Μια φορά και ένα καιρό... (Ιστορία)

Μια φορά και ένα καιρό ήταν ένα παραμύθι. Αυτό το παραμύθι που λέτε παιδιά ήταν διαφορετικό. Δεν ήταν σαν τα άλλα που ξέρετε ή που έτυχε να σας έχουν διαβάσει οι μαμάδες σας. Όχι, αυτό το παραμύθι είχε ένα αγαπημένο χόμπι. Του άρεσε να κρύβεται. Από μικρό είχε μάθει να ξεγλιστρά, να το σκάει από το μυαλό αυτού που ήθελε να το εξιστορήσει, να βάζει εμπόδια στο δρόμο του, να κλείνει τις πόρτες πίσω του για να εμποδίσει να το ξαναβρούν, αν κάποιοι ανέλπιστα κατάφερναν να φτάσουν κοντά στα ίχνη του. Στη διάρκεια της μεγάλης του ζωής, γιατί πρέπει να ξέρετε παιδιά πως τα πιο πολλά παραμύθια ξεπερνούν δυο και τρεις φορές σε ηλικία τον γηραιότερο που γνωρίζετε. Πως; Αν τα παραμύθια υπήρχαν ήδη την εποχή των δεινοσαύρων με ρωτάτε; Ποιός ξέρει; Μπορεί, που είχαμε μείνει όμως; Ααα για την ηλικία του παραμυθιού μιλάγαμε. Λοιπόν που λέτε, κατά την διάρκεια την ζωής του είχε αποζητήσει κρυψώνα στα πιο απίθανα σημεία. Πως; Γιατί απίθανα; Ε με απογοητεύετε παιδιά μου, και σας είχα περάσει για οξυδερκείς. Μα στα πιθανά όλο και κάποιος θα το πετύχαινε και αυτό όπως θα ξέρατε άμα είχατε προσέξει και δε ονειρευόσασταν για πρίγκιπες και μαγεμένους βατράχους δεν ήθελε να το βρουν. Δεν ήθελε να το ξέρουν. Όχι δεν ήταν ντροπή αυτό που τον παρακινούσε. Δεν ήταν έλλειψη αυτοπεποίθησης. Ήξερε αρκετά καλά την αξία του. Ήξερε πως αν κάποιος άκουγε ή διάβαζε την ιστορία του θα χαιρόταν. Θα διασκέδαζε, θα τον έκανε να ξεχάσει τις έννοιες ή άλλες χαρές που τυχόν είχε νοιώσει νωρίτερα. Όχι δεν ήταν ότι φοβόταν μη και δεν άρεσε, αντίθετα ήταν σίγουρος πως επειδή θα άρεσε, ο άλλος δεν θα έχανε ευκαιρία να επαναλάβει την ιστορία στον πρώτο τυχόντα. Και τότε δεν θα ήταν πλέον ερώτημα το "αν", παρά το "πότε" θα γινόταν και αυτό γνωστό στο πλατύ κοινό. Στην αρχή την δημοσιότητάς του -ήξερε- θα ήταν πολύ δημοφιλές. Ο κόσμος θα το θαύμαζε, θα ξεχώριζε την ιδιαιτερότητα της ιστορίας του, θα ασχολείτο σε παρέες με το νόημα των ηρώων του, θα σκεφτόταν τον κοινωνικό περίγυρο των προσώπων, το ηθικό απόφθεγμα, γιατί να είστε σίγουροι παιδιά, αν υπήρχε κάποιο στο παραμύθι σίγουρα και αυτό θα προσπαθούσαν να αποκαλύψουν. Ήξερε πως στην αρχή όλα ωραία θα ήσαν. Τόσο ωραία ώστε να μην δυσκολευτεί και να συνηθίσει και αυτό το ίδιο στην γοητεία της δημοσιότητάς του. Να την νομίσει για δίκαιο αποτέλεσμα της ύπαρξής του, για επιβράβευση της σημαντικότητάς του. Πως; Φυσικό σας φαίνεται; Ναι φυσικό είναι, φυσικό αλλά καθόλου καλό για ένα παραμύθι. Πως; Γιατί με ρωτάτε γιατί; Τίποτε δε καταλάβατε από όσα σας είπα; Μάλλον λάθος έκανα που σας διάλεξα για να σας πω την ιστορία αυτή. Γιατί σας μαλώνω; Γιατί αν είχατε δώσει νόημα στα λόγια μου θα ξέρατε πως αν αυτό το παραμύθι που δεν ήθελε να το βρουν, που δεν ήθελε να το ξέρουν, ξαφνικά βρισκόταν στο κέντρο της δημοσιότητας θα ερχόταν αντιμέτωπο με το χειρότερο εχθρό του. Με τον ίδιο του τον εαυτό. Τι τρομερή ιδέα, ανατριχιάζω και μόνον που το σκέφτομαι. Από την μια να θέλει την ησυχία και την κρυψώνα του, από την άλλη να απολαμβάνει και να αποζητά το χειροκρότημα. Να μην τον ξεκουράζει η ηρεμία παρά η φασαρία. Να μην ησυχάζει αν δεν είναι σε υπερένταση.
Πως μπορεί ένα παραμύθι να ξεπεράσει μια τέτοια απίθανη κατάσταση; Εδώ άνθρωποι και άνθρωποι τρελαίνονται με λιγότερα, ένα παραμύθι περισσότερες ανοχές να έχει; Όχι ήταν σίγουρο, μια τέτοια κατάσταση θα ήταν θάνατος για την ψυχή του. Θα ξεθώριασαν οι λέξεις του, θα χαλάρωναν οι συνειρμοί, θα ξέφτιζε το περιεχόμενό του, θα καταντούσε ανιαρό, στην χειρότερη περίπτωση αδιάφορο. Αδιάφορο; Αυτό αδιάφορο; Όχι όλα τα κακά να του συνέβαιναν, όλα πέρα από την αδιαφορία. Τίποτε δε συχαινόταν, τίποτε δε απεχθανόταν περισσότερο από την αδιαφορία. Όχι αδιάφορο δεν ήθελε ποτέ να γίνει. Αδιάφορο και καθημερινό. Αντίθετα το είχε βάλει σκοπό να παραμένει για όλη την διάρκεια της ζωής ένα ξεχωριστό παραμύθι, ένα παραμύθι με ένα ιδιαίτερο χόμπι, ένα παραμύθι που του άρεσε να κρύβεται. Ένα παραμύθι που από μικρό είχε μάθει να ξεγλιστρά, να το σκάει από το μυαλό αυτού που ήθελε να το εξιστορήσει, να βάζει εμπόδια στο δρόμο του, να κλείνει τις πόρτες πίσω του για να εμποδίσει να το ξαναβρούν, αν κάποιοι ανέλπιστα κατάφερναν να φτάσουν κοντά στα ίχνη του...
___

Καληνύχτα

Η επιστροφή του γυρισμού

Το ανάλαφρο αποζητώ
αλλά πάλι το απορρίπτω,
αερόμυαλο φαντάζει
στο κουφιοκέφαλο εγώ

πως βάρυνα απορώ
αλήθεια αγωνιώ
ποια δύναμη να βρω
και να επιστρέψω

Προχώρα

Προχώρα καλύτερα
έτσι και αλλιώς
είναι πέρα των δυνάμεών σου
να σταματήσεις.

Μπλα μπλα

Μπλα μπλα
την ημέρα όλη
και το βράδυ
λιγμ λιγμ
φως μες το σκοτάδι
είσαι τελικά μόνον εσύ

Μπλα μπλα
μήπως και πιστέψουν
ότι ξέρουμε τι κάνουμε
μπλα μπλα
συμπαίχτες στο μπαλάκι
όσο κινείται δεν χάνεται

Μπλα μπλα
αλλά τίποτε αξία δεν έχει
πέρα από αυτά τα λίγα που χωρίς
μπλα μπλα
για εσένα νοιώθω
όσο για σένα προσπαθώ


Για τον Οδυσσέα

Και μετά, και μετά; Τι συνέβη μετά;

Και μετά ήρθε εκείνος...
Ήρθε, σου έδειξε ενδιαφέρον, σε συνόδευσε καμπόσο, σου αφιέρωσε τον χρόνο του, του αφιέρωσες τον δικό σου, χαρήκατε, χάρηκες, χάρηκε, ζήσατε, ζήσατε τόσα πολλά μαζί, συνειδητοποίησε πως δε σε θέλει, πια, πως δε μπορεί, άλλο, και έφυγες. Εσύ έφυγες, τι άλλο να έκανες; Έφυγες. Και δεν είπες στον εαυτό σου τίποτε, δεν είπες το θρυλικό "ποτέ ξανά". Δεν ήξερες τι να πεις, δεν ήξερες αν υπάρχεις ή όχι. Δεν ήξερες τι πάει να πει αύριο, τι μεθαύριο, μέχρι, μέχρι που ήρθε μια ηλιαχτίδα φωτός. Μια, μία πρώτα και μετά ένας ήλιος, ένας ήλιος ολόκληρος με πέντε άλλους ήλιους δορυφόρους. Πρώτα άρχισε να ξεθωριάζει ο ένας δορυφόρος, μετά χάθηκε ο δεύτερος, αργότερα τρελάθηκε ο τρίτος, και άλλαξε τροχιά, σιγά σιγά... Και τώρα; Πόσους ήλιους χρειάζεσαι για να ζεσταθείς, όταν σε καλόμαθαν οι έξι; Πόσοι ήλιοι; Τρείς είναι καλύτερα από δύο, δυο καλύτερα από έναν, ένας από μια απλή αχτίδα, μια αχτίδα καλύτερα από το τίποτε...

Έτσι νοιώθω τελευταία...
λες και έρχεται κάτι να με πνίξει
λες και βρίσκομαι παγιδευμένη χωρίς διέξοδο
λες και κάτι θετικό αποδείχτηκε λάθος...

Έτσι νοιώθω τελευταία, δυστυχώς...

Και ένα ποιηματάκι σήμερα :-)

Ευτυχώς ή δυστυχώς
είναι ο τύπος τυπικός
μια εδώ και μια εκεί
οδηγεί το λουλακί
αυτοκίνητο με χάρη

Ευτυχώς ή δυστυχώς
βράδιασε και γέμισε με ροζ
σύννεφα το όλο θαλασσί
μα τον Τουτάτη απειλεί
στα κεφάλια μας να πέσει

Ευτυχώς ή δυστυχώς
όταν δεν ξέρω παραπέρα ο μωρός
σωρηδόν μπορώ να γράφω ανοησίες
ονειρικών διαδρομών αφετηρίες
χωρίς τελεία ή κόμα

Mικρές φωνούλες, μεγάλη αρνητική ενέργεια

Μπορεί ποτέ να μάθει κανείς να εμπιστεύεται;
Μπορεί ποτέ κανείς να μάθει να αψηφά
αυτές τις μικρές φωνούλες που ξεστομίζουν από καιρό εις καιρό κακίες;
Είναι κακός ο κόσμος, ή το μυαλό μας;
Είναι καλός ο κόσμος, ή μόνον η ελπίδα μας;
...
Καλησπέρα, καλή εβδομάδα από αύριο...

Η επόμενη εποχή...

αρχίζει όταν συμβαίνουν μεγάλες αλλαγές...
Μια καινούργια δουλειά, διαφορετικές ώρες ύπνου και ξύπνιου, η μετάβαση από νηπιαγωγείο στο δημοτικό, ένας καινούργιος πίνακας ζωγραφικής, ένα πληντήριο πιάτων.
Μερικές από τις αλλαγές βρίσκονται μπροστά μας.... μερικές άλλες έχουν συμβεί εδώ και μερικούς μήνες, μία σήμερα!

Καλησπέρα... καλησπέρα καινούργιο αυτοκίνητο..

Ο τοίχος

Να συστηθώ, με λένε ViSta και είμαι στο τσακ να σπάσω τα μούτρα μου πάνω σε αυτόν το τοίχο που κατευθύνεται με ιλιγγιώδη ταχύτητα προς το μέρος μου. Ναι σωστά διαβάζετε. Δεν κινούμαι εγώ, αλλά ο τοίχος. Δεν μπορώ εγώ να φρενάρω... Δεν μπορώ εγώ να αλλάξω πορεία. Εγώ στέκομαι σταθερά ακίνητη, αποσβολωμένη, και τον βλέπω να μεγαλώνει όλο περισσότερο, όσο πιο κοντά μου βρίσκεται. Τα πόδια μου βαριά και σίγουρα φουνταρισμένα σε δυο όγκους μπετόν, τα μάτια μου καρφωμένα στον τοίχο που πλησιάζει. Γύρω μου τίποτε πέρα από το βουητό της κίνησης. Όμοιο με αυτό ενός σεισμού ή ενός ανεμοστρόβιλου. Απίθανο, εξωπραγματικό και τρομαχτικό. Δε ξέρω αν προτιμώ να πέσει ο τοίχος πάνω μου μια ώρα νωρίτερα ή αν θα ήταν καλύτερα να καθυστερήσει εκείνη η στιγμή. Ή το τι είναι για μένα χειρότερο; Ο πόνος που θα προκαλέσει τότε η σύγκρουση στο σώμα μου ή το βουητό που διατρυπά ήδη το κρανίο μου. Το ξέρω, μετά την συνάντηση ανθρώπου και τοίχου, καμιά φθορά δε θα σημειωθεί στον τοίχο, μόνον ο άνθρωπος θα πάψει να υπάρχει. Ε και τι έγινε να μου πεις; Τόσοι άνθρωποι βρίσκονται στον πλανήτη, ένας παραπάνω ένας παρακάτω, εκεί θα κολλήσουμε; Και εγώ μάλλον θα συμφωνήσω. Θα συμφωνήσω και θα συγχαρώ τον τοίχο για την ικανότητά του να με διαλύσει. Γιατί σίγουρα θα του κοστίσει κάποιους ενδοιασμούς να λερώσει την κατά τ'άλλα καθαρή επιφάνειά του με τα "υπόλοιπα" ενός μικροβίου που έλιωσε στο πέρας του. Πόσα και πόσα μικρόβια άραγε έχουν ήδη σκάσει ή θα σκάσουν στο μέλλον πάνω του; Αναρίθμητα μάλλον. Το μόνον σίγουρο είναι ότι θα παραμείνουν ανώνυμα στην μηδαμινότητά τους. Μηδαμινά, ανώνυμα και καθημερινά...

Να συστηθώ, με λένε ViSta και δεν είμαι ανώνυμη. Δεν είμαι καθημερινή, δεν είμαι μηδαμινή. Δε θέλω να είμαι. Παρόλα αυτά στέκω ακίνητη μπροστά σε αυτόν τον ακατανόμαστο τοίχο. Το βουητό μπλοκάρει τις αισθήσεις μου. Ακούω αλήθεια αυτά που ακούω; Βλέπω πραγματικά αυτά που βλέπω; Νοιώθω αυτά που αισθάνομαι; Ποιός είμαι; Ο τοίχος ή το εμπόδιο του; Μπορώ να τον σταματήσω; Μπορεί κάτι να τον σταματήσει; Ή μήπως απλά περνούν τα τελευταία κλάσματα δευτερολέπτων ως τελευταία επανάληψη μέσα από το για ελάχιστο χρόνο εν λειτουργία μυαλό ενός νεκρού σώματος μετά το τέλος;

Να συστηθώ, με λένε ViSta και δεν είμαι μπερδεμένη. Έχω πλέον καταλάβει. Δεν είμαι ο τοίχος, δεν είμαι ο άνθρωπος, δεν υπάρχω καν στην πραγματικότητα. Είμαι απλά μια δημιουργία ενός άλλου μυαλού, που έχει σκάσει προπολλού πάνω σε έναν άλλο τοίχο. Δεν το ξέρει όμως ο δημιουργός μου, ό,τι έχει πάψει εδώ και καιρό να υπάρχει για αυτό συνεχίζει να μου δανείζει λέξεις για να σας τις λέω. Να δημιουργεί εικόνες και ιστορίες με εμένα ως πρωταγωνιστή. Και όσο ασχολείται μαζί μου, τόσο υπάρχω. Που να περάσει από το μυαλό αυτού του ηλίθιου πως αρκεί να γράψει κάτι και για τον εαυτό του, για να επιστρέψει και εκείνος έτσι και να επανακτήσει την ύλη του;

Αλλά έτσι ήταν πάντα. Ηλίθιος και προπετής. Τώρα θα αλλάξει; Αν δεν το μπορούσε όσο ήταν ζωντανός, πως να αναγνωρίσει έτσι στα ξαφνικά τώρα που πέθανε τι του συμβαίνει;

Ρώμη;

Όλοι οι δρόμοι οδηγούν στην Ρώμη, λένε οι Ιταλόφιλοι.
Όλοι οι δρόμοι οδηγούν στην Πόλη, λένε οι Κωνσταντινοπολίτες.
Όλοι οι δρόμοι οδηγούν σε κάποιο στόχο.
Όλοι; Εεεε μάλλον, γιατί άκομα και οι αδιέξοδοι οδηγούν κάπου. Ακριβώς. Στο αδιέξοδο.
Τι κάνεις λοιπόν όταν πρέπει να πάς από το Α στο Β; Οδηγείς με βάση το ένστικτό σου; Οδηγείς με βάση την πυξίδα; Κοιτάς πριν φύγεις στο χάρτη; Ρωτάς τον/τη φίλη σου;
Όπως και να έχει, ένα πρέπει να ξέρεις. Το σημαντικότερο είναι να βρεθείς στο δρόμο. Από εκεί και έπειτα όλα βρίσκονται. Όλο και κάπου θα είσαι, όλο και κάποιος θα μπορεί να σε βοηθήσει, να σου δείξει την κατεύθυνση. Είτε μέχρι τέλους, είτε μέχρι το σημείο που μπορείς εσύ έπειτα να συνεχίσεις. Όλοι οι δρόμοι οδηγούν στην Ρώμη λένε οι Ιταλόφιλοι. Όλοι οι δρόμοι οδηγούν στο στόχο σου λέω εγώ, αρκεί να τους περπατήσεις...

Καλησπέρα :-)

Χρυσό φθινόπωρο

Τι μεγάλη διαφορά κάνει ένας ήλιος... Ένας ήλιος εκεί ψηλά στον ουρανό, μεγάλος, στρογγυλός, φωτεινός. Να υπάρχει εκεί, απλά να υπάρχει και ας είναι με δόντια.
Πόσο πολύτιμος είναι, όταν επιστρέφει μετά από ομίχλες και συννεφιές. Όταν έρχεται ανέλπιστα και δε ξέρεις πότε θα τον ξαναδείς. Γιατί όσο και να λες στον εαυτό σου πως όλα συνηθίζονται, πραγματικά δεν συνηθίζονται όλα. Απλά από καιρό εις καιρό καταφέρνεις καλύτερα να διώχνεις από τις σκέψεις σου όλα αυτά που δεν λειτουργούν, που ανάποδα πηγαίνουν, που σε κουράζουν, που ξέρεις πως δε μπορείς να διορθώσεις. Δε θα τα συνηθίσεις λοιπόν, απλά ελπίζεις να αντέξεις μέχρι να έρθει ο καιρός που θα βρούν από μόνα τους τις λύσεις που τους αξίζουν. Ήλιος λοιπόν, και ας είναι με δόντια. Χίλιες φορές καλύτερα από ένα στεγνό συννεφιασμένο και απόλυτα γκρίζο πρωινό.

Καλησπέρα :-)

Ανάσες ζωής

Τόνοι τα τούβλα
βουνό η απογοήτευση
κόμπος το στομάχι
ραμμένα και στενά πνευμόνια

Δέκα έξι λεπτά
τριάντα εφτά τα δευτερόλεπτα
και ήλιος διαλύει το σούρουπο
ελεύθερη δροσερή ανάσα

Ξανά...

Ευτυχώς...

Ένας τόνος τούβλα....

Πόσο δύσκολο είναι
πόσο αβάσταχτα βαρύ
και ακατόρθωτο
πόσα λίτρα ιδρώτα προκαλεί
πόσα γκρίζα κύτταρα σκοτώνει
πόσες άσπρες τρίχες κάνει να φυτρώνουν...

για να μου πεις... σε επιθύμησα!
____________________________________________________
ΥΓ. Απαπαπαπά... τι γκρινιάρα πια αυτή η γυναίκα....

Σταγόνες οι λέξεις

Βρέχει και οι σταγόνες χτυπούν
με κρότο το τζάμι των παραθύρων
Πίνω και οι γουλιές κυλούν
άνοστες στον στεγνό λάρυγγα
Σου γράφω και ξέρω
πως δεν μπορείς να τα διαβάσεις
Με αγαπάς αλλά δεν γνωρίζω αν ποτέ
θα μπορέσεις να μου το πεις.

Ταξίδι

Ακόμα δεν έφυγες
σε επιθύμησα και όλας
ακόμα δεν γύρισες
και χαίρομαι για την επιστροφή σου

Να είσαι καλά
Όπου και να΄σαι...καλή νύχτα!