Απο ολα τα παραμυθια και τους μυθους της παιδικης μου ηλικιας ξεχωριζει ενα.
Πόσο θα ηθελα να ξεχωριζα ποια πλευρα του μπισκοτου θα επρεπε να δοκιμασω...
Ποσο πολυ να πινω απο το μπουκαλακι...
Να σκεφτομαι να παρω το μικροσκοπικο κλειδι απο το τραπεζι, την στιγμη που μπορω και οχι οταν το χρειαζομαι αλλα δεν φτανω ουτε το ενα δεκατο του υψους του τραπεζιου...
Να εχω παντα στο μυαλο μου τους σωστους στοιχους των τραγουδιων...
Να μην ξεχνω, το τελευταιο που εξαφανιζεται, να ειναι ενα χαμογελο...
Ισως όμως καποτε με την βοηθεια ενος μικρου παιδιου να τα καταφερω.
Ποιος ξερει; Γιατι όχι...
