Περίεργη ζωή

Εκεί που νομίζει κανείς πως χάνεται και χειρότερα δεν υπάρχουν, έρχεται μια ηλιαχτίδα και γεμίζει με το φως της ελπίδας ετοιμοθάνατες ψυχές. Πάνω που μπαίνει μια θετική σειρά στα πράγματα, ανάβει μια φλόγα και αναθεωρεί με μιας πολλά δεδομένα. Πάνω που σου ανοίγουν κάποιοι τις πόρτες του σπιτιού τους, κλείνουν τα παραθυράκια που είχες στην ζωή τους. Πάνω που νόμιζες πως η μόνη σου έννοια όταν τρέχεις, θα είναι τα χιλιόμετρα, εμφανίζεται ένας περίεργος που ενοχλείται με το γέλιο σου. Πάνω που αγόρασες ένα σπρέι για αθλητικά ατυχήματα, καλείσαι να το χρησιμοποιήσεις. Πάνω που αποφάσισες ό,τι είσαι καλά, και ό,τι βρίσκεσαι σε ένα καλό δρόμο, η ζωή αλλιώς σου τα παρουσιάζει...

Όταν

Όταν περνά ο καιρός και δε προλαβαίνεις τίποτε πέρα από τα καθημερινά...
Όταν χτυπά το πρωί το ξυπνητήρι και από κούραση το βάζεις για άλλα 11 λεπτά στην αναμονή...

Όταν τα πράγματα αλλιώς έρχονται από ότι ήσαν προγραμματισμένα..
Όταν ακόμα και ο ίδιος ο blogger δεν θυμάται πλέον το account με το οποίο συνδέεσαι...

Όταν το κινητό κατάντησε να αντικαταστά την επαφή σου με άλλους ανθρώπους...
Όταν για issue numbers μιλάς, αλλά σου διαφεύγει το περιεχόμενό τους.

Όταν όσα και να κάνεις, πάντα κάτι ανοιχτό μένει...
Όταν και τον αθλητισμό που κάνεις για την διασκέδαση, αρχίζεις να τον μετράς με ορθολογικά μέτρα και σταθμά και ενοχλήσαι όταν θεωρείς πως δεν αρκεί...

Τότε, ε τότε είναι ίσως καιρός για να αναθεωρήσεις
για άλλη μία φορά τις προτεραιότητές σου

'Εκθεση ιδεών... "Τι χρειάζομαι για να είμαι ευτυχισμένος"

Τι χρειάζομαι για να είμαι ευτυχισμένος/η; Δύσκολη ερώτηση, αλλά άμα κάνουμε μια αρχή και απαριθμήσουμε μερικά πράγματα αυθόρμητα και χωρίς σειρά... ίσως βρεθεί τότε μια απάντηση.

Υγεία και καλή σωματική κατάσταση. Όχι μόνον για μένα αλλά και για τα πρόσωπα που αγαπώ και μου είναι σημαντικά. Οικονομική άνεση και ανεξαρτησία. Ευχάριστο χώρο ζωής.
Διανοητικές προκλήσεις με θετικές καταλήξεις. Επαγγελματικές επιτυχίες. Θαυμασμό και αγάπη.

Ξέχασα τίποτε; Σίγουρα, αλλά τι;

Φωσιά, θεία μια φωσιαααααααααά...

Για δες, εδώ και εδώ...Το σχολείο μας κάηκε.

Και τώρα;

Γρήγορη ανάρρωση

Και πάνω που νόμιζα πως υπάρχει λόγος να δυσανασχετώ με τον όγκο της εργασίας, την έλλειψη χρόνου και την συνεχή ύπαρξη έντασης... έμαθα πως ένας τριαντάρης συνάδελφος βρίσκεται στην εντατική λόγο εμφράγματος. Το δεύτερο στα χρονικά του, έχοντας βάλει πριν λίγα χρόνια by pass...

Περαστικά λοιπόν του ανθρώπου και γρήγορη ανάρρωση!

Πανάκια επιμόρφωση...

Στην εταιρεία που δουλεύω είναι η επιμόρφωση των υπαλλήλων πολύ σημαντικό θέμα. Αρκετοί συνάδελφοι διεκδικούν την μια εβδομάδα που τους δίδεται από το νόμο ως επιπρόσθετη επιμορφωτική άδεια κάθε χρόνο για να μάθουν παραδείγματος χάριν κάποια ξένη γλώσσα, άλλοι διαλέγουν να λάβουν μέρος σε επιμορφωτικά προγράμματα με έξοδα της εταιρείας για να πάρουν ένα δίπλωμα της Microsoft, και δεν είναι λίγοι αυτοί που απορρίπτουν να ασχοληθούν με κάποια ερωτήματα πελατών ή συναδέλφων με την αιτιολογία "δεν με έστειλαν σε επιμορφωτικό πρόγραμμα, άρα δε γνωρίζω".
Σήμερα, βάση προγράμματος, έλαβα μέρος σε ένα σεμινάριο μιας μέρας. Μέσα σε 8 ώρες κλήθηκε ένας συνάδελφος να μας περάσει πληροφορίες και εμπειρίες που είχε κερδίσει τα τελευταία χρόνια σε ένα θέμα που μέχρι τώρα ήταν ο μόνος στο όποιο μπορούσε να παρέχει τεχνική υποστήριξη. Από αύριο θα θεωρούμαι εμπειρογνώμων. Ήδη μερικοί συνάδελφοι [με;] ζηλεύουν που δε ρωτήθηκαν αν θα ήθελαν να πάρουν και εκείνοι μέρος. Γιατί όμως; Μήπως ξέρουμε τώρα το πραγματικό εύρος του θέματος; Μήπως τώρα βρίσκομαι σε καλύτερη θέση από εκείνον; Όχι, αντίθετα έχοντας υποτίθεται τις γνώσεις θα κληθώ να αντιμετωπίσω πελάτες με προβλήματα τα οποία ούτε κατά διάνοια δεν αναφέρθηκαν στο σεμινάριο. Εγώ λοιπόν θα ριχτώ στην λίμνη με τα πιράνχας, ο συνάδελφος θα μπορέσει να ανασάνει ίσως λιγάκι, και οι προϊστάμενοι θα έχουν ήσυχη την συνείδησή τους πως συμφωνούν και προωθούν προγράμματα επιμόρφωσης του προσωπικού.

"Στην υγειά μας" λοιπόν. Άλλη μια επιμόρφωση χωρίς βάθος, άλλο ένα γιαπί γνώσης ανοίγεται μπροστά μας, "στην υγειά μας" που λέτε, "στην υγειά μας"...

Θα με ρωτήσεις γιατί;

Θα πάρεις κάποτε το θάρρος να με ρωτήσεις;
Και αν κάποτε το κάνεις και με ρωτήσεις γιατί δε σε παίρνω τηλέφωνο, τι θα σου πω άραγε;
Θα βρώ χίλιες και μία δικαιολογίες για να δικαιολογηθώ ή θα σου απαντήσω ειλικρινά;
Γιατί δεν είμαι σίγουρη πως έχει νόημα να σε πληγώσω με την αλήθεια. Αλλά από την άλλη, μήπως δεν την ξέρεις προπολλού; Μήπως δεν την έχεις νοιώσει όσο δε προσπαθώ να επικοινωνούμε; Όσο όλο και λιγότερες γίνονται οι συναντήσεις μας;

Είναι καλύτερα έτσι;
Θα με πεις εγωίστρια, θα με πεις αδιάφορη αλλά δεν νοιώθω να μου λήπει τίποτε και αν από καιρό εις καιρό δεν έρχονταν κάποιες τύψεις όσο αναλογίζομαι πότε μιλήσαμε για τελευταία φορά το θέμα θα είχε λήξει προπολλού. Τουλάχιστον για μένα.

Κρίμα θα πεις. Ίσως, αλλά όπως η ζωή έτσι τα φέρνει, εξίσου εύκολα μπορεί να τα φέρει και αλλιώς, άρα όλα ανθρώπινα είναι. Ανθρώπινο είναι να θέλεις και να επιδιώκεις την επικοινωνία, ανθρώπινο είναι κάποιοι να σου την ανταπωδίδουν και άλλοι να την αρνούνται.

C’est la vie, ή Tel Aviv, όπως λες και εσύ... τελ αβίβ...

Κρυστάλλινη βροχή

Πόσο χαρούμενος
ο κόσμος σου φαντάζει
όταν βλέπεις πως αυτό
που κάνεις αξίζει

πόσο κρυστάλλινη
η διάθεσή σου αστράφτει
όταν οι κόποι σου
για κάποιον βοήθεια είναι

πόσο χαμογελαστά
τα μάτια σου όταν βλέπεις
πόσο καλά στα δύσκολα
τα καταφέρνεις

πόσο δυνατή νιώθεις
πόσο δροσερή
όταν κατάματα τον απογευματινό ήλιο
αντικρίζεις μετά την νεροποντή

Θαύμα

Παρελθόν, παρόν και μέλλον
όλα μαζί μπροστά σου
όμορφα, απίθανα, σκληρά
θαυμαστά και ωραία

Ξέχνα τους φόβους
ξέχνα τους ενδιασμούς σου
ζήσε τα όλα,
ζήσε τα όσο πιο καλά μπορείς

Παρελθόν, παρόν και μέλλον
όλα δικά σου, όλα εσύ
αυτό το τόλμημα
αυτό το θαύμα