Εχθές είχα μια πρεμιέρα...
Συνάντησα για πρώτη φορά ένα διαδικτιακό φίλο...
Τον Gurgo.
Περάσαμε καλά, σκάσαμε στα γέλια, ήπιαμε Ουγγαρέζικο ημίγλυκο λευκό κρασί (σε ευχαριστώ Gurgo ήταν πολύ εύγευστο), συζητήσαμε για την Renaissance στον ελληνικό χώρο, για ιστορία, για τραγούδια φάλαινας, για την Λειψία, τους γουναράδες, για τον άνδρα μας θείας δευτέρου βαθμού, για τον Otto, τον πρώτο βασιλιά της Ελλάδας μετά την απελευθέρωση από τους Τούρκους, όχι τον Rehagel, και την Αμαλία, για διαξονικά φορτηγά 10 τόνων (ή ήταν 11; Μετά από 2 ή 3 ποτήρια κρασιού που να θυμάμαι πλέον νούμερα με ακρίβεια;), για άτομα με ειδικές ανάγκες, για αυτοκινητόδρομους, για Trabant, για το μποϊκοτάρισμά μου των προϊόντων της Siemens, για αρχιτεκτονική του φασισμού στην Γερμανία, Ιταλία και Λέρο...
Όταν κατά λάθος κοιτάξαμε στο ρολόι μας, ήταν μία παρά πέντε... Το βράδυ.
Τόσο ευχάριστα πέρασε η ώρα χωρίς ούτε καν να το συνειδητοποιήσουμε.
Ωραία πρεμιέρα εχθές. Δεν κρύβω την ανησυχία μου, αν άραγε ο άνθρωπος πίσω από το ψευδώνυμο θα είναι εξίσου ευχάριστος όσο τα γραπτά του.
Πολύ χαίρομαι που δεν απογοητεύθηκα και εύχομαι να πέρασε καλά και ο Gurgo...
Kαληνύχτα :-)
