PMS

Βοήθεια πότε θα περάσουν για άλλη μια φορά αυτές οι ακατανόμαστες μέρες του μήνα; Ούτε και εγώ δεν με αντέχω...
Όχι τίποτε άλλο, αλλά βαρέθηκα να κλαίω για το οτιδήποτε και να με πειράζουν όλοι και όλα όσα συμβαίνουν ή που λέγονται... ;-)

Πως λέγεται;

Υπάρχει ελληνικός όρος για το Krabbenbrot; Και μήπως μπορεί κανείς να μου εξηγήσει γιατί τρελαίνομαι για αυτή τη γεύση; Στα αγγλικά λέγονται Krupuk πάντως. Για αυτούς που βαριούνται να ακολουθήσουν τα links προς την wikipedia... ένα μπολάκι Krabbenbrot, Krupuk, ή όπως λέγονται τέλος πάντων στα ελληνικά..

Έγραψε

Εγώ λοιπόν άμα φύγω, δε ξαναγυρίζω με τίποτε...

Έγραψε o φίλος μου ο Κώστας όσο συζητάγαμε κατά τη διάρκεια του σημερινού jogging, για το ενδεχόμενο του θανάτου μας...και πως αν είναι να συμβεί, καλύτερα να έχει προνοήσει κανείς έγκαιρα για το πως, το πόσο και το ποιος θα είναι υπεύθυνος να κινηθεί για τα διαδικαστικά...

Κύκλοι

Σαν κύκλο μέσα στο κορμό
ένα δαχτυλίδι παραπάνω

χρόνο το χρόνο πάνω μου μετρώ
χαίρομαι, απορώ αλλά και απολαμβάνω

Πορτοκαλί

Τι θες;
Το κόσμο όλο

τι ζητάς;
ό,τι υπάρχει

που αρχίζεις;
τώρα με το λίγο
και κάθε στιγμή
όλο και περισσότερο

Φωτεινό πορτοκαλί
κάθε μέρα
μια καινούργια αρχή

Ήλιος

Μερικές φορές με ξαφνιάζω,
και λέω μερικά πράγματα με ευκολία,
στα μικρά πως δυσκολεύομαι
λύση σε άλλα βρίσκω
πως κολλώ ή δε κολλώ,
πως γελώ ή πως μιλώ...

Μερικές φορές με ξαφνιάζεις
και την παρέα μου ζητάς
μόνη άλλοτε με αφήνεις
τηλέφωνο, mail, sms μου στέλνεις
ό,τι μου λες, ό,τι κερνάς
τι από μένα περιμένεις

Μερικές φορές στα ξαφνικά
ο κόσμος μου τέλειος φαντάζει
σωστή η ζωή, ωραία
το μέλλον σίγουρο,
ο δρόμος φωτεινός,
τότε ο ήλιος είναι εγώ
και ολόκληρη εγώ ο ήλιος

Eίμαι γουρούνι, εσείς;

Κάνε το τεστ του Αρκά για να το βρεις... :)

Χυμένο γάλα

Σαν την αγελάδα
αφήνεις στωικά
να σε αρμέγουν
μέχρι που λίγο πριν το τέλος
δίνεις μια και τον κουβά
αναποδογυρίζεις

Αλίμονο τότε ποιος
το πόδι σου θα νοιώσει
κρίμα και η υπομονή
κρίμα και η προηγούμενη προσπάθεια
το γάλα σου τώρα για δες,
το πάτωμα βρομίζει

Χωρίς λόγια

Κόκκινα μαύρα όνειρα

Σου έχει συμβεί ποτέ να δεις ένα σπίτι και να το ερωτευτείς; Να περάσεις από μπροστά του, να μπεις ίσως μέσα και να σκεφτείς πόσο όμορφο είναι και πόσο ευτυχείς θα πρέπει να είναι αυτοί που ζουν σε αυτό; Το ξέρεις αυτό; Σου έχει συμβεί; Εμένα λοιπόν μου συνέβη.
Θα ήταν εφτά χρόνια που έτυχε να πάω για πρώτη φορά. Δεν είμαι σίγουρη ποιος ήταν ο λόγος. Χρειαζόμασταν ένα συγκεκριμένο καλώδιο, ένα σκληρό δίσκο; Ένα πακέτο προγράμματος; Δε θυμάμαι... αυτό που θυμάμαι είναι πως πάω με τα πόδια κατά την διάρκεια ενός μεσημεριανού διαλείμματος, είδα το κτήριο από μακριά, με εντυπωσίασαν τα κόκκινα τούβλα και την αντίθεση που έκαναν με τους άσπρους τοίχους, τα ξύλινα δοκάρια που στήριζαν τον μπαλκόνι στον δεύτερο όροφο, η μαύρη ξύλινη κατασκευή κάτω από την σκεπή, τα κόκκινα κεραμίδια.
Χτύπησα το κουδούνι και κάποιος ευγενικός και ευδιάθετος νεαρός μου άνοιξε. Μπήκα και βρέθηκα σε μια ψηλοτάβανη είσοδο, οι τοίχοι βαμμένοι κόκκινοι, μια υπέροχη ξύλινη σκάλα στα αριστερά, ανοιχτή πόρτα μπροστά, κάποιες άλλες αριστερά και δεξιά, κλειστές. Το δάπεδο με πλακάκια χρόνων, τα σχέδια πάνω τους έδειχναν πως κάποιοι τοίχοι ήταν πιο πρόσφατοι. Μια ξύλινη μαύρη κατασκευή στα αριστερά έκλεινε το χώρο κάτω από την σκάλα. Τρίξιμο ξύλου ακούστηκε σύγχρονο με τα βήματα κάποιου που την κατέβαινε. Αργότερα θα μάθαινα σε πόσες άλλες περιπτώσεις πέρα από την ανθρώπινη παρουσία τρίζει. Διέσχισα την ανοιχτή πόρτα και βρέθηκα σε ένα φωτεινό δωμάτιο με μεγάλα παράθυρα. Τα έπιπλα μέσα, μοντέρνα και ανάλογα ενός μαγαζιού που πουλά software ή hardware. Μπορεί το δάπεδο να ήταν εδώ απομίμηση ξύλου αντοχής αλλά του πήγαινε. Ζήτησα αυτό που ήθελα, μου δώθηκε, πλήρωσα, ευχαρίστησα για την εξυπηρέτηση και έφυγα. Στο δρόμο της επιστροφής σκεφτόμουν πόσο ωραίο κτήριο και τι ωραίος χώρος δουλειάς ήταν. Πόσο τυχερούς θεώρησα τους υπάλληλους αλλά και τους κατοίκους, και ας μην είχα δει τους άλλους ορόφους...

Πριν 4 χρόνια σε γνώρισα. Πριν 2 χρόνια μετακόμισα εδώ. Τώρα συνειδητοποιώ πόσο νωρίς είχαν αρχίσει το όνειρα που είχα κάνει για αυτό το όμορφο σπίτι... Τότε χωρίς εσένα.
Χαίρομαι που σε γνώρισα, χαίρομαι που ζω εδώ τώρα, κοντά σου.

--
Καλησπέρα

Το απρόσμενα μπλε χαμόγελο

"Ήταν αλήθεια τόσο μπλε;" θαύμασε κοιτάζοντας την φωτογραφία που τυχαία έπεσε στα χέρια της όσο συγύριζε κάποια χαρτιά του γραφιού στα πεταχτά. Ένα παιδί με θαλασσιά γιαλάκια κολύμβησης, ξαπλωμένο στην άσπρη παραλία. Πίσω του μια κρυστάλλινη ήρεμη θάλασσα. Γαλάζιος ουρανός στον ορίζοντα. Θυμήθηκε τις ζεστές ακτίνες που χάιδευαν το σώμα. Ένοιωσε να χαλαρώνει...
Θυμήθηκε τη δροσιά της βουτιάς. Την περιέργεια του τι να κρύβεται πίσω από το επόμενο ακρωτήρι και την ευχάριστη κούραση μετά το κολύμπι. Την αίσθηση του κόκκινου από τον ήλιο δέρματος, της άμμου στα γυμνά πέλματα, τη γλυκιά γρανίτα, τον ευγενικό μπαρίστα και το κομμάτι τούρτας που ανέλπιστα της προσεφέρθη. Ο πονοκέφαλος άρχισε να απαλύνεται...
Είχε περάσει όμορφα, χωρίς να το καταλάβει. Είχε ξεκουραστεί, είχε αφήσει το χρόνο να περάσει χωρίς λόγο.

"Τελικά ήταν καλή ιδέα" έπρεπε να αναγνωρίσει. Δεν μπορούσε να το εξηγήσει αλλά κατά την διάρκεια της προετοιμασίας κάτι την είχε ενοχλήσει και είχε πιστέψει πως θα ήταν καλύτερα αν δεν έκαναν εκείνο το ταξίδι. Δε μπορούσε να προσδιορίσει τον λόγο, αλλά είχε μια προαίσθηση πως δεν θα τα πηγαίναν καλά οι τέσσερίς τους η οποία δεν αναιρέθηκε όταν βρέθηκαν εκεί. Αλλά να που έρχεται μια φωτογραφία, να που έρχονται κάποιες μέρες μετά τις διακοπές για να συνειδητοποιήσει κανείς, για άλλη μια φορά, πως η πραγματικότητα ήταν μια άλλη.
Ένα αδιόριστο συναίσθημα, μπλε σαν τον ουρανό, γαλανό σαν τη θάλασσα, διάφανο σαν τα ψαράκια στο ακρογιάλι, αλαφρό σαν το ζεστό αεράκι γέμισε την ατμόσφαιρα και εκείνη χειμερινός κολυμβητής στη μέση του σαλονιού...

"Κρίμα που δε το είχα καταλάβει όσο ήταν καιρός" συλλογίστηκε. "Κάλιο αργά παρά ποτέ" έπρεπε σχεδόν αυτόματα να συμπληρώσει. Το βλέμμα της γύρισε στη φωτογραφία. Ένα παιδί με θαλασσιά γιαλάκια κολύμβησης, ξαπλωμένο στην άσπρη παραλία. Πίσω του μια κρυστάλλινη ήρεμη θάλασσα. Γαλάζιος ουρανός στον ορίζοντα...

--
Καληνύχτα

H δροσιά του πράσινου

"Θές καφέ;"
"Φυσικά, τι ερώτηση, έχεις χρόνο;"
"Όχι, αλλά θα τον κλέψω."

"Τι καλά" σκέφτηκε. Ήξερε το στενό χρονικό πλαίσιό του και πως ήταν συνέχεια με την σκέψη του επόμενου επαγγελματικού ραντεβού. Γνώριζε όμως και πόσο όμορφα ένοιωθε εκείνη στην παρέα του που πραγματικά χάρηκε με την απάντησή του.

Έκλεισε το κινητό, τράβηξε την πόρτα πίσω της και κατέβηκε τα λίγα σκαλιά που χώριζαν τους δυο ορόφους. Δε χρειάστηκε να χτυπήσει την πόρτα του. Την βρήκε μισάνοιχτη και εκείνον από την άλλη πλευρά να την περιμένει.

"Ο καφές είναι έτοιμος" της είπε χαμογελώντας και έδειξε την πράσινη αχνίζουσα κούπα. Πήρε τον καφέ και κάθισε στην στην καρέκλα δίπλα του. Δε χρειαζόταν να δοκιμάσει για να ξέρει πως θα ήταν νόστιμος, τέλειος, όπως όλα όσα εκείνος ήθελε να τον περιβάλουν. Μια τέλεια μηχανή του καφέ, ή άλλες οικιακές συσκευές, ένα τέλειο μεγάλο ξύλινο τραπέζι με βελούδινες καρέκλες, μια τέλεια εικόνα κάποιας βουδιστικής θεότητας. Τέλεια όπως πάντα. Τέλεια όπως η κουζίνα με τους πράσινους τοίχους ή όπως ο ιδιοκτήτης της.
"Εγώ, τέλειος" θα απορούσε αν του το έλεγε.
"Μα φυσικά" θα απαντούσε εκείνη με χαμόγελο.
"Για μένα είσαι τέλειος όπως και να συμπεριφέρεσαι, όπως και να είσαι ντυμένος..." θα σκεφτόταν όσο θα τον φιλούσε γλυκά στο στόμα.

--
Καλημέρα

Η πιθανότητα του άσπρου...

Άσπρο και παχύ το χαλί μπροστά της. Το κοιτούσε και δεν είχε παρά να αναγνωρίσει πόσο καθαρό ήταν ακόμα παρόλη την εντατική χρήση των τελευταίων δυο χρόνων. Απορούσε πως είχε καταφέρει και κρατούσε την φρεσκάδα του καινούργιου λες και δεν είχε περάσει ούτε ένα ζευγάρι σόλες παπουτσιών από πάνω του. "Καλύτερα έτσι αντί αλλιώς" σκέφτηκε και ανέβασε το βλέμμα της στις πολυθρόνες λίγο πιο ψηλά. Αυτές και αν είχαν χάσει το αρχικό ζαχαρί τους. "Είδες;" είπε νοερά στον εαυτό της, "έτσι φαίνεται το αλλιώς.

Ήταν θετικός άνθρωπος, ήταν άνθρωπος που αγαπούσε τις γλώσσες, αλλά και τα μαθηματικά. Η κατανομή του Gauss της ήταν γνωστή. Ήξερε λοιπόν πως όσα είναι πιο πιθανά συμβαίνουν συχνότερα, αλλά και πως όσα το υπερβαίνουν είτε προς την μια είτε προς την άλλη κατεύθυνση έχουν υπαρκτές υπολογίσιμες πιθανότητες να συμβούν. Άρα, ένα καθαρό άσπρο χαλί και δυο κάποτε ζαχαρί τώρα βρώμικες πολυθρόνες, άφηναν χώρο για κάποια άλλα μεσαία χρησιμοποιημένα έπιπλα. Με ανακούφιση κατηγοριοποίησε τον άσπρο καναπέ, τις άσπρες κουρτίνες και τις άσπρες λάμπες προς την μέση της κατανομής. Μπορεί να μην της ήταν σημαντικό πόσο τακτικό ήταν το σπίτι της, αν το χρώμα του καναπέ χανόταν στο χώρο γιατί δεν έκανε αντίθεση με τους τοίχους, μπορεί να μην έδινε δεκάρα για την άποψη των άλλων για τα ρούχα της, μπορεί να μην ενδιαφερόταν αν οδηγούσε το πιο καινούργιο αυτοκίνητο, αν στο τέλος του μήνα ήταν ταπί, αν θα κατάφερνε κάποτε να αγοράσει ένα δικό της σπίτι ή διαμέρισμα, αν δεν πήγαινε διακοπές σε γνωστά και ακριβά ξενοδοχεία, μπορεί, μπορεί αλλά όλα και όλα! Οι επιλογές και αποφάσεις τις ήταν σωστές και εφαρμόσιμες αν έδιναν σε ένα και μόνον τομέα νόημα: Έπρεπε να έχουν μαθηματική βάση.

Την αρχική της ανακούφιση ακολούθησε ένα αίσθημα ηρεμίας. Η κατανομή του Gauss δεν δήλωνε μόνον στατιστικά σημεία. Προστάτευε και την διανοητική της ειρήνη. Όλα είναι πιθανά. Τα άσπρα αλλά και τα σκούρα. Και αν κάποτε στην ζυγαριά βάρενε το ένα ή το άλλο, με βάση της στατιστικής η ίδια κατάσταση ίσχυε. Η μόνη διαφορά βρισκόταν στην μαθηματική τιμή του ποσοστού της πιθανότητας.
---

Καλημέρα

Συγχώρεση...

Πως συγχωρά κανείς κάποιον; Πόσος χρόνος απαιτείται; Βοηθά αν ζητήσει εκείνος πρώτα συγνώμη; Αν έχει γεράσει; Αν έχει αρρωστήσει; Αν περνά καλά ή όχι; Αν κατάλαβε το λάθος του ενδιάμεσα;
Είναι απαραίτητος ο τωρινός ρόλος του άλλου για την συγχώρησή του από εμάς; Δεν είμαστε εμείς, αυτοί που αποφασίζουν να αναιρέσουν μια "κατάρα"; Δεν είμαστε εμείς που "ξεπερνάμε" την κατάσταση, συνειδητοποιώντας πως το αλάθητο δεν ισχύει για κανένα; Ούτε για εμάς αλλά ούτε και για τους άλλους. Πως κολλώντας σε αυτό που κάποτε συνέβη, χάνουμε το τώρα και ναρκοθετούμε το μέλλον;
Συγχώρεση δεν ζήτησες.. αλλά νομίζω που είναι πλέον καιρός να την λάβεις... Όχι, δεν είμαι γενναιόδωρη, δεν το κάνω για σένα, αν σε συγχωρώ, σε συγχωρώ για μένα...
--
Καλησπέρα

Έμπνευση

Πόσο την ποθούσε αυτήν την αίσθηση, πόσο μα την αλήθεια την ήθελε στη ζωή της, την χρειαζόταν βαθιά, έντονα, ξανά δική της. Την ποθούσε, και αν ήταν στο χέρι της θα την είχε επαναληπτικά, θα την κρατούσε μέσα της, δε θα την άφηνε ποτέ να χαθεί, θα υπήρχε στην ύπαρξή της. Αλλά δυστυχώς δεν ήταν στο χέρι της αν θα την συναντούσε. Δεν μπορούσε να την ελέγξει, δεν ήταν δυνατόν να πει ποτέ με σιγουριά πότε θα την έβρισκε, αν θα την ξαναέβρισκε. Δεν ήταν πως δεν της έδινε ευκαιρία, να της εμφανιστεί. Δεν ήταν πως δεν προσπαθούσε να την συλλάβει, προσπαθούσε, αλλά έτσι είναι αυτά μερικές φορές. Όσο πιο πολύ θέλεις κάτι, όσο πιο πολύ το χρειάζεσαι τόσο σίγουρο είναι πως δεν θα σου δοθεί. Λες και κάποιος, ένα αόρατο κάτι επίτηδες το κάνει να σου αρνηθεί τη χαρά. Λες και υπάρχει κάποιος που έχει τη δύναμη να ορίζει τι ζεις, και τι νιώθεις. Λες και υπάρχει κάποιος που άλλη δουλειά δεν έχει από το να σου κάνει την ζωή δύσκολη. Άλλη έννοια δεν έχει, από το να σε κρατήσει μακριά από εκείνην. Εκείνη, εκείνη, τη θυμάσαι άραγε ακόμα; Θυμάσαι αυτό που πραγματικά ήταν ή αυτό που ενδιάμεσα το ρομαντικό μυαλό σου δημιούργησε; Αφαιρώντας ότι αρνητικό, προσθέτοντας όχι ό,τι υπήρξε αλλά ό,τι θα ευχόσουν να είχε συμβεί; Ποιος μπορεί πλέον να ξεχωρίσει όμως τι είναι αλήθεια, και τι όχι. Ποιος έχει το χρόνο, ποιος τη διάθεση, ποιος ασχολείται; "Κανένας" θα μου πεις, "δεν βλέπω ποιον νοιάζει..." Όμως θα κάνεις λάθος γιατί για σένα αν μη τι άλλο το θέμα έχει βάρος. Για σένα, και ίσως μόνον για σένα, υπάρχει ένα νόημα σε όλα αυτά που θυμάσαι. Για σένα, και μάλλον μόνον για σένα, υπάρχει ακόμα και σε αυτό που το μυαλό σου δημιούργησε αλήθεια. Για σένα είναι αλήθεια αυτό που πιστεύεις, αυτό που νιώθεις, αυτό που επιθυμείς ξανά στο δρόμο σου να βρεις. Για σένα πλέον και μόνον για σένα έχει σημασία αν θα βρεθείς για ελάχιστα δευτερόλεπτα ξανά στον εκπληκτικό χώρο της έμπνευσης. Σε εκείνο το χώρο όπου θα ήθελες πάντα να είσαι... Στο ταξίδι του μυαλού σου, στο πιο συναρπαστικό. Εκεί που τίποτε δεν λειτουργεί βάση λογικής, όπου μόνον οι αισθήσεις μετρούν, όπου ο χρόνος περνά ανάποδα, η αριθμητική αναιρείται, όπου οι άνθρωποι δεν είναι το κέντρο του κόσμου, όπου το χρήμα δεν υπάρχει, όπου τα αστέρια χαμογελαστοί κοντινοί σύντροφοι σε σαγηνεύουν με το απαλό τραγούδι τους. Ένα τραγούδι πρόσκληση για ένα ταξίδι χωρίς σχέδιο, χωρίς αποσκευές, χωρίς στόχο, χωρίς εφόσον και εάν, ένα ατέλειωτο ταξίδι ηδονής και δημιουργίας...

--
Καληνύχτα