Ιστορικό μιας αγάπης

Ελπίδες δεν είχα στην αρχή, απλά χάρηκα όταν ξαφνικά σε βρήκα. Σιγά σιγά μια ζεστή θέση στην καρδιά μου όμως πήρες.
Τώρα, τόσο καιρό μετά, ποιος ξέρει αν όλα αυτά άθελά σου συνέβησαν, μάλλον τότε συμφωνούσες.

Αλλιώς δε εξηγείται πως μια τέτοια ιδέα από εσένα προήλθε.

Και όμως ο καιρός περνά, και με αυτόν περάσαμε και εμείς σε άλλες φάσεις. Τη μια καλές και ήσυχες, την άλλη έντονες και επικίνδυνες. Ψάξαμε τα όριά μας, και όταν τα βρήκαμε τρομάξαμε. Μας τρόμαξε το όριο. Μας τρόμαξε ο εαυτός μας, μας αποσβόλωσε η ύπαρξη του άλλου και του τοίχους ενδιάμεσά μας. Το τοίχος που ο ένας με προσοχή τριγύρω του έχτιζε, αυτό που ο άλλος με χαρά σε ένα λεπτό θα γκρέμιζε.

Όχι δε λέω, κάποτε κάποτε ξεχνιώμασταν, κάποτε κάτι συνέβαινε και αναιρούσε την πρόθεση, κάποτε βρίσκαμε τρόπο και στιγμή. Πόσο ολοκληρωμένη ένοιωθα τότε...

Πόσες φορές όμως στο άλλο άκρο βρισκόμουν; Δικιά μου ζωή δεν είχα, το χρόνο μου στη δικιά σου απουσία προσπαθούσα να γεμίσω.

Δεν ήταν η λύση ήξερα, μα δεν είχα δυνάμεις ούτε για τίποτε άλλο ώσπου τελικά μια σταγόνα μόνον άρκεσε και έκανε το βαρέλι να ξεχειλίσει.

3 1/2 χρόνια διήρκεσε η προσπάθειά μας, λίγο ως πολύ κοινή προσπάθεια. Τριάμισι χρόνια προστείθονται τώρα στο λογαριασμό που κάνουμε στην καρδιά μας, εκεί που καταχωρούμε όλες αυτές τις μικρές ή μεγάλες αγάπες που πέρασαν από την ζωή μας.

Ποιος είμαι, που πάω;

Εύθραυστη ελπίδα,
μετά την βροχή ηλιαχτίδα,
μια καινούργια αρχή
σε τούτους τους τοίχους πιθανή;
Η ψυχή καράβι και πανιά ανοίγει,
ήδη για το επόμενο λιμάνι αρμενίζει

Ίντερνετ

Στο ίντερνετ κοιτώ για καινούργιο σπίτι
στο ίντερνετ τον καινούργιο σύντροφο ψάχνω

βρίσκω γνωστούς στο ίντερνετ από τα παλιά
όταν άλλους δικούς μου ανέλπιστα χάνω

Στο ίντερνετ μια άλλη δουλειά αναζητώ
και όταν η ζωή μες το ίντερνετ δε ζήται...
ένα χάπι ηρεμιστικό αρκεί για να κοιμάμαι

Στο ίντερνετ, στον ύπνο τι ωραία η ζωή
σκέτο όνειρο στο ίντερνετ, στον ύπνο

ΥΓ. Ο s.frang είχε δίκαιο με το σχόλιό του, εξού και η καινούργια δεύτερη στροφή...

Τι κρίμα...

Μπορεί κανείς να μου εξηγήσει γιατί είμαστε τόσο ατελείς άμα δεν έχουμε ταίρι; Γιατί πρέπει δηλαδή να έχουμε ένα φίλο, ένα άνδρα, για να είμαστε ολοκληρωμένες; Όλα τα άλλα είναι αποτυχία. Δεν τα καταφέραμε να βρούμε ένα άνθρωπο. Και αν βρέθηκε, δεν μας άντεξε... Γιατί όλοι οι άλλοι, όλοι οι άλλοι που αξίζουν, που είναι ενδιαφέροντες, που έχουν κάποια προσόντα δεν είναι μόνοι τους, δεν μένουν χωρίς παρέα.
Τι κρίμα που έτσι μας το λένε το παραμύθι. Τι κρίμα που το πιστεύουμε και όλας, τι κρίμα...

Πως αλλιώς;

Μπορεί οι περιστάσεις να είναι χάλια, αλλά ευτυχώς υπάρχει και το ποδόσφαιρο... Πως αλλιώς θα χαμογελούσαμε δηλαδή, αν δεν έχανε η Γερμανία το παιχνίδι της εναντίων της Κροατίας; Έλα ντε; Πως αλλιώς μπορείς να μου πεις;

Και η ζωή συνεχίζεται...

...θες δε θες

Game over!!!!

Τότε

Μακάρι να είχα κάτι να μεθύσω
τις πληγές μέσα μια για πάντα να κλείσω
Να μην ξυπνούν στα καλά καθούμενα
να μην πονούν τα προηγούμενα

Θάρρος και δύναμη να είχα ξανά
για μια καινούργια αρχή, μια νέα χαρά
αναστολές φοβίες να μην γνωρίζω πλέον
γερό καράβι σε νέες θάλασσες πλέων

Μισά και κρύα που ικανοποίηση δεν δίνουν
στα σκουπίδια μακριά από μένα ας μείνουν
άλλους να τυρανούν, άλλων την ζωή να τρώνε
μάλλον καλύτερα θα είν΄ για μένα τότε

Μια λέξη, εφτά γράμματα, μια και μόνη ViSta

Με κάλεσε η Μαρίνα σε ένα παιχνίδι. Γράψε, λέει, μια έκφραση που λές αρκετά συχνά και κατά κάποιο τρόπο σε χαρακτηρίζει.
Το "θα δείξει" που έλεγα κάποτε συχνά, ξεπήδησε στο μυαλό μου αυτομάτως.
Μια άλλη πρόταση απελπισίας, ήρθε ως δεύτερη ιδέα. Μια πρόταση που εδώ και κάποιους μήνες σκέφτομαι από καιρό εις καιρό αλλά δεν τολμώ να την πω δυνατά. Ξέρω, δεν είναι ένδειξη δυνατού ή σταθερού ατόμου, για αυτό την αποσιωπώ, μήπως και φύγει έτσι από τις σκέψεις μου όπως ήρθε...
Αλλά και το "θα δείξει" ή "βλέπουμε" είναι κάτι που λέγεται με την διάθεση να πούμε κάτι χωρίς ιδιαίτερο νόημα, έτσι απλά για σταματήσει μια συζήτηση που ξέρουμε από πριν την κατάληξή της...
Όχι ούτε το "θα δείξει" δεν είναι χαρακτηριστικό. Μια άλλη λέξη με γεμίζει, μια άλλη λέξη με ταρακουνά ή με κινεί αν θέλεις να το πεις με λυρικό τρόπο, μια άλλη λέξη που έχει γίνει χρόνια τώρα το σύνθημα σε όλους τους προσωπικούς υπολογιστές, σε email λογαριασμούς, σε, σε, σε...
Μια λέξη που όλως περιέργως δεν είναι το παρόν, παρά στον παρελθόν. Μια λέξη ή μάλλον ένα ρήμα που παρουσιάζει ό,τι είμαι, ό,τι έχω και ότι θα ήθελα να με συνοδεύει πάντα.
Μια λέξη, ένα ρήμα, μια διαπίστωση, μια στάση προς την ζωή...
Γιατί στον αόριστο θα μου πεις; Πόσο χρονών είσαι, που δεν έχεις δηλαδή μάτια για το παρόν, και απασχολείσαι με αυτό που πέρασε, έτσι λες και δεν θα ξανασυμβεί, αφού το έζησες, υπήρξε και πέρασε...

Μια λέξη, ένα ρήμα, στο πρώτο πρόσωπο του παρελθοντικού χρόνου, μια διαπίστωση, 7 γράμματα...

Α Γ Α Π Η Σ Α

---
ΥΓ. Αν ακούγεται μελοδραματικό το κείμενο να με συγχωρείτε. Επιστρέφω από τον κινηματογράφο όπου γέλασα και έκλαψα με την καρδιά μου, ξανά και ξανά.
ΥΥΓ. Τα φιλιά και την αγάπη μου στον υπέροχο Propeti, που χτύπησε και πονά ίσως το χεράκι του. Τις ειλικρινείς ευχές μου για γρήγορα περαστικά:-)
ΥΥΥΓ. Καληνύχτα

To δώρο της ημέρας...

Μου το δώρισαν και το ανταποδίδω σε όλους όσους ξέρω και δε ξέρω ή διαβάζουν αυτό το blog.
Καλημέρα :-)

Πως, πόσο, αν...

Πως θα ήθελα να μην ήξερα την λέξη καχυποψία, να έχω πάντα εμπιστοσύνη όχι μόνον σε όλους τους άλλους, αλλά και σε αυτούς που αγαπώ, πόσο θα ήθελα να μην με πονούσε η έλλειψή τους, πόσο καλύτερα θα ήμουν, αν επιτέλους ένοιωθα ό,τι με αγαπούν...

Τι θέλεις από εμένα;

Τι θέλεις από εμένα; Τι περιμένεις μοναχικό και παραμελημένο; Ποιο όνειρο σου γεμίζει τα βράδια; Ποιες ανάγκες έχεις, που δεν σου τις αναπληρώνω; Πως θα ήσουν χωρίς εμένα; Ποια θα ήμουν χωρίς εσένα; Που βρίσκομαι όταν δεν είμαι κοντά σου; Που με πας; Που με φέρνεις; Τι μας κάνει να χάνουμε την επαφή μας; Τι μας απασχολεί τότε; Πως ικανοποιούμαστε τάχα με άλλες υποδεέστερες χαρές; Αλήθεια μπορεί κάτι άλλο να πάρει την θέση σου; Μπορεί; Εσύ να μου απαντήσεις, γιατί εγώ ξέρω καλά πως δεν γίνεται αυτό. Τι να σου πω όμως, που να μην το ξέρεις ήδη; Τι να σου εκμυστηρευτώ; Καλό, υπομονετικό, ακριβό μου ημερολόγιο. Ανοιχτό για όλους, ανοιχτό μήπως και η ζωή μου πάρει υπόσταση, έτσι όπως οι άλλοι την διαβάζουν. Μήπως και βρεθεί τότε έστω εκ των υστέρων ένα νόημα στο όλο. Σε αυτό που εγώ δυσκολεύομαι να αναγνωρίσω, έτσι όσο καθημερινά σαν ένα παγιδευμένο χάμστερ, αγωνιώ μπροστά στις σκάλες αυτής της καταραμένης ρόδας που όλο και κατεβαίνει όσο περισσότερο κανείς προσπαθεί να την ανεβεί. Και καλά το χάμστερ, δεν γνωρίζει, δεν βλέπει τον κόσμο τριγύρω του, δεν γνωρίζει τίποτε άλλο, ούτε και τίποτε καλύτερο. Και καλά αυτό, ζώο είναι, έτσι θα το πεις, υποτιμώντας το. Αλλά εσύ, εγώ, όλοι μας; Πως και δεν αντιδρούμε και δίνουμε το ελεύθερο σε όλους τους άλλους εκτός από εμάς να ελέγχουν τη ζωή μας; Εμείς πως δεν αντιμιλούμε και συμφωνούμε, γιατί χάνουμε κάθε πρωτοβουλία, ξεχνούμε συνεπώς κάθε υποχρέωση που έχουμε απέναντι στον εαυτό μας, και παραδινόμαστε. Σηκώνουμε τα χέρια. Τα σηκώνουμε ψηλά, όλο και πιο ψηλά, λες και ελπίζουμε όσο λιγότερους όρους να βάλουμε, όσο πιο απροστάτευτοι είμαστε, όσο πιο καλά απογυμνωθούμε, τόσο πιο καλά, τόσο πιο γρήγορα, τόσο πιο ολοκληρωτικά θα αφομοιωθούμε με το περιβάλλον, τόσο πιο γρήγορα θα εξαφανιστούμε, τόσο πιο αποτελεσματικά θα σβηστούν τα ίχνη μας. Τα ίχνη μας. Τα ίχνη σου, τα ίχνη μου. Κοιτώ πίσω μου και ξαφνιάζομαι. Στο χώμα δεν είναι μόνον βαθουλωμένα πέλματα, με ιδρώτα και αίμα πλημμυρισμένα, δεν είναι μόνον αυτά, συχνά πυκνά βλέπω αποτυπώματα ενός βαριού και δυσκίνητου σώματος που άλλο τρόπο μεταφοράς δεν έχει, παρά αυτόν των σκουληκιών...
...
Καλό μήνα παρόλα αυτά...