Πως ερχονται ξαφνικα τα δακρυα, μερικες φορες ουτε που το καταλαβαινω...
Ακους στο αυτοκινητο το ενα τραγουδι μετα το αλλο, περνας πρασινα φαναρια, επιταχυνεις στα πορτοκαλι, φρεναρεις στα κοκκινα, χτυπας ρυθμικα την παλαμη στο τιμονι, περιμενοντας να σβησει το φαναρι και ερχεται ενα τραγουδι.
Ασχολησαι με μια στροφη του, ελλειψη αλλων ερεθισματων, και ξαφνικα κατρακυλανε τα δακρυα, λες και τα κρατουσες μερες, μηνες, χρονια...
Θολη ορθανοιχτη η ματια, αυτια και ψυχη δωσμενα καθ΄ολοκληρου στην μουσικη και στους στοιχους...
Το ηφαιστειο δεν εχει κρυωσει. Καλο ή κακο τελικα;
Μαλλον καλο. Αν ηταν κρυο, δεν θα ζουσα πλεον...
PS. Eνα κομματι των ΒΑΡ απο την προηγουμενη ζωη μου. Ο τιτλος του σημανει... πριν τοσα παναθεματισμενα πολλα χρόνια. To συγκροτημα ειναι απο την Κολωνια και τραγουδά χρησιμοποιωντας την διαλεκτο της Κολωνιας.
