Και βλέπεις κατά καιρούς τις προσφορές, λες "ωραία να μπορώ να αντικαταστήσω το παλιό", αυτό που μου χάρισαν γιατί δεν είχα, αυτό που δέχτηκα προκειμένου να μην αναγκαστώ να τα αγοράσω όλα όταν τα χρειάστηκα. Κοιτάς όμως την τιμή, σκέφτεσαι "ε και τι έγινε, τόσο καιρό έζησα χωρίς αυτά, τόσο καιρό δεν έγινε και τίποτε που το σκεύος έχει σπασμένο χερούλι, που δεν είναι αυτό του γούστου μου; Λειτουργεί; Δεν λειτουργεί ακόμα;" ρωτάς. Άρα δε χρειάζεται.
Και όμως χρειάζεται... το ξέρεις. Επιλέγεις όμως να το παραμερίζεις από την καθημερινότητά σου. Και είσαι άσσος στο να παραμερίζεις πράγματα. Παραμερίζεις τα λάθη σου, την έλλειψη συστηματικότητας στο θέμα του να μάθεις στο παιδί τα Ελληνικά, την στιγμή που πρέπει να κάνεις αυτή την καταραμένη φορολογική δήλωση, και όλα τα άλλα τα μικρά και μεγάλα που ξέρεις εσύ ότι σε ενοχλούν αλλά για τα οποία δεν έχεις [ακόμα;] λύσεις.
Παραμερίζεις. Μέχρι πότε όμως; Και γιατί;
Μήπως αν πραγματοποιούσες από καιρό εις καιρό τη μια ή την άλλη σου ανάγκη -μήπως λέω μήπως- ζούσες λίγο καλύτερα; Μήπως το να δεχτείς το δικαίωμά σου να ζεις ομορφότερα ή ότι αξίζεις να πραγματοποιηθούν κάποιες δικές σου επιθυμίες, μήπως αξίζει περισσότερα από αυτά που εξοικονομείς όσο κρατάς τα λεφτά σου για να υπάρχουν όταν άλλοι τα χρειαστούν;
Ε ναι λοιπόν, μάλλον έτσι είναι. Για αυτό και σήμερα δώρισες στον εαυτό σου κάποια πράγματα για την κουζίνα που καιρό τώρα τα λιμπίζεσαι.
Με υγεία λοιπόν, με υγεία και χαρά τα όμορφα καινούργια πράγματα στην όμορφή σου κουζίνα :-)
