Αυτάααα

"Αυτάαααααα" που λέει και η θεία Ε... Η θεία μας, που όταν είμασταν μικρά θαυμάζαμε και ώρες ώρες θα θέλαμε η μαμά να της έμοιαζε. Πόσο θα θέλαμε να είχε τις ευκολίες, την άνεση, τα μαλακά και ακριβά ρούχα της. Να έχει τα άψογα και προσεγμένα χέρια της, τα φρεσκοκομμένα και από κομμωτήριο φτιαγμένα μαλλιά της. Ναι για μας ήταν όλα άψογα στην ζωή της. Το ιδιαίτερο HiFi, το BMW αυτοκίνητο, το ρετιρέ, η οικιακή βοηθός. Εμείς βλέπαμε μόνον αυτά που δεν είχαμε. Μόνον αυτά που θα θέλαμε. Αυτά που μας φαίνονταν ιδιαίτερα γιατί δεν τα είχαμε τόσο πλουσιοπάροχα. Για δες όμως πως είναι τα πράγματα τώρα. Τι απόγινε από όλη αυτή την σαπουνόφουσκα που εμείς θαρρούσαμε πως ήταν η πραγματικότητα. Πόσο ευχαριστημένη είναι η γυναίκα τάχα με την ζωή της... Μετά από όλα αυτά που πέρασε, μετά από αυτά που συνέβησαν. Στην ζωή της, αλλά και στην ζωή όλων μας. Πόσα ήρθαν και έφυγαν, πόσα πολύτιμα και πόσα άλλα σκουπίδια βρέθηκαν στο δρόμο μας, πόσο λίγο έλεγχο είχαμε αλλά και θα έχουμε για τις συγκαιρίες. "Αυτά" Θεία μου, "αυτά"... και νομίζω πως τώρα καταλαβαίνω αυτό που μου διέφευγε τότε. Ένα "αυτά" απαιτεί μερικές φορές η στιγμή για να διαλυθεί η σιγή, ένα "αυτά" χρειάζεται κάποτε για να αποδεχτεί κανείς αυτά που τον απασχολούν και άλυτα μένουν. Ένα "αυτά" κλείνει ένα κεφάλαιο, και ελπίζει για ένα καλύτερο. Ένα "αυτά" βοηθά κατά καιρούς να αντέξεις την για τους άλλους "άψογη και επιτυχημένη" ζωή σου.

Η στιγμή

Μουσική στα αυτιά, κινείσαι στους διαδρόμους των καταστημάτων. Μέσα στην πολυκοσμία του Σαββάτου. Δε θέλεις την επικοινωνία, δε θέλεις να σε ενοχλήσει η πωλήτρια. Δικός σου ο χρόνος, δικιά σου η στιγμή, κανένα δεν επιτρέπεις να στην πάρει. Αγωνίζεσαι κάθε μέρα από το πρωί μέχρι το βράδυ. Συνέχεια είσαι εκεί για τους άλλους, για τις έννοιες τους, τα προβλήματά τους, τις ανάγκες τους. Συνέχεια ανοιχτή, συνέχεια ναι, συνέχεια αλλά όχι τώρα. Τώρα αφήνεσαι στον κόσμο της μουσικής που θέλεις μόνον για σένα να υπάρξει. Όλοι οι άλλοι να μην την ακούσουν, όλους τους άλλους να μην τους ακούς. Εσύ, η μουσική και ο εαυτός σου. Τρέχα λοιπόν, περπάτα στην δικιά σου, κατά δική σου παρέα. Μια τόσο σπάνια και μοναδική στιγμή μέσα στα δευτερόλεπτα, λεπτά, ώρες, μέρες της γεμάτης με υποχρεώσεις εβδομάδας.
Μια τόσο σπάνια και θαυμάσια στιγμή

Το πέρας του χρόνου

Περνά ο καιρός, περνούν οι μέρες, περνούν γενέθλια, περνούν οι χαρές και οι λύπες, περνούν οι μουσικές, περνούν οι λέξεις, περνούν οι εικόνες, περνούν όλα μπροστά μας, σαν σε φιλμ. Ένα φιλμ cinemascope με λάθος χρώματα, με ασυγχρόνιστο κανάλι ήχου, σταθερά οριοθετημένο, με γρατσουνιές.
Περνούν και δε ξέρεις σε ποιόν να φωνάξεις το αυθόρμητο "Χασάπη γράμματα". Ποιος ο Χασάπης, ποιο το φιλμ, ποιος ο ιδιοκτήτης του κινηματογράφου; Μερικές φορές είσαι ο ηθοποιός, άλλοτε το κοινό, μερικές φορές one man show, άλλοτε κομμάτι μιας ορχήστρας. Ανατριχιάζεις από θαυμασμό όταν όλα πάνε καλά, βουλώνεις με μπαμπάκι τα αυτιά στα φάλτσα.
Περνά ο καιρός, περνούν οι μέρες, κάποτε θα περάσεις και εσύ σε αυτά που υπήρξαν, κάποτε θα περάσει και η ανάμνησή σου.
Περνά ο καιρός, περνούν οι χαρές και οι λύπες αλλά ελπίζω να μπορέσεις εσύ να αντιστρέψεις τον κανόνα. Ποιος ξέρει, ίσως εσύ να τα καταφέρεις, η ελπίδα περνά και χάνεται ως τελευταία...

No clue, no clue at all

Και λοιπόν; Είναι απαραίτητο για όλα να ξέρουμε το λοιπόν; Δεν μπορεί δηλαδή κάτι να μην έχει λοιπόν; Δε μπορεί κάτι να μην έχει εξήγηση, να μην συμβαίνει ως αποτέλεσμα κάποιου άλλου, να μην έχει ένα συγκεκριμμένο σκοπό, να συμβαίνει απλά και μόνον, έτσι γιατί έτυχε να συμβεί, γιατί δεν προγραμματίζεται η ζωή, γιατί δεν ελέγχεται το μέλλον, γιατί δεν μπορούμε να είμαστε σίγουροι για την αντίδρασή μας, γιατί δεν είμαστε ένας αλλά πολλοί. Ακριβώς όπως το περιβάλλον μας, δεν είναι ένα αλλά πολλά. Ακριβώς όπως τα συναισθήματά μας, δεν είναι μόνον καλά αλλά και άσχημα. Και τίποτε δεν είναι για πάντα, τίποτε δε έρχεται για να μας δοκιμάσει. Απλά συμβαίνει. Είτε στην δικιά μας ζωή, είτε στην ζωή των άλλων. Σύμπτωση για το ποιόν επιρρεάζει, σύμπτωση για το ποιός το λύνει, είτε διαλέγει να το ξεχάσει.

No clue, no clue at all λοιπόν. Μα που που το πάει, που το φέρνει αυτό το λοιπόν, σύνεχεια στην επιφάνεια όλων των σκέψεων θέλει να επιπλέει. Άλλο ένα επιπλέον λοιπόν, ένα επί πλέον λοιπόν, ένα πλέον επί των σκέψεων λοιπόν που πάντα θέλει νόημα σε όλα να δώσει.

Όχι δε θα του περάσει αυτού του λοιπόν, εγώ το αποφάσισα και επιμένω... Δεν υπάρχει λοιπόν, όχι στα επιπλέοντα λοιπόν. Από σήμερα τολμώ να επιβεβαιώσω την αλήθεια... no clue, no clue at all!

Συνήθεια

Δε ξέρω, πραγματικά δε ξέρω άμα έρθει πάλι μια εποχή που να έχω πάλι λόγια να περιγράψω εικόνες και καταστάσεις. Τι να πει κανείς άλλωστε για όλα αυτά που συμβαίνουν. Πόσο γρήγορα αλλάζουν, αυτά που προγραμματίστηκαν, πόσο ξαφνικά βγαίνουν άλλα προβλήματα και λύνονται στα σιωπηλά άλλα. Αρχίζω να θαυμάζω την σιωπή. Αρχίζω να χαίρομαι την ησυχία. Την σταθερότητα. Ίσως γιατί νοιώθω πως δεν την έχω, ίσως γιατί συνέχεια στην κίνηση βρισκόμαστε. Και όμως άμα το καλοσκεφτεί κανείς, ή μάλλον άμα το καλοσκεφτώ γιατί ποιόν άλλο ενδιαφέρει, όλα όσα θαυμάζω, όλα όσα μας συμβαίνουν, είναι πράγματα που και τα έχω και τα θέλησα. Τι περίεργο προσόν μερικών ανθρώπων... Να ζουν αυτά που θέλησαν, και να μην καταλαβαίνουν πως βρίσκονται κοντά στο στόχο τους, να εκπληρώνουν κάποια όνειρα, και να μη συνειδητοποιούν πόσα θαυμαστά και ευχάριστα τους συμβαίνουν.
Συνηθίζει κανείς στην επιτυχία; Συνηθίζει κανείς στην δυστυχία; Συνηθίζει κανείς στο κλαψούρισμα; Ναι. Μάλλον όλα συνηθίζονται, για αυτό και εγώ άμα συνηθίσω το ένα, τρέχω στο άλλο, άμα συνηθίσω στο άλλο, κυνηγώ το τρίτο, και άμα το αποκτήσω, πάλι το επόμενο θα επιθυμώ. Γιατί τελικά όλα συνηθίζονται, και η ησυχία, και το τρέξιμο, και τα πολλά και τα λίγα, μόνον η βαθιά ανάγκη για μια συνέχεια και η αναζήτηση ενός νοήματος σε όλα αυτά δε φαίνεται μέχρι τώρα να χάνει την αναγκαιότητά της.
Ευτυχώς!

Περιμένοντας

Περιμένοντας το επόμενο post ενός blogger, περιμένοντας το επόμενο παιχνιδιάρικο σχόλιό σου, περιμένοντας τα προβλήματα να περάσουν, περιμένοντας τα γενέθλια να φτάσουν, περιμένοντας την μοναξιά να φύγει, περιμένοντας το κρύο να διαλυθεί, περιμένοντας την ικανοποίηση να έρθει, περιμένοντας...

Χωρίς λόγια

Οι προηγούμενες ημέρες με εικόνες...

Σφουγγάρι

Είμαι ένα σφουγγάρι.
Με αισθήματα γεμάτο,
αναμνήσεις και ελπίδες
Λέξεις, ιστορίες,
χαρές, ομορφιές
αλλά και πληγές
Σκέψεις καλές,
Μικρότητες και λάθη

Είμαι ένα σφουγγάρι.
Όσο είμαι γεμάτο
μην ανησυχείς και μη φοβάσαι
Άμα στραγγίσω όμως
αλήμονο στο βουτηχτή
που απρόσεκτα
στα βάθη τα σκοτεινά
να με κόψει θα΄ρθει
______
Καλησπέρα, καλή εβδομάδα να έχουμε :-)

iPhone

Τι κρίμα που είναι πανάκριβο...Σνιφφ, σνιφφ, λιγμ, λιγμ...

Προδοσία

Ανεβοκατεβάσματα
της ζωής σου τα χαλάσματα
σε μια σειρά αδίκως
προσπαθείς να βάλεις

Τη μια κλαις
δε μπορώ λες
σαν μηχανάκι τρέχεις άλλοτε
αλληθωρίζοντας στο τότε

Αέναες ταλαντώσεις
Υπερβολή σε κάθε ένεργειά σου
Μέση οδός, το μέτρο
έννοιες ανεφάρμοστες

Που το φως;
Που η λύση;
Όταν την ψυχή σου
για τριάντα αργύρια πρόδωσες.

Κάποτε

Κάποτε δε χρειαζόμουν ύπνο, μόνον λέξεις.
Κάποτε για να ξεχαστώ έβλεπα τηλεόραση.
Κάποτε διάβαζα βιβλία για να νιώσω άλλα
Κάποτε δεν το ήξερα, αλλά ήμουν ευτυχισμένη.
Κάποτε μπορούσα να δρω, τώρα είμαι ευχαριστημένη όσο μπορώ έγκαιρα να αντιδρώ.

Κάποτε ήταν όλα αλλιώς.
Τώρα πολλές φορές δεν με αναγνωρίζω.

Limerick

Ένας ανέραστος νεαρός των προαστίων της Κολωνίας
αναρωτιόταν συχνά ποια να είναι η εξήγηση της αιτίας
που μικρές ή μεγάλες
λεπτές ή νταρντάνες
αντί για φιλιά του έδιναν βραβείο υπέρτατης βλακείας

---
Να με συγχωράτε αλλά ήταν απαραίτητο για την ψυχική μου ηρεμία. Ααα το ευχαριστήθηκα :-)