Μια βραδιά χωρίς εσένα

Μια βραδιά χωρίς εσένα...
Λίγος χρόνος μόνον για μένα...
Πολύτιμες στιγμές μετά από καιρό...

Πόσα λεπτά χρειάζεται κανείς, μόνος παρέα με τον εαυτό του, μέχρι να επαναφορτίσει τις μπαταρίες του; Και πόσα φέρνουν την αίσθηση της μοναξιάς;
Ποιό χρώμα κουρτίνας αποτρέπει την απόδραση των δυνάμεων μέσα από ολάνοιχτα παράθυρα;
Πόση ζέστη αφαιρείται από ένα σπίτι, όταν λείπει ένα μέλος της οικογένειας;
Και σε ποιά θέση πρέπει να βρίσκεται ο διακόπτης του καλοριφέρ μέχρι να νιώσει κανείς την "θέρμη" στην ζωή του;
Πόση σιωπή είναι απαραίτητη, μέχρι να συνειδητοποιήσει κανείς την σημασία της απουσίας των λέξεων;
Πόση σιωπή είναι απαραίτητη, μέχρι να ανακτήσει κανείς την ικανότητα του λόγου;

Πες το με ένα τραγούδι...

Χωρίς λόγια, αλλά με μουσική

Σταγόνα στο νήμα

Μια σταγόνα στα μαλλιά
κίτρινα φύλλα στο δρομάκι
ποδήλατο με κράνος το παιδάκι
σκύλοι, jogger πυκνά αραιά

Λίμνη, δέντρα, αραιή συννεφιά
για δες το φεγγάρι μια χαψιά
Μυρωδιά πρασινάδας αναπνέεις χαρούμενα εσύ,
που σφόδρα και παράφορα την θάλασσα έχεις ερωτευτεί

Αντίφαση; Οξύμωρων; Μα γιατί
θα πρέπει σε όλα μια τάξη να επικρατεί;
Γιατί όλα με βάση την λογική να εξηγούνται;
Και όσα δεν στηρίζονται να αναιρούνται;


Έτσι δεν είναι η ζωή;
Ένα κουβάρι μπλεγμένο
χωρίς άκρη ούτε αρχή
Χωρίς λόγο δοσμένο στον καθένα
με δυσκολίες και εμπόδια σκορπισμένα

Και όταν μια στιγμή εκεί ξάφνου
μια φεγγαροαχτίδα το πρόσωπό σου φωτίσει
δεν έχεις παρά να παραδεχθείς
πώς αυτό το νήμα το δικό σου
το πιο όμορφο φαντάζει στο μυαλό σου :-)

Aκατανομαστη λέξη

Πώς εξηγείται αλήθεια το γεγονός ό,τι όταν ακούω την λέξη "Ζήτω" ανατριχιάζω και κάτι μέσα μου αντιδρά αρνητικά; Είναι η χροιά της λέξης που δεν μου αρέσει, το ό,τι συνδέεται πάντα με μιλιταριστικά γεγονότα, το ότι την θεωρώ αναπόσπαστο κομμάτι μιας φασιστικής γλώσσας;

Κοίταξα στο Ελληνο/Γερμανικό-Λεξικό για την μετάφρασή του...

Αν είναι έτσι, τότε ξέρω τώρα πολύ καλά το γιατί.

Eλευθερία...

Ελευθερία...
πού είσαι;

Ελευθερία, ελευθερία
σε αγαπώ
σε φοβάμαι
σε αναζητώ
σου κρύβομαι.

Ελευθερία, Eλευθερία
σε θαυμάζω!

Πότε;

Όταν ήσουν στην κοιλιά της μαμάς σου, καθόριζε το αίμα της την ανάπτυξή σου.
Αφού γεννήθηκες, έπρεπε να κάνεις ότι ήθελαν οι γονείς.
Στο σχολείο μετρούσε η γνώμη των δασκάλων πάνω από την δικιά σου.
Στην δουλειά καθορίζει το αφεντικό.
Όταν παντρευτείς νοιάζεσαι για την άποψη του συζύγου σου.
Από τότε που απέκτησες παιδιά σκέφτεσαι τι αυτά επιθυμούν.
Πριν πεθάνεις θυμάσαι και φοβάσαι την κρίση του Θεού.

Πότε αλήθεια κάνεις αυτό που εσύ θέλεις και όχι ό,τι οι άλλοι σου επιβάλουν;

Μαγεία

Μια σου λέξη
Ένα σου βλέμμα
Λίγες φευγαλέες στιγμές
Μια παύση μεταξύ δυο προτάσεων

Πόσα πολλά χρειάζομαι
Πόσα λίγα αρκούν

Και η μαγεία επιστρέφει
Στην ζωή μου μαζί με εσένα

Eνα κορίτσι...

«Είναι ένα κορίτσι» φωνάζει με χαρά η μαία.
«Αχ κορίτσι, δεν πειράζει, θέλαμε ένα αγοράκι αλλά τι να γίνει τώρα» απαντά η γιαγιά.
Μια ώρα μετά την γέννα επιστρέφει η οικογένεια με το νεογέννητο κοριτσάκι στο σπίτι τους. Αν ήταν ένα αγοράκι θα γιόρταζε όλο το χωριό, θα έσφαζαν ένα κατσίκι, θα χορεύανε, θα χαιρόντουσαν, θα το γλεντούσαν.
Τώρα όμως με το κορίτσι...
Τίποτε, αποτυχία, αν δεν μπορεί να φέρει μια γυναίκα αγόρια σε αυτό τον κόσμο(*) είναι αποτυχημένη. Ο άντρας της μπορεί να την στείλει πίσω στους γονείς της και να παντρευτεί μια άλλη που να μπορεί να του γεννήσει αγόρια.

Και τώρα τι θα συμβεί με το κοριτσάκι;
Τίποτε, άμα έχει τύχη η μητέρα του θα το αφήσει αθήλαστο μέχρι να πεθάνει της πείνας. 'Άμα έχει ατυχία θα το δηλητηριάσουν. Ένα θηλυκό μωρό δεν έχει αξία, ένα κορίτσι είναι ακριβό, χρειάζεται προίκα, η οικογένεια θα κάνει χρέη αλλιώς δεν μπορεί να παντρευτεί. Ένα κορίτσι είναι λάθος, άρα δεν είναι λάθος αν η μητέρα του το σκοτώσει.

Στην ανατολική Ινδία, στο Πακιστάν και στην Κίνα...

----
(*) Αν κανείς αναλογιστεί τα χρωματοσώματα μιας γυναίκας (ΧΧ) και ενός άνδρα (Χy) καταλαβαίνει πως μια γυναίκα δεν μπορεί να ελέγξει το φύλο του παιδιού της. Μόνον εάν βρήσκεται στο σπερματοζωάριο ένα y το μωρό θα είναι αγόρι, αλλιώς κορίτσι.

Αταιριαστη παρεα(;)

"Μαμά δεν μου αρέσει να κοιμάμαι μόνος στο δωμάτιό μου..."
Ούτε και εγώ αγάπη μου, ούτε και εγώ... σκέφτηκε και κοίταξε το δωμάτιο τριγύρω της...
Τηλέφωνο, κινητό, Powerbook, η τηλεόραση και τα βιβλία της... σιωπηλοί σύντροφοι και πιστά φιλαράκια όταν χρειάστηκε την παρέα τους...

Τhe hitchhiker’s guide to the galaxy, D. Adams
Εικόνων μυσταγωγία, π. Ιωάννης Ευτ. Ψαράκης
Οn the road, J. Kerouac
Brave new world, A. Huxley
Das Parfüm, P. Süßkind
Alice in Wondeland, L. Carroll
To εκρεμές του Foucault, U. Eco
H δυστυχία του να είσαι Έλληνας, Ν. Δήμου
Programming in Perl, Wall, Christiansen & Schwartz
Eλληνο/γερμανικό, Γερμανο/ελληνικό λεξικό. Μ. Αγγελίδου
Das Geisterhaus, I. Allende
O κόσμος της Σοφίας, J. Gaarder
Alles fließt, sagt Heraklit, L. De Crescenzo
Harry Potter, J. K. Rowling
The black cat and other stories. E. A. Poe
Z, B. Bασιλικός

Kαποιοι ανθρωποι...

Υπάρχουν κάποιοι άνθρωποι με τους οποίους ποτέ δεν θα καταφέρω να έχω μια εγκάρδια σχέση.
Υπάρχουν άνθρωποι με τον οποίους έχω εγκάρδιες σχέσεις χωρίς να μπορώ να εξηγήσω τον λόγο.
Υπάρχουν άνθρωποι με τους οποίους θα ήθελα να έχω στενές σχέσεις αλλά με κρατούν σε απόσταση.
Υπάρχουν άνθρωποι που δεν κρατούν απόσταση, αλλά είναι (μόνον;) εικονικοί διαδικτυακοί φίλοι.
Υπάρχουν κάποιοι άνθρωποι που δεν θα μπορέσουν ποτέ να κερδίσουν ένα κομμάτι της καρδιάς μου.
Υπάρχουν άνθρωποι που δεν με ξέρουν και δεν θα τους γνωρίσω ποτέ.

Hρθαν, δεν ηρθαν, το ιδιο ειναι...

«Ήρθαν τα λεφτά στο λογαριασμό;»
«Όχι ακόμα, τι σκοπό έχεις;»

«Εδώ και δυο χρόνια σκέφτομαι να αγοράσω ένα καινούργιο ψυγείο.
Ψύχρανε ο καιρός και χρειαζόμαστε ζεστά ρούχα.
Και πρέπει να πάρουμε πιο ζεστά χαλιά για το σπίτι
Και τα παπούτσια μας πάλιωσαν
Και κάποτε σου έταξα ένα ταξίδι με δικά μου έξοδα
Και έρχονται τα γενέθλιά μου, και όλο και κάποιο δώρο θέλω να μου κάνω»

...

«Ήρθαν τα λεφτά στο λογαριασμό;»
«Ναι αλλά δεν έμεινε τίποτε υπόλοιπο.»

«Μα πώς είναι δυνατόν; Δεν αγόρασα τίποτε, πού πήγαν;»
«Ποιός ξέρει, λίγα από εδώ, λίγα από εκεί, τα συνηθισμένα, βενζίνες, φαγητό, τηλέφωνα, ρεύμα, ενοίκιο, σχολεία...»

«Και τώρα;»
«Και τώρα τίποτε, και μετά από δυο χρόνια, πάλι θα έχεις χρόνο να σκεφτείς το ψυγείο, τα ρούχα, τα χαλιά, τα ταξίδια. Και ποιός ξέρει, ίσως μέχρι τότε να έχεις πραγματοποιήσει κάποια από αυτά.»

Τι ειναι τελικα η αγαπη;

Γιατί αλήθεια μπορώ να το προσδιορίσω καλύτερα σε μια ξένη γλώσσα;

Όπως και να έχει...
όσο αγαπώ, υπάρχω

Update:
Καλημέρα, εχθές που προσπάθησα να το μεταφράσω δεν ήμουν ευχαριστημένη με το αποτέλεσμα. Σήμερα πάλι τα ίδια, αλλά καλύτερα μια κακή μετάφραση από ένα αίνιγμα...
Λοιπόν...

Τι ειναι τελικα η αγαπη;
Έχει να κάνει με εμπιστοσύνη,
με προσμονή, με το να θέλει κανείς να μεταδώσει ηρεμία, αλλά και να είναι σε θέση να την δεχτεί, με χαρά, με το να κρατά κανείς τον εαυτό και την καρδιά του ανοιχτή, με πίστη στον άλλον, με το να αποδέχεσαι ότι είσαι τρωτός, με δύναμη, με το να μπορείς και να θέλεις να δείχνεις τα συναισθήματά σου, με μια βαθιά και ζωτικής σημασίας ανάγκη.

Για αυτό λοιπόν αγαπώ, γιατί αλλιώς δεν θα μπορούσα να υπάρχω...

Δυναμεις

Ο χρόνος κυλά ανεξάρτητα από εμένα
Σε λίγο θα έρθω να σε πάρω
Πολύτιμα λεπτά ησυχίας
Ανάμεσα στην δουλειά και σε εσένα

Σε αγαπώ
Αγαπώ και την δουλειά μου
Αλλά αγαπώ και το να έχω δυνάμεις για σένα.

Με αγαπάς
Αγαπάς και πολλά άλλα
Αλλά αγαπάς και το να έχω δυνάμεις για σένα

Δυνάμεις που αναπληρώνονται μέσα σε πολύτιμα λεπτά ησυχίας...

Ενας, μια, ενα

Ένα sms
Ένα τηλεφώνημα
Ένα τσίμπημα της καρδιάς
Ένας σκύλος που γαβγίζει
Ένα παιδί που χαμογελά
Ένας σωρός δουλειά
Ένα κρύο διαμέρισμα
Μια εκπομπή στην τηλεόραση
Ένα ζεστό πιάτο φαγητό
Μια σοκολατένια λιχουδιά
Άλλη μια μέρα...

Προτεραιοτητες

Περισσότερο από όλα στην ζωή με ενδιαφέρει η αγάπη.
Μετά έρχεται η υγεία.
Μετά η δουλειά, μετά τα λεφτά, μετά το κοινωνικό κύρος, μετά τα μετά, μετά οι μετά...
Τώρα που βρίσκομαι άραγε; Στο πρίν στο ήδη ή στο μετά;

Μα τι αναρωτιέμαι... φυσικά ζω μέσα στην αγάπη, απλά ξεχνώ από καιρό εις καιρό ότι εκείνη έχει πολλά πρόσωπα.

Καληνύχτα :-)

Στην τελικη...

"What exactly do you want to know?"
"Everything"

"Everything about what?"
"... about everything"

"... Mama mia!" Μιλά ο Enzo με τον Jack Mayor στην ταινία "απέραντο γαλάζιο"...

Κάποτε ήθελα να μάθω τα πάντα για τα πάντα,
μέχρι τώρα το μόνον που κατάφερα είναι να βρίσκω τρόπο να αδιαφορώ για τα καλά,
να αφήνω να με τρώνε τα αρνητικά
και να μην ασχολούμαι εντατικά με τα καινούργια.

Κουράστηκα. Κουράστηκα...λυπάμαι...

Δεν ξέρω αν έχει νόημα να ψάχνω για απαντήσεις εδώ και δεν έχω ιδέα αν έχει νόημα να ψάχνω οπουδήποτε αλλού.
Αν θέλει κανείς μπορεί να δώσει την δικιά του απάντηση στην τελευταία ερώτηση αυτού εδώ του blog...

Όλα έχουν ένα τέλος...

(a) αυτό το blog μόλις βρήκε το δικό του.
(b) μόνον τα μακαρόνια δύο
(c) οι σκέψεις κανένα

Και με μιας...

Και με μιας την βλέπω γυμνή να στέκεται. Εκεί, με όλα τα γεροντικά σημάδια ηλικίας, αυτά που μελανιάζουν το δέρμα και το κάνουν να χάνει την ομοιομορφία του,
αλλά και με ένα λεπτό και λυγερό νεανικό σώμα, ελαστικό δέρμα και δεμένο. Όμορφο σώμα μιας νέας κοπέλας, της αδερφής μου. Μου άρεσε το σώμα της, αλλά οι μελανιές;

Την ρώτησα «μαμά πως τα καταφέρατε; Έχετε το σώμα της Μ.»

Εκείνη μου απαντά «μα δεν έκανα τίποτε, πάντα έτσι ήμουν»,
και εγώ δεν μπορώ να στρέψω τα μάτια μου μακριά από πάνω της, γιατί το βρίσκω αδύνατο να πιστέψω σε αυτό που βλέπω και τα σημάδια γίνονται ολοένα και πιο σκούρα, ώσπου δεν είναι πλέον θέμα αν υπάρχουν λίγο πιο σκούρες επιφάνειες ή λίγο πιο ανοιχτές, παρά που είναι μαύρο και που άσπρο, όπου το μαύρο σιγά σιγά κυριαρχεί και αρχίζει να επικαλύπτει το πρόσωπο...
Είναι πλέον φανερό πως είναι θέμα χρόνου, δευτερολέπτων, ότι κάτι ασύλληπτα κακό θα συμβεί. Κάτι που την απειλεί, που ΜΕ απειλεί στην οντότητά μου, κάτι αβάσταχτο, ακατανόμαστο.
...

Θα ήταν άραγε καλύτερα αν άντεχα να δω το τέλος του ονείρου;
Η ένδειξη του θερμομέτρου: 38.8...

Ο καλλιτέχνης...

Ο καλλιτέχνης κατά την διάρκεια της δουλειάς είναι πολύ συγκεντρωμένος και ξεχνά τον υπόλοιπο κόσμο γύρο του...


Το έργο του τον εξαντλεί, αλλά δεν ξεχνά από καιρό εις καιρό να αναπληρώνει τις δυνάμεις του...


Επιμένει και δεν απογοητεύεται και αν έχει τύχη κάποτε αφήνουν τα χέρια του θαύματα ολόκληρα.

Δεν αξίζει να επιθυμεί κανείς να είναι καλλιτέχνης;

Σκεψου το σε παρακαλω...

Eγώ το έκανα και δεσμεύτηκα. Ήδη νιώθω καλύτερα γιατί πραγματοποίησα κάτι που σκεφτόμουνα καιρό αλλά έλεγα, «πρώτα να συμβεί αυτό», «πρώτα να σταθεροποιηθεί το άλλο».
Δεν ζείται όμως έτσι η ζωή, είτε την ζεις, είτε όχι. Δεν υπάρχουν καλύτερες ή χειρότερες εποχές για να βοηθήσει κανείς, άμα κάπνιζα μπορούσα λιγοστεύοντας το κάπνισμα, τώρα θα πρέπει να προσέχω απλά τα παραπανίσια...

Σκέψου το σε παρακαλώ, αξίζει... ένα μόνον Ευρώ την ημέρα μπορεί και καλυτερεύει την ζωή ενός παιδιού...
http://www.worldvision.org/

Μια καλή καλή Κυριακή :-)

Nα συστηθω...

Είμαι η ViSta «Παναγιωταρά»
Mια εργαζόμενη μητέρα, μια απλή νοικοκυρά

Μια ζωή τρέχω να προλάβω
Όλα σε μια σειρά να τα βάλω

Μα το πλυντήριο θέλει ώρα, η σκούπα δεν «τραβά»,
Και το αυτοκίνητο βρωμά

Μετά είναι και τα πιατικά
Το πάτωμα μη το ξεχάσουμε φυσικά

Έτσι κάνω jogging σαν χαζή όταν βρέχει
Και συγυρίζω όταν πάλι ο ήλιος φέγγει

Και όλη την ώρα αναρωτιέμαι
Τι να είναι αυτό που πάλι ξέχασα;

Άχ ναι, πως ήταν δυνατόν...
Σουπερ μάρκετ και ζαμπόν...

Aκουσα σε ενα τραγουδι...

...Please wake me before I die...

Βροχη

Δεν έχεις τι να πεις,
Αλλά δεν θες να το παραδεχτείς

Eίσαι λυπημένος, σε ρωτούν
εσύ αρνείσαι και απορούν

Άλλοι ζουν την ζωή σου
Καλύτερα από εσένα

Βρέχει και μαζί με την βροχή
Χάνονται και οι στιγμές

Όλων αυτών που θα ήθελες να κάνεις
Αλλά που κουράγιο να προλάβεις

Ανηθικες προτασεις(;)

«Είσαι για ένα quicky? Έτσι στα γρήγορα όσο γίνεται το φαγητό;
Άλλη στιγμή δεν θα είναι τόσο καλή, όσο αυτή εδώ...
Ε τι λές; Γίνεται;
Ναι; Είπες ναι; Και είσαι σίγουρη;
Όχι τίποτε άλλο, για να μην μου λες αργότερα ότι μόνον όταν δεν έχω τίποτε άλλο να κάνω, τότε σε θυμάμαι και μόνον στα πεταχτά σου αφιερώνω τον χρόνο μου...
Πώς, εντάξει;
Οκ, τότε έλα εδώ να το κάνουμε.
Εδώ και τώρα και ποιός νοιάζεται για το μετά...
Εδώ και τώρα, εσύ και εγώ, ενωμένοι για πολύτιμες, πανέμορφες στιγμές και ξέχνα όλους τους άλλους.
Εσύ και εγώ, το blog σου...»

Παρένθεση

Mια παρένθεση...
μουσική ή για σκέψη.
Άλλη μια παρένθεση που αρχίζει,
άλλη μια χωρίς το ταίρι της
- αυτό που την κλείνει –
και έτσι ανοίγουν καινούργιες σκέψεις, καινούργιοι κύκλοι, χωρίς τέλος, χωρίς λογικό ουσιαστικό τέλος.
Mια ατέλειωτη ελικοειδής κίνηση
που οδηγεί κάπου αλλού.
Καλύτερα ή χειρότερα; ποιός ασχολείται; Άσκοπα αν το κάνει.
Ούτε αυτή η κατάσταση δεν θα διαρκέσει, όπως τίποτε άλλο τελικά.

Τι θα αντικρίσει άραγε κάποιος όταν κάποια στιγμή θελήσει να βάλει μια τάξη στο χάος και προσπαθήσει να θέσει σε όλες αυτές τις παρενθέσεις τις ανάλογες καταλυτικές;
Τι θα έχει παραμείνει εκεί στην βάση της ύπαρξης σου;
Θα είναι λίγο ή πολύ;
Καλό ή κακό;
Αξιαγάπητο ή ως μη αρκετό διαγράψιμο;

Θα υπάρχει αλήθεια ακόμα κάτι; Ή θα συνειδητοποιήσεις τότε πως ήταν οι παρενθέσεις που σου έδιναν λόγο ύπαρξης;

Αποριες

Τι προσπαθείς να αποδείξεις;
Ποιόν προσπαθείς να κοντράρεις;
Σε ποιόν δικαιολογήσαι;
Από ποιόν κρύβεσαι;
Γιατί αλήθεια τέτοια άμυνα;
Ποιός σε έχει στο χέρι;
Απορίες, που θα παραμείνουν μάλλον για μένα αναπάντητες...

Μακάρι εσύ τουλάχιστον να γνωρίζεις την αλήθεια γιατί εγώ αδυνατώ.