω κάτω. Συγκεκριμένα εχθές άλλαξα την μορφή του μπάνιου, σήμερα έβαλα φωτιστικά στο μεγάλο δωμάτιο και δοκίμασα μια καινούργια διαμόρφωση, φέρνοντας τα έπιπλα σε εντελώς διαμετρικές θέσεις στον χώρο, πριν λίγες μέρες άλλαξα τις πλακίδες του αυτοκινήτου, και από προχθές μέχρι σήμερα επανέκτησα την αισιοδοξία στα θέματα της καρδιάς.
Πωπώ, η τελευταία πρόταση θυμίζει ωροσκόπιο. «...Στα θέματα της καρδιάς προβλέπονται εξελίξεις... Ανοδική τάση και επιτυχίες στον επαγγελματικό τομέα, να προσέχετε την υγεία σας. Ξαφνικά γεγονότα μπορεί να την επηρεάσουν αρνητικά....»

Αχ αλήθεια, δεν περνούσε ποτέ από το μυαλό μου, ότι θα με επηρεάσει αρνητικά ένα πέσιμο από την σκάλα, μια ηλεκτροπληξία ή αν πλακώσει το κρεβάτι τα δάχτυλά μου χωρίς την αφάνταστη βοήθεια ενός ωροσκοπίου. Κρίμα που δεν το διάβασα λοιπόν πριν να ανοίξω δουλειές, θα πρόσεχα ίσως λίγο καλύτερα...

Τα φιλιά μου και τους χαιρετισμούς σε εσάς στο down under. Είναι πραγματικά απίθανο αλλά και υπέροχο που κάποιος ή κάποια από τόσο μακριά ενδιαφέρεται και έχει περιέργεια να ασχολείται με τις μπερδεμένες και περίεργες ιστορίες μου :-)

Με ρωτας...

Με ρωτάς που χάθηκα.
Μήπως στην αγκαλιά του;

Ναι, εκεί ήμουν ευτυχής εχθές
αλλά και τώρα στην φαντασία μου πάλι μαζί του είμαι... :-)

Όμορφέ μου...

Είμαι κουρασμένη
δεν θέλω να αγωνίζομαι άλλο
αφήνομαι στον άνεμο
αν είχε θάλασσα κοντά, θα σου έλεγα ότι πλέω χωρίς να ασκώ πλέον έλεγχο,
αν ήταν δίπλα το ποτάμι, θα σου έλεγα ότι βρίσκομαι πάνω σε κορμό και αφήνω το ρεύμα όπου με πάει,
κουράστηκα να επιθυμώ,
να περιμένω.

Μη με παρεξηγείς, δεν είναι ότι δεν έχω χρόνο,
δεν είναι ότι βιάζομαι,
δεν θέλω να αντικαταστήσω ούτε ανθρώπους, ούτε καταστάσεις, απλά δεν μπορώ άλλο.
Πόσο λυπάμαι...

Αν επιθυμείς έχει καλώς
αν δεν μπορείς πάλι έχει
εγώ αφήνομαι όμορφέ μου για άλλη μια φορά σε αυτό
που θα συμβεί ή όχι.

Γιατί; Γιατί!

Πρέπει μια αγάπη να με πονά για να πιστεύω ότι αξίζει;
Πρέπει να απελπίζομαι για να νομίζω ότι αγαπώ,
να συγκρίνω τα αισθήματά μου με αυτά του άλλου και να νομίζω πως εγώ υπερέχω,
πρέπει;

Γιατί δεν μπορεί η αγάπη για έναν άνδρα να είναι τόσο γλυκιά όσο εκείνη η άλλη του παιδιού;
Γιατί δεν μπορεί να δίνει μόνον χαρά;
Γιατί αφήνω τις καταστάσεις να με λυπούν;
Γιατί;

Γιατί τα χαρούμενα είναι λίγα.
Γιατί οι tête - à - tête στιγμές είναι σπάνιες.
Γιατί άρχισα να τις ξεχνώ.
Γιατί είναι πολλά στις λίστα των προτεραιοτήτων πριν εμένα.
Γιατί...γιατί, γιατί!

Γεια χαρα Düsseldorf, γεια χαρα...

Πόσο εύκολα αποχωρίζομαι
πόσο εύκολα αποφασίζω ένα ταξίδι
μια μετακόμιση
ένα χωρισμό

Πόσο εύκολα δέχομαι την αλλαγή
πόσο δύσκολα την έλλειψη αγάπης.

Aντίο Düsseldorf...

Θα ήθελα

Θα ήθελα να μου απαγγέλλουν ποίηση
Και πιάνω το κατσαβίδι

Να με χαϊδεύουν γλυκά - του έρωτα - λόγια
Και χρησιμοποιώ την φρέζα

Να ακούσω την φωνή σου
Και τηλεφωνώ σε ασφαλιστικές υπηρεσίες

Θα ήθελα
Και συμβαίνουν άλλα

Μήπως και αυτά είναι
Η ποίηση της πραγματικότητάς μου;

Γιατί - βρίζω ξανά τον εαυτό μου -
γιατί επέστρεψα στα «θα ήθελα»;

Kαι κατι τις ξενο...

Ο μονόλογος του Άμλετ από την τρίτη πράξη του ομώνυμου θεατρικού έργου του William Shakespeare

---

Να είναι κανείς ή να μην είναι, -αυτό είν’ το ζήτημα.
Τι’ναι στο πνεύμα ανώτερο, να υποφέρεις
πετριές και σαϊτιές αχρείας τύχης, ή
να παίρνεις τα όπλα ενάντια σε ‘ένα πέλαο βάσανα
κι αντιχτυπώντας να τους δίνεις τέλος; Θάνατος, -
ύπνος, και τίποτ’ άλλο. Κι αν με αυτόν τον ύπνο
παύουμε της καρδιάς τον πόνο και τις χίλιες
λαχτάρες, φυσική κληρονομιά της σάρκας,
Είναι συντέλεια να την εύχεσαι με ζήλο.
Θάνατος – ύπνος – ύπνος, ίσως όνειρα! Ε,
εδώ είναι ο κόσμος. Τι σ’αυτόν τον ύπνο του θανάτου
τι όνειρα θα’ρθουν, όταν θα χουμε πετάξει τούτο
το σαρκοκάβουρο; Αυτό μας κόβει. Τούτη την έγνοια
κάνει τη δυστυχία να ζει τόσο πολύ.
Γιατί ποιός θα δεχότανε ντροπές και χάλια
της ηλικίας, τ’άδικο από τον δυνατόν,
τον εξευτελισμό απ’ τον φαντασμένον,
τον πόνο από την περιφρονημένη αγάπη,
την άργητα του νόμου, τους τραμπουκισμούς
της εξουσίας και τις κλωτσιές που η ταπεινή
η αξία τρώει απ’τον ανάξιο, αν μπορούσε
να έδινε μόνος του κανείς στον εαυτό του
τη λύτρωση μ’ ένα μαχαίρι; Ποιός θα το ‘θέλε
να φέρνει ευθύνες, να γρυλίζει και να ιδρώνει
από το βάρος της ζωής, αν η τρομάρα
μην είναι κάτι μετά θάνατον, στον κόσμο
τον άλλο, απ’όπου δε γυρίζει ταξιδιώτης,
δε σάστιζε τη θέληση και δε μας έκανε
να προτιμάμε να τραβάμε αυτά τα βάσανα
παρά να πάμε σε άλλα που δεν τα γνωρίζουμε;
Έτσι η συνείδηση μας κάνεις όλους δειλούς
και έτσι το φυσικό το χρώμα της απόφασης
ξασπρίζει με τ’ωχρό φκιασίδωμα της σκέψης
κι είναι προσπάθειες πνοής μεγάλης κι ευκαιρίας
που με την έγνοια αυτή ξεκόβεται η ορμή τους
και χάνουν το όνομα της πράξης. Μα σιωπή!
Η όμορφη Οφίλια; -Νεράιδα μου, μνημόνεψε
στις προσευχές σου κι όλα μου τα κρίματα.

---

Μετάφραση Βασίλη Ρώτα
Εκδόσεις Ίκαρος
Φεβρουάριος 1979

ΥΓ. Η εικόνα είναι της αδερφής μου, το φεγγαρολούλουδο της Πάτμου...

Συγχαρητηρια ITALIA (μερος δευτερο και τελευταιο)

Συγχαρητήρια, ακόμα και αν ήταν δύσκολο,
ακόμα και αν ξεκαθάρισαν τα πράγματα στα πέναλτυ.
Μπράβο!!!!

Μόνον και μόνον για τον Οδυσσούλη, άξιζε να κερδίσετε!!!
Συγχαρητήρια και ναι μεν ήταν μόνον ένα παιχνίδι, όποιος το παίζει όμως, σίγουρα παίζει για να κερδίσει και όχι για να το χαρίσει στον αντίπαλο!

Συγχαρητήρια λοιπόν.
Τώρα μπορείτε να γιορτάσετε την επιτυχία πριν γυρίσετε πίσω στα σπίτια σας, στα σκάνδαλα, και τις υποβιβάσεις στην 3η αγωνιστική. ;-)

Καληνύχτα από την Γερμανία.
Έφτασε και η νύχτα της τελευταίας μέρας του μουντιάλ, άραγε με τι θα ασχοληθεί ο ποδοσφαιρόφιλος κόσμος από αύριο;

Mια προταση που δεν εγινε ποτε...

«Με ρώτησε αν θέλω να τον παντρευτώ.»

«Σε ρώτησε; Δεν στο ανακοίνωσε;»
«Όχι με ρώτησε. Του είπα σε αγαπώ και απάντησε και εγώ! Μου είπε πόσο φοβόταν να πει πρώτος αυτές τις δυο λέξεις. Πως από καιρό τις έλεγε ξανά και ξανά σιωπηλά στον εαυτό του ψάχνοντας τον σωστότερο τονισμό, τον ανάλογο ρυθμό, την καθαρότερη προφορά των φωνηέντων, την σωστή στιγμή. Όμως δεν τολμούσε να τις ξεστομίσει. Τι και αν εγώ δεν του απαντούσα. Τι και αν εγώ γελούσα κατάμουτρα, και του έλεγα, αγάπη, αυτό που μας συνδέει εμάς τους δυο δεν είναι αγάπη, είναι απλά η διάθεση, η ερωτική έλξη και με κάτι τέτοια που λες εξαφανίζεται και αυτή γρηγορότερα και από το άνεμο.
Το πιστεύεις; Ένας άνδρας και να αμφιβάλει;
Και να που έρχομαι εγώ και κάνω το πρώτο βήμα και του λέω πως τον αγαπώ και του αναιρώ το βάρος, και του δίνω βεβαιότητα και του διαλύω τους φόβους, τώρα μπορεί επιτέλους να πει όλα αυτά που είχε εξασκηθεί στα κρυφά.»

«Και σου ζήτησε λοιπόν, να παντρευτείτε;»
«Όχι με πήρε στην αγκαλιά του, με φίλησε γλυκά πρώτα στα μάτια, μετά στην μύτη, και τέλος στο στόμα. Τραβώντας ελάχιστα το κεφάλι του από το δικό μου, και πάντα αγκαλιάζοντάς με σφιχτά με κοίταξε βαθιά στα μάτια και με ρώτησε αν θέλω να ζήσω μαζί του τα υπόλοιπα χρόνια της ζωής μας μέσα σε μια θάλασσα αγάπης. Μου υποσχέθηκε πως δεν θα αφήσει ποτέ την καθημερινότητα να χαλάσει την ηρεμία του νερού, πως πάντα θα παραμείνει καθαρός και κρυσταλλένιος για εμάς, πως η θάλασσά μας πάντα θα ξέρει που είναι το λιμάνι της, πως δεν θα την χαλάει μια τρικυμία, πως θα είναι τόπος ανάπτυξης, προστασίας και χαράς, πως θα μας δίνει δύναμη, πως θα μας θρέφει.»

«Και εσύ δεν του είπες πως άμα θα παντρευτείτε θα έχετε έξοδα γάμου αλλά θα γλιτώσετε φόρους, θα αγοράζετε οικογενειακές συσκευασίες, θα κάνετε παιδιά, ίσως να καταφέρετε να κτίσετε και κανένα σπίτι;»
«Όχι.»

«Τι του είπες τότε;»
«Δεν του είπα τίποτε, τον φίλησα απλά και αγαπηθήκαμε ξανά και ξανά μέχρι να μην μπορούμε άλλο να κουνηθούμε από την εξάντληση.»

«Θα παντρευτείτε λοιπόν;»
«Δεν ξέρω, τι λες, πάμε σήμερα για κανένα μπανάκι στην θάλασσα;»

Μιλουν τα δεντρα αραγε;

«Μαμά τα δέντρα μιλούν;»
«Γιατί να μην μπορούν;»

«Μα αφού δεν έχουν στόμα, πώς να μιλήσουν;»
«Μπορεί να μην χρειάζονται στόμα για να μιλήσουν. Δεν έχεις ακούσει το θρόισμα των φύλλων τους; Μπορεί να είναι αυτό λέξεις.»

«Μπορεί να είναι και τραγούδι;»
«Γιατί όχι. Έχεις δει τα δέντρα όταν χορεύουν με τον άνεμο; Μπορεί να xoρεύουν στο τραγούδι.»

«Και εμείς να μην το ακούμε...»
«Ναι, γιατί δεν ξέρουμε την γλώσσα τους.»

«Και τα πουλιά, αυτά τους καταλαβαίνουν;»
«Ποιός ξέρει; Ίσως αυτά που τελικά φτιάχνουν τις φωλιές τους στα κλαριά τους να την ξέρουν, τα άλλα όμως που βρίσκονται στην σειρά στα σύρματα των τηλεφωνικών στηλών να μην μπορούν να συνεννοηθούν και να αναγκάζονται να στέκονται απροστάτευτα έτσι στην βροχή και στον αέρα.»

«Αν τα δέντρα μπορούν να μιλάνε, μπορούν αλήθεια και να βλέπουν;»
«Γιατί όχι;»

«Μα αφού δεν έχουν μάτια.»
«Ναι αλλά έχουν φύλλα και βλέπουν με όλα αυτά ξεχωριστά και συνολικά. Και όταν δουν από μακριά να έρχεται ένα παιδάκι, και θέλουν την παρέα του, να απλώνουν τα κλαριά τους, να δικτυώνουν τα φύλλα τους, για να μπορεί το παιδάκι να παίξει στην σκιά του. Έρχεται κάποιος που δεν τον συμπαθούν, τότε μαζεύουν τα κλωνάρια τους, ανοίγουν τις φυλλωσιές και αφήνουν την ζέστη να τον κάνει να νιώσει άβολα ή τινάζουν πάνω από το κεφάλι του τις σκόνες από τα φύλλα.»

«Μαμά σε αγαπώ»
«Και εγώ παιδί μου, καληνύχτα»

Για μενα

Ζεστή
Ήρεμη
Θάλασσα
Για μένα

Μεγάλη
Όμορφη
Πάντα νέα
Για μένα

Μοναδική
Παράδειγμα
Αρνητικό
Και θετικό συνάμα
Για μένα

Γονίδια
Αίμα
Και δύναμη
Είστε εσείς για μένα

Στην μαμά μου για τα γενέθλιά της σήμερα...

Τελικα εγω ποτε δεν θα μαθω μερικα πραγματα...

Δεν καταλαβαίνω για ποιό λόγο, δεν καταλαβαίνω με ποιό δικαίωμα, το παίρνουν οι άλλοι ή και τους δίνω, δεν καταλαβαίνω γιατί επαναληπτικά και αφού το ξέρω και δεν το θέλω
καταφέρνουν μερικοί μερικοί να με σπάνε!!!

Γιατί ρε ViSta, στοματάκι δεν έχεις να μιλήσεις, άμα κάτι δεν σου αρέσει;
Και αν τέλος πάντων δεν μιλάς, γιατί συντηρείς αυτές τις σχέσεις με άτομα που ξέρεις εκ των προτέρων ότι δεν κολλάς.
Τι είναι; Η χαρά όταν τα κατάφερες, παρόλο που ήταν δύσκολο.
Γιατί το παίδεμα, ποιός ο λόγος, ποιό το κέρδος; Τόσο πολύ πια σε χαροποιεί να σε καπελώνουν;
Τόσο πολύ σου αρέσει η παρέα τους;

Γιατί άμα εκείνοι σου χαρίσουν ένα εισιτήριο στο cinema αντί για δώρο γενεθλίων χαίρεσαι και το τιμάς αλλά σκέφτεσαι ότι κάτι τέτοιο δεν αρκεί άμα προσφερθεί από εσένα;

Γιατί ότι λένε οι άλλοι για σένα είναι πιο σημαντικό από αυτό που εσύ νιώθεις;
Γιατί ρε ViSta? Τι κερδίζεις με αυτή την στάση;
Κόμπο στο στομάχι.

Σφύρα τους κλέφτικα.
Τι και αν κατάλαβαν Mitwohnungen ενώ εσύ είπες Mietwohnungen.
Δικό τους το πρόβλημα, ας βρουν εκείνοι την λύση, ας ενοχληθούν εκείνοι που δεν ακούνε καλά, ας πάνε εκείνοι στον Ωτορινολαρυγγολόγο. Δεν θα σκάσεις εσύ, σφύρα τους. Αυτοί σκάνε αν κολλάνε στο δέντρο και δεν βλέπουν το δάσος.
Και άμα τέλος πάντων τους είναι τόσο αβάσταχτο που το ie από το Μiet δεν το είπες τόσο μακρά όσο το περίμεναν, ας κάνουν παρέα μόνον με αυτούς που έχουν κάνει ορθοφωνία και ας σε αφήσουν στην ησυχία σου. Έτσι και αλλιώς έχεις και αρκετά άλλα πράγματα για να ασχολείσαι.

Αμάν πια, αμάν!

Γραμματα και αριθμοι

5η μέρα της εβδομάδας
6η του Ιουλίου
23 πριν το ταξίδι
47η στο καινούργιο διαμέρισμα
187η του χρόνου
765η μετά από την προτελευταία μετακόμιση
1491η με το παιδί
13016η της ζωής μου

Σύνολο: 15307

-Κυρά καλό το νούμερο; Ή να κόψω κάτι;

Αγαπητέ σχολιαστή...

Αγαπητέ σχολιαστή...
εδώ και κάμποσο καιρό υπάρχει ένα θέμα που με απασχολεί. Σε αφορά. Έχει να κάνει με την εκτύπωση των σχολίων σου, που έγιναν κατά καιρούς στα εκάστοτε κεφάλαια των ιστοριών ή των αστυνομικών.
Έχεις αντιρρήσεις και δεν θα ήθελες εμφανιστεί το σχόλιο παρέα με το ψευδώνυμό σου σε ένα βιβλίο;
Σου είναι αδιάφορο;
Είναι κάτι που θα σε χαροποιούσε;
Ποιά είναι η άποψή σου;

Συγκεκριμένα αφορά το παραπάνω τους:

Vasvoe
Ellinida
Id
Astarte
KV
Τerrangirl
Alombar42
Storyteller
Mαύρος Γάτος
Use_Your_Illusion
Chloe
Drskafidas
Nikitas
Marina
Street Spirit
Rodia
Raffinata
Scorpina
Phantasmak
Katerina ante portas
No_ANGEL

Περιμένω με πολύ ενδιαφέρον να διαβάσω την απάντησή σου...
Καλημέρα :-)

Συγχαρητηρια ITALIA

Συγχαρητήρια Ιταλία!!!!
Όπως και να έχει είσαι ένα τέταρτο του γιού μου.
Νίκησες το παιχνίδι εναντίων του άλλου τετάρτου.

Άντε και κάποτε να παίξεις με αντίπαλο το μισό...
Εκείνο το ελληνικό μισό κομμάτι του.
Και τότε θα είναι πάλι ωραία.
Γιατί για άλλη μια φορά, όποιος και αν κερδίσει θα είναι κάποιος για τον οποίο θα χαρεί η ψυχούλα του :-)

Brava ITALIA, brava :-)

Weekendgeeks.gr

Aπό τα τέλη Δεκεμβρίου ακούω το podcast του Πάρι.
Αρχικά λεγόταν Papocast...
Από τότε που συμμετέχει ο Κώστας μετονομάσθηκε Weekendgeeks
Στο 10. επεισόδιο άφησα σχόλιο.
Και από σήμερα φοράω...


Ευχαριστώ παιδιά :-)

Yuhu !!!!!

Tραλα λάααααααα!
Spitze
Aπίθανα
Wonderful
Genial

La vita é bella :-)

Ήταν λέει

Ένα κορίτσι στο κρεβάτι ενός άλλου.
Δεν ήταν ο φίλος της.
Ήξερε πως δεν ήταν σωστό.
Ήξερε πως ότι έκανε έκρυβε μεγάλο ρίσκο μέσα του.
Και όμως παρέμενε στο κρεβάτι και αναρωτιώτανε...
«Και είναι αυτός εδώ η ζωή μου;»
Και εκείνος έψαχνε στο δωμάτιο για να τις βρει παντόφλες στο μέγεθός της.
Και έψαχνε άλλα για να την κάνει να νιώσει άνετα...
Και εκείνη τον παρατηρούσε από το κρεβάτι, όπως γύριζε σαν σβούρα ψάχνοντας.

Μέχρις ώτου έρχεται μέσα στο δωμάτιο η πεθερά της.
Παρέα με τους γονείς της.
Και εκείνη αναρωτιέται, «τι θέλει πάλι και ανακατεύεται στην ζωή της;»
Και το πείραμα με τον άλλο άνδρα, μόλις απέτυχε λόγω πληθώρας ατόμων.

Και δεν της μένει τίποτε άλλο, παρά να σηκωθεί, να ντυθεί και να φύγει.
«Mαμά, εσείς πάρτε τον μπαμπά να πάτε σπίτι με το λεωφορείο» είπε.
Όμως η θωριά του μικρού Koala που στεκόταν αβοήθητο στις σκάλες και η ιδέα ότι θα ταλαιπωρείτο μες στην ζέστη και στους δρόμους,
την έκανε να αλλάξει απόφαση...
«Οκ, σας πηγαίνω στο σπίτι με το αυτοκίνητο και θα πάω αργότερα στην δουλειά.»

Ήταν λέει... ένα όνειρο

Φοβος

Μόνος στο δωμάτιο.
Μόνος σε 75 τετραγωνικά.
Μόνος σε ένα όροφο.
Μόνος σε ολόκληρο το κτίριο.
Μόνος ...

-Φοβάσαι;
-Ναι φοβάμαι.

-Τι ακριβώς;
-Δεν ξέρω, μάλλον αυτό που δεν γνωρίζω.

-Και άμα τα γνωρίσεις;
-Μα δεν μπορώ να τα γνωρίσω όλα.

-Και άμα γνωρίσεις την μοναξιά;
-Τότε θα σταματήσω να την φοβάμαι.

Mπλε και κοκκινο (Ιστορια με την Μαρια Ριζου)

«Τρελαίνομαι για τέτοια», σκέφτηκε ο καλός άγγελος της Μαρίας Ρίζου, ο Τίμος Κωσταντινίδης, όταν άκουσε την τελευταία πρόταση του Αλέξανδρου Λέκα. Το να ψάχνει στο internet και στις ανάλογες βάσεις δεδομένων της αστυνομίας για προσωπικά στοιχεία κάποιου αποτελούσε πάντα ένα από τα πιο αγαπημένα κομμάτια της δουλειάς του και κάτι που διεκπεραίωνε ιδιαίτερα αποτελεσματικά.
Ευχαρίστησε τον επισκέπτη του για την βοήθεια και την παρουσία του, άνοιξε την πόρτα του γραφείου του δείχνοντας έτσι με τον τρόπο του, ότι η συνδιάλεξή τους τέλειωσε και δεν ξέχασε να δώσει μια κάρτα με το τηλέφωνό του για να χρησιμοποιηθεί από τον Λέκα στην περίπτωση που είχε κάποια επιπρόσθετη πληροφορία.

Επιστρέφοντας μπροστά στον υπολογιστή του, τράβηξε ένα κάθισμα δίπλα του και το πρότεινε στην συνάδελφο. Άρχισε ψάχνοντας τις κλήσεις που έγιναν προς το τηλέφωνο της οικογένειας Λέκα και βρίσκοντας ένα νούμερο καταχωρημένο στο όνομα ενός «Ηλία Πορφυρού», συνέχισε την έρευνα με βάση πλέον ολοκλήρου του ονόματος και της διεύθυνσης που ήταν καταχωρημένη για τον πελάτη του συγκεκριμένου κινητού. Από εκεί και πέρα βρήκε τον αριθμό του τηλεφώνου του σπιτιού, τον συμβεβλημένο τραπεζιτικό λογαριασμό από όπου γίνονταν αυτομάτως οι πληρωμές, wishing lists σε διαφορετικά online βιβλιοπωλεία, πληροφορίες για αγορές προϊόντων μέσω πιστωτικής κάρτας, ημερομηνία λήψης της άδειας οδήγησης, αριθμό πινακίδας και τους βαθμούς ποινής στο point system αλλά και άλλα πολλά και ενδιαφέροντα περί σπουδών και προηγούμενους εργοδότες τα οποία ο ίδιος ο κος Πορφυρός ανέφερε σε ένα ιδιωτικό Website.

«Ποτέ δεν θα πίστευα ότι οι άνθρωποι θα ήταν τόσο φλύαροι στο internet και θα ανέφεραν τόσα πολλά προσωπικά τους στοιχεία χωρίς τον παραμικρό ενδοιασμό. Για πήγαινε μια μέρα να αγοράσεις μια τυρόπιτα και ρώτα τον φούρναρη που έμαθε την δουλειά του. Άμα δεν σε διαολοστείλει για την ηλίθια ερώτηση πρωινιάτικα, θα σου απαντήσει στην καλύτερη περίπτωση ότι δεν είναι δουλειά του να μιλά με τους πελάτες παρά να τους πουλά ψωμί ή και τυρόπιτες. Την πήρες, φύγε και καλύτερα να μην ξαναζητήσεις άλλες στο μέλλον...» παρατήρησε η Ρίζου θαυμάζοντας την πληθώρα των στοιχείων που στο μικρό σχετικά διάστημα μαζεύτηκαν χωρίς ιδιαίτερη δυσκολία.
«Τι να σου πω;» απάντησε ο Τίμος Κωσταντινίδης. «Έχω σταματήσει προ πολλού να ξαφνιάζομαι με την αφέλεια του κόσμου. Προσωπικά μου έρχεται βολικό, τελεία και παύλα.»
«Οκ, έχεις δίκαιο, ας προσπαθήσουμε να τα αξιολογήσουμε λοιπόν...» πρότεινε η Μαρία Ρίζου.

«Ο Ηλίας Πορφυρός» άρχισε ο Κωσταντινίδης υπακούοντας «είναι 28 ετών, κάτοικος Κυψέλης, απόφοιτος χημικός, εδώ και 2 χρόνια άνεργος, αλλά και σε σχετικά καλή οικονομική κατάσταση, ώστε να μπορεί να έχει πιστωτική κάρτα, κινητό και να αγοράζει βιβλία και άλλα προϊόντα με την κάρτα του».

«H λίστα δώρου» συνέχισε εκείνη «που έχει παρουσιάσει στο internet με τα βιβλία που θα ήθελε να του χαρίσουν δείχνει ότι τον ενδιαφέρουν θέματα ψυχολογίας, εγχειρίδια ψυχιατρικής αλλά και τα αστυνομικά μυθιστορήματα. Tα βιβλία της Βασιλικής Λέκα δεν βρίσκονται όμως εκεί...».

«Ίσως γιατί τα είχε ήδη αγοράσει. Πιθανό δεν είναι;» αναρωτήθηκε ο συνάδελφος.
«Τι λέει η λίστα των αγορών μέσω πιστωτικής κάρτας;» συμβούλεψε η Μαρία Ρίζου.

«Μα βέβαια, πως μπόρεσα να το παραβλέψω; Ένα λεπτό να ψάξω για τους συγκεκριμένους τίτλους...» απάντησε εκείνος και πρόσθεσε με ανυπομονησία «πιο γρήγορα, πιο γρήγορα» απευθυνόμενος στην οθόνη του.

Αν κάτι δεν μπορούσε να αντέξει ο Τίμος Κωσταντινίδης ήταν αργοί υπολογιστές ή ανεπαρκείς συνδέσεις δικτύου. Ειδικά κάτι τέτοιες στιγμές που μπορούσε σε ρυθμό ρεκόρ να ανακτήσει σημαντικά στοιχεία και να δώσει έτσι μια μεγάλη και σημαντική ώθηση στην υπόθεση με την οποία ασχολείτο δεν άντεχε να τον φρενάρει ένα μηχάνημα που ο προορισμός του ήταν να παρέχει γρήγορα και χωρίς προβλήματα τις υπηρεσίες του. Οι άνθρωποι είχαν δικαίωμα να ξεκουραστούν, τα μηχανήματα έπρεπε να απαντούν σύντομα και ανεξάρτητα πόσες πολλές ή απανωτές εντολές αναζήτησης έστελνε. Όμως το δίκτυο, η βάση δεδομένων, η μνήμη του υπολογιστή, οι υπολογιστές που στεκόντουσαν ενδιάμεσα σε αυτόν και τα αποτελέσματα της αναζήτησής του βρήκαν εκείνη την στιγμή ευκαιρία, λες και ήθελαν να τον εκνευρίσουν, για να καθυστερούν και να αρνούνται των υπηρεσιών τους.

«Nα πάρει» του ξέφυγε, όταν ξαφνικά εμφανίστηκε μια μπλε οθόνη με άσπρα γράμματα ενημερώνοντάς τον, ότι ένα πολύ βασικό και σημαντικό λάθος συνέβη στο σύστημα από το οποίο δεν μπορεί να συνέλθει από μόνο του και έτσι έκλεισε αναγκαστικά και απότομα όλες τις εφαρμογές που βρισκόντουσαν σε λειτουργία προκειμένου να μπορέσει να ξαναρχίσει με το επόμενο πλήκτρο που θα πατήσει ο χρήστης.
...
«Αποφάσισες μαμά τελικά, τι μοντέλο θα πάρουμε;» ρώτησε η Κατερίνα Ρίζου την μητέρα της καθώς εκείνη ξεφύλλιζε μηχανικά ένα περιοδικό με αυτοκίνητα και μηχανές.
«Δεν ξέρω δυσκολεύομαι. Το ένα είναι γρήγορο αλλά πανάκριβο στα ασφάλιστρα, το άλλο είναι μοντέρνο στην παρουσία αλλά δεν έχει πολύ χώρο στο πορτμπαγκάζ, το τρίτο είναι φθηνό αλλά σχεδόν αδύνατον να το πουλήσεις με καλή τιμή αργότερα ως μεταχειρισμένο, άσε που μερικά τα βρίσκω απλά και μόνον πανάσχημα.... Εσύ αλήθεια τι θα διάλεγες; Το έχεις σκεφτεί;»
«Mια κόκκινη Ferrari» εκτόξευσε η μικρή με μια πρωτοφανή και απίστευτη για την ηλικία της δυναμικότητα χαμογελώντας.

...

Αλλη μια μερα τελειωνει

Ζέστη
Πολλή ζέστη
Τρέξιμο
Πολλή ζέστη
Παιχνίδι με την μπάλα
Γέλια
Αεροπλανάκια
Ευτυχία
sms «Πότε έρχεσαι»;
«Για δες την Ελληνίδα, μοιράζει αγκαλίτσες...»
Στο καλό.
Απότομη και ξαφνική αίσθηση μοναξιάς
Γέλια
Ψώνια σε άδεια μαγαζιά
(Ας όψεται το moundial)
20 λεπτά στο τμήμα με τα φωτιστικά.
Χωρίς να μπορέσω να διαλέξω κάτι.
Το αυτοκίνητό σου μπροστά στο παράθυρό μου.

Ναι, πονάω
Ναι γελάω
Ναι χαίρομαι
Ναι αισθάνομαι
Ναι υπάρχω...

Στο καλο...

Στο καλό αγάπη μου...
Τι κρίμα, δεν μπορέσαμε να βρούμε λίγο χρόνο για εμάς, πριν να φύγεις.
Τι κρίμα...
Όμως τώρα ήρθε η ώρα, ήρθαν να σε πάρουν, θα κάνεις μετά από 10 χρόνια για πρώτη φορά ξανά διακοπές.
Να περάσεις καλά, να ηρεμήσεις, να ησυχάσεις αγάπη μου.
Κρίμα που δεν μπόρεσα όλα αυτά να σου τα πω, αλλά είμαι σίγουρη ότι τα νιώθεις.
Νιώθεις την σημασία που έχεις στην ψυχή μου.
Να είσαι καλά αγάπη μου, να χαρείς, να ξεκουραστείς εκεί που θα βρίσκεσαι.

Οι σκέψεις μου θα σε αναζητούν από καιρό εις καιρό. Άμα τις νιώσεις εκεί που θα βλέπεις το απόλυτο θαλασσί του Αιγαίου, άμα τις νιώσεις εκεί που θα σε ακολουθούν τα δελφινάκια, άμα τις νιώσεις την στιγμή που θα σε αγγαλιάζει το παιδί σου, και θα σου πει "σε αγαπώ μπαμπά", θα ήθελα να χαμογελάσεις.

Και το χαμόγελό σου θα βρει τον δρόμο να επιστρέψει σε εμένα και θα μου φωτίσει την διάθεση.
Να είσαι καλά αγάπη μου.
Στο καλό.
Με το καλό να τα ξαναπούμε.

Η ViSta σου...