Με την τελευταία αρρώστια και τον πολύ χρόνο που περάσαμε με το παιδί, επέστρεψαν κάποιες συμπεριφορές προηγούμενων καιρών.
Μερικές από αναγκαιότητα...
φυσικά και θα πάρω το παιδί αγκαλιά άμα καίει στον πυρετό και δεν μπορεί να ανέβει τους τέσσερις ορόφους.
Άλλες από την ανάγκη να απαλυνθεί η αδιαθεσία,
πολλά παιχνίδια, χάδια και αγκαλιές.
Άλλες λόγω συγκαιρίας...,
αφού είμαστε οι δυό μας, δεν μπορούσαμε να συναντήσουμε άλλα παιδάκια, άλλο κόσμο, ξαναδεθήκαμε.
Αλλά και κάποιες αρνητικές,
όταν η μονοτονία προκάλεσε ανησυχία, γκρίνια, ψευτοκλάμματα και κάποιες βίαιες παιδικές αντιδράσεις αν δεν γινόταν το δικό του.
Πρέπει να ομολογήσω ότι τα πολλά χάδια και τις αγκαλίτσες, τα είχα ψιλό ξεχάσει και ήταν ωραία που τα επαναφέραμε στην καθημερινότητά μας.
Όμως η γκρίνια και τα χτυπήματα ή τα ψευτοκλάμματα είναι κάτι που πραγματικά δεν μου έληψε όλο αυτό τον καιρό που δεν τα είχαμε.
Δεν ξέρω ακριβώς πως να εξηγήσω το φαινόμενο...
Μήπως με τα χάδια, να ξαναένοιωσε μωρό και να θυμάται τα μωρουδίστικα νάζια;
Μήπως με τα χάδια, να ξαναένοιωσε όμορφα και να αντιδρά βίαια αν νοιώσει ότι του αφαιρούνται;
Μήπως απλά είδε ότι ξαναδέχτηκα να τον κουβαλάω στην αγκαλιά μου, άρα θα του κάνω και τα άλλα χατήρια;
Mήπως απλά επειδή δεν νοιώθει ακόμα εντάξει, να μην μπορεί αλλιώς να δείξει την σωματική κακή κατάστασή του;
Μήπως ξανάρχισα εγώ να φέρνομαι ανήσυχα και του μετέφερα την ανησυχία μου;
Ίσως...
Όπως και να κάνει, μπορεί οι ημέρες της αρρώστιας να ήτανε στενάχωρες, τα φιλάκια και οι αγκαλίτσες μου ήταν μια απόλαυση που δεν θα ήθελα ξαναβγεί από τις συνήθειές μας...
