Δυο μάτια, μια μύτη και ένα μουστάκι (Iστορία)

Κοίταξε αριστερά, κοίταξε δεξιά, κοίταξε μπροστά, στο γραφείο, ανάμεσα στα χέρια του και αναρωτήθηκε που και πως βρέθηκε εκεί που βρισκόταν. Δεν αναγνώριζε τον χώρο, δεν αναγνώριζε τους ανθρώπους που πολυάσχολοι εργάζονταν στα διπλανά γραφεία, δεν καταλάβαινε την γλώσσα που άκουγε στις συζητήσεις τους. Δεν μπορούσε να ξεχωρίσει αν χάραζε η μέρα ή έδυε ο ήλιος. Ακόμα και τα δάχτυλά του, φάνταζαν ξένα και παράταιρα στα χέρια του. Τι είχε συμβεί; Ονειρευόταν ή είχε διαταραχή αισθήσεων. Ζούσε αυτά που έβλεπε, ή θυμόταν κάτι που είχε κάποτε διαβάσει ή ακούσει; Κοίταξε ξανά μπροστά του. Περιεργάστηκε το είδωλο που καθρεπτιζόταν στο μόνιτορ του υπολογιστή. Δεν γνώριζε το πρόσωπο που του παρουσιαζόταν. Το έβλεπε μπροστά του, ήξερε πως με βάση του νόμους της φυσικής και της οπτικής θα πρέπει να ήταν το πρόσωπό του, αυτό που τον κοίταζε έτσι ξαφνιασμένο, όμως δεν έχει καμιά ανάμνηση που να τον συνδέει με αυτό. Δεν ήταν του γούστου του έτσι και αλλιώς. Οι αναλογίες του δεν τον ευχαριστούν. Τα μάτια δεν είχαν τίποτε οικείο μέσα τους. Το μουστάκι... Πως μπορούσε ποτέ να αφήνει κανείς ένα τέτοιο μουστάκι και να μην το ξυρίσει...; Τον όγκο εκείνης της γαμψής μύτης, άφηνε καλύτερα χωρίς χαρακτηρισμό... Και όμως οι άλλοι δεν φαίνονταν να ασχολούνται, δεν ξενίζονταν. Τι πήγαινε να πει αυτό; Δεν τον έβλεπαν ή τους ήταν αυτονόητη η παρουσία του; Αν ίσχυε το δεύτερο, τότε ήξεραν περισσότερα από τον ίδιο. Γιατί αν για αυτούς ήταν αυτονόητος, για το εαυτό του η συγκεκριμένη στιγμή στερείτο παντελούς νοήματος.
Τι να κάνει; Τι μπορεί να κάνει για να καταλάβει τι συμβαίνει;
Να βάλει τις φωνές ή να αφουγκραστεί για λίγο ακόμα μήπως και ο χώρος του ψιθυρίσει την απάντηση;
Ποιός είναι; Τι κάνει σε εκείνο το γραφείο; Ποιοι είναι όλοι αυτοί τριγύρω του; Συμπαθείς συνάδελφοι, χρόνιοι φίλοι ή κακοήθεις ανταγωνιστές; Ποιόν να εμπιστευθεί και να ζητήσει βοήθεια; Υπάρχουν ακόμα περιθώρια ή μήπως είναι πλέον αργά;

Κοίταξε αριστερά, κοίταξε δεξιά, κοίταξε μπροστά, στο γραφείο, ανάμεσα στα χέρια του. Δεν αναγνώριζε τον χώρο, δεν αναγνώριζε τα χέρια του, ακόμα και αυτό το σώμα, δεν πρέπει να ήταν το δικό του. Απελπισμένα αναζήτησε με τα μάτια τριγύρω του την αιτία για το όλο μπέρδεμα. Μάταια. Ακόμα και εικόνες που έφταναν στον εγκέφαλό του, όπως και ο εγκέφαλος ο ίδιος εξάλλου με τις σκέψεις του δεν φαίνονταν να του ανήκουν.

Αν είχε στομάχι σε εκείνο το σώμα που δεν ένοιωθε καθόλου, θα αναγούλιαζε όταν καταλάβαινε την αλήθεια. Το πνεύμα του απλά κυκλοφορούσε αδέσποτο χωρίς ύλη ή όγκο, ανάμεσα σε όνειρα και εφιάλτες στην προσμονή ενός μέλλοντος που δε θα ερχόταν ποτέ πλέον...

Επιτέλους;

Επιτέλους μόνη θα έλεγε κανείς... Επιτέλους ένα βράδυ που θα περαστεί χωρίς να μαλλιάσει η γλώσσα μου δίνοντας οδηγίες στο αγαπημένο συγκάτοικό μου. Επιτέλους λίγες ώρες για τον εαυτό μου. Λίγες μέρες χωρίς πίεση χρόνου. Λίγες μέρες χωρίς την ανάγκη να κρατήσω την στρουκτούρα που μέχρι τώρα ορίζει την καθημερινότητά μας. Λίγες μέρες που μπορούν να περάσουν - γεμάτες ή άδειες, αδιάφορο - αρκεί να περάσουν όπως θέλω εγώ...Γιατί αυτό το εγώ ακούγεται τόσο εγωιστικό ή και κουρασμένο; Γιατί μάλλον έτσι είναι. Γιατί μάλλον χρειάζεται από καιρό εις καιρό τόνωση και ησυχία. Από καιρό εις καιρό χρειάζεται απλά λίγες ώρες με ασχολίες χωρίς σκοπό και νόημα.
Επιτέλους μόνη θα έλεγε κανείς, όμως δεν είναι έτσι. Το μόνη είναι γεγονός. Το επιτέλους όμως αδικεί τα μέγιστα τον αγαπημένο συγκάτοικό μου που αυτή την στιγμή βρίσκεται σε διακοπές στα πάτρια εδάφη του...

Να είσαι χαρούμενος αγάπη μου. Και καλά να περάσεις :-)

Άκου να δεις...

Το ViSta's podcast της Δευτέρας αργά την Τρίτη. Κάλιο αργά παρά ποτέ...

Καλή διασκέδαση :-)

Πήγα, έτρεξα, έφτασα στο τέρμα...

Αλλά δεν ήταν εύκολο... γιατί υπήρξαν κάποιες, τρεις τον αριθμό, επιπλοκές κατά την διάρκεια του αγώνα.
http://www.rww.de/1aktuelles/ruhrauenlauf/ruhrauenlauf.htm

Το μπλουζάκι που έδωσε ο διοργανωτής σε κάθε αθλητή που έλαβε μέρος...


Η λίστα με τα αποτελέσματα...
23η από 62 ή 63 στις γυναίκες, 5 χλμ σε 28λεπτά και κάτι...
Όχι και άσχημα άμα αναλογιστεί κανείς τις δυσκολίες...
Καληνύχτα

Όταν ο χρόνος δεν αρκεί για τίποτε...

ηχογραφεί η ViSta το επόμενο podcast ως αντιστάθμισμα στα περίεργα και ανάποδα της ημέρας και εύχεται μια καλή καληνύχτα.
Καλή διασκέδαση :-)

Ο τίτλος του σημερινού κομματιού στο podcast είναι The arrival. Σύνθεση, ενορχήστρωση και εκτέλεση του Outland.
Downloaded from www.podsafeaudio.com

21 και βροχή! Βροχή; Βροχή :-(

-21 λέει η πρόβλεψη για αύριο και βροχή.

-Πάλι;
-Ναι πάλι... όπως παραδείγματος χάριν και σήμερα.

-Ναι αλλά σήμερα δεν σε πείραξε.
-Όχι δεν πείραξε, γιατί έτσι και αλλιώς δεν είχα ιδιαίτερα σχέδια πέρα από το να πάω στο σεμινάριο.

-Τότε τι σε πειράζει η αυριανή βροχή; Το σεμινάριο δεν τελειώνει την Παρασκευή;
-Ναι, τότε τελειώνει αλλά δεν με ενδιαφέρει η βροχή κατά την διάρκεια της μέρας, τότε έχω δουλειά, αργότερα δεν τη θέλω. Μετά τη δουλειά έχω σχέδια.

-Χμμμ... δηλαδή;
-Σχέδια, πως το λένε...προσωπικά σχέδια. Κατάλαβες; ;-)

Δεύτερος και καταϊδρωμένος...

Τρέχεις πάντα πίσω από τον χρόνο, τον κυνηγάς,
αλλά είναι πάντα αυτός, εκείνος που τελικά κερδίζει,
ανεξάρτητα πόσο ικανός είσαι,
και πόσο προσπαθείς, το καλύτερο δυνατό να κάνεις.
Ανεξάρτητα πόσο οργανωμένη είναι η ζωή σου,
και πόσο καλά σε βοηθούν οι γύρω σου,
πάντα τρέχεις, πάντα κυνηγάς τον χρόνο.


Τρέχεις ένα παράλογο αγώνα, αφού ότι και να κάνεις στην καλύτερη περίπτωση μόνον την δεύτερη θέση μπορείς να κερδίσεις.

Show time

Το ViSta's Podcast ξαναχτυπά... με σαββατιάτικα ψώνια και τηλεοπτικές εκπομπές...
Το κομμάτι από το οποίο έχασα την μάχη της σωστής έντασης λέγεται Grace Falls, από το άλμπουμ The Sleeper's Opera και το τραγουδά η Edie Marshall.
Το βρίσκει κανείς μαζί με άλλα podsafe κομμάτια στο www.podsafeaudio.com.

Μυστήριο...

Αποτελεί ένα μυστήριο για μένα, πως μπορεί ο άνθρωπος να συνηθίζει σε κάθε καινούργια κατάσταση, θετική ή αρνητική. Φυσικά είναι εύκολο να δεχτεί κανείς μια θετική εξέλιξη, αλλά η ικανότητα ή μάλλον το ένστικτο αυτοπροστασίας που ενεργοποιήται όταν κάτι δύσκολο εμφανίζεται για το οποίο δεν υπάρχει λύση είναι πραγματικά αξιοθαύμαστη.

Μια συνήθεια είναι λοιπόν όλα, και τα καλά και τα κακά. Και αν εύκολα χάνουν τα καλά την μοναδικότητά τους όταν επαναλαμβάνονται, έτσι μπορούν τα δύσκολα και γίνονται όσο πιο πολύ καιρό μας απασχολούν άλλο ένα κομμάτι της σκληρής πραγματικότητας αλλά τίποτε πια το ακατόρθωτο. Έχεις λεφτά; Συνηθίζεις και δεν σου κάνει αίσθηση η ευκολία με την οποία μπορείς να τα καταναλώνεις. Έχεις δουλειά; Πάλι συνηθίζεις και ξεχνάς τον καιρό που έψαχνες και αγωνιούσες πότε θα τέλειωνε η εποχή της ανεργίας. Έχεις σύντροφο; Πως ήταν όταν ήσουν μόνος δε θυμάσαι. Είσαι κουρασμένος, δεν έχει σημασία πόσες φορές στο παρελθόν κοιμήθηκες μέχρι το μεσημέρι. Είσαι χορτάτος, στιγμή δε χάνεις με την ανάμνηση της πείνας. Μυστήριο η συνήθεια. Μυστήριο αλλά και μαγικό γιατρικό!

Καλησπέρα.

Oνειροβασίες...

Το μουσικό κομμάτι στο σημερινό Vista's Podcast λέγεται "Daydream" και είναι από το ομώνυμο άλμπουμ της Robin Stine

Καλό βράδυ, όνειρα γλυκά
-----
credits Music and Lyrics by Robin Stine

Άκου να δεις...

Άκου να δεις, πάλι το έκανε το θαύμα της η ViSta στην κουζίνα...
Αλλά τι τα θες; Μοντέρνοι καιροί απαιτούν μοντέρνες λύσεις ;-)

Καλή διασκέδαση...

Κερδίζοντας χρόνο

Πόσες ώρες ύπνου χρειάζομαι καθημερινώς; Κάτσε να υπολογίσω... από τις τόσο το βράδυ μέχρι τις τόσο το πρωί... είναι δε θα είναι... 8 με 9 ώρες; Είναι... όμως αρκούν; Δεν ξέρω, μου φαίνεται πως οι πρωινές ώρες ύπνου μεταξύ των 6 και 7 κάτι έχουν και ξεκουράζουν ιδιαίτερα. Πρέπει να το ψάξω για να βρω αποδείξεις. Δε μπορεί, έτσι πρέπει να είναι γιατί αλλιώς δεν εξηγείται το γεγονός πως παρόλες τις 8 με 9 ωρίτσες ξυπνώ τις τελευταίες μέρες λες και είχα πέσει στις 2 το πρωί για ύπνο... Πωπώ, σκληρό το πρωινό ξύπνημα... Τόσο σκληρό που άρχισα να ψάχνω τρόπους να κλέβω χρόνο από το βράδυ για να το έχω τα πρωινά. Πως γίνεται αυτό; Πολύ απλό, πριν πέσει κανείς το βράδυ για ύπνο κάνει το πρωινό μπάνιο, στρώνει το τραπέζι για την επόμενη μέρα και ετοιμάζει την καφετιέρα με καφέ και νερό. Όταν την επόμενη μέρα χτυπήσει το ξυπνητήρι, πέντε βήματα στα τυφλά μέχρι την κουζίνα, ανάβεις την καφετιέρα, βγάζεις γάλα, τυρί, ψωμί και βούτυρο από το ψυγείο, παίρνεις δρόμο συνέχεια προς το μπάνιο, λίγο ζεστό νερό στο πρόσωπο και κρύο στους καρπούς, πίσω στο παιδικό δωμάτιο για το καθημερινό "ξύπνα κούκλε, ώρα για πρωινό" και επιστροφή στην κουζίνα να αφρίσεις έγκαιρα το γάλα για τον καφέ. Πιο καλά θα ήταν φυσικά, ο καφές να άρχιζε να ψήνεται από μόνος του πριν χτυπήσει το ξυπνητήρι, το παιδί να κοιμάται ντυμένο με τα της επόμενης μέρας, και η μητέρα να είχε ήδη φτιάξει το κολατσιό από την προηγούμενη...
Ακόμα καλύτερα θα ήταν όμως... αν μπορούσαν να άρχιζαν την ημέρα τους στις 9.00πμ ;-)

ΥΓ. Όσοι πιστοί προσέλθετε, το δεύτερο podcast της ViSta.

Γιατί;

Γιατί βλέπουμε αστυνομικές ταινίες αλήθεια; Γιατί διαβάζουμε για δολοφόνους και εγκληματίες σε διηγήματα, γιατί έχουν τέτοια θέματα τόσο μεγάλη έλξη; Γιατί μας ενδιαφέρει πως σκέφτεται κάποιος που αφαιρεί ζωές; Γιατί έτσι ξεφύγουμε από τις προσωπικές μας δυσκολίες; Γιατί έτσι ξεδιψούν οι δικές μας αιμοβόρες τάσεις; Γιατί μας αρέσει να παραμυθιαζόμαστε ότι στο τέλος "το καλό" κερδίζει; Γιατί είμαστε οι ίδιοι συνηθισμένοι στο "κακό" και δεν έχουμε χώρο μέσα μας για κάτι άλλο;

Γιατί μας αρέσει να βλέπουμε κάτι, που υποτίθεται δε θα συμβεί ποτέ σε εμάς; Γιατί νοιώθουμε καλά, που δεν κάνουμε εμείς το κακό;

Ένα πείραμα...

Αρχίζοντας μια καινούργια δουλειά, έχω διάθεση για καινούργια πειράματα...

Έτσι το συγκεκριμένο podcast αποτελεί το πρώτο podcast της ViSta. Για να δούμε ποιούς κύκλους θα ταράξει και τι θα φέρει.


Καλή διασκέδαση...

Λιλιπούπολη

Εδώ Λιλιπούπολη... και ας βρισκόμαστε στο Hilden. Δε τολμάς να πέσεις να ξαπλώσεις, γιατί μόλις φρεσκοέστρωσες το κρεβάτι. Δε βάζεις να μαγειρέψεις, γιατί μόλις καθάρισες την κουζίνα. Δε τολμάς να ζήσεις, γιατί μόλις έβαλες μια τάξη στη ζωή σου.
Εδώ Λιλιπούπολη και ο παπαγάλος δεν επιτρέπεται να πάει στην τουαλέτα, γιατί μόλις την έπλυνε η ... ποιά; Πώς λεγόταν αλήθεια η κυρία του παπαγάλου; Την δικιά μου αφέντρα ξέρω μόνον.

Εδώ Λιλιπούπολη και πριν πάρεις σοκολατάκι, πρέπει να ζητήσεις άδεια.
Εδώ Λιλιπούπολη και να πεις παρακαλώ και ευχαριστώ.
Εδώ Λιλιπούπολη και τι συμβαίνει αν κάποιος παρόλα τα παρακαλώ και την άδεια που ζήτησες στο αρνηθεί το σοκολατάκι;
Εδώ Λιλιπούπολη για τέτοιες περιπτώσεις δεν είμαστε προετοιμασμένοι.
Εδώ Λιλιπούπολη, η ζωή δεν είναι όπως μας έμαθαν αλλά εμείς δεν θέλουμε να αποδεχτούμε ένα άλλο πρόσωπό της.
Εδώ Λιλιπούπολη... εδώ Λιλιπούπολη!

Ερωτήσεις, επί ερωτήσεων...

Τι να πω; Στέρεψαν τα λόγια.
Τι να σκεφτώ; Μπλόκαραν οι νέες πληροφορίες στο μυαλό.
Τι να διαβάσω; Δε εισχωρούν ξένες ιστορίες στην μάζα των υπαρχόντων.
Τι να γράψω; Χάος οι σκέψεις που χρειάζονται να μπουν σε μια σειρά...

O περιπτεράς

Ήμουν λέει στο περίπτερο του Willi* περιπτεράς στην θέση του, και είχα πελάτες για φαγητό. Και έψαχνα στον μικρό χώρο του περιπτέρου τα υλικά για σαλάτα, κύριο πιάτο, μαχαιροπίρουνα και κουζινικά. Και ήξερα πως θα είναι δύσκολο. Και ήξερα πως δεν το είχα ξανακάνει, αλλά πως αν ασχοληθώ θα τα καταφέρω. Και έκοβα την σαλάτα, ξέπλενα τα λαχανικά, έστρωνα το τραπέζι και θαύμαζα το θάρρος και την διάθεση μου να κάνω ότι ξέρω τι κάνω χωρίς να ισχύει αυτό στο ελάχιστο... Έτσι δούλευα λοιπόν, εργατικά σαν μια μέλισσα στο μικρό χώρο της κυψέλης, μέχρι που χτύπησε το ξυπνητήρι.

"Να συστηθώ.... Με λένε Willi και είμαι περιπτεράς"
------
(*) ο Willi είναι ο περιπτεράς του γηπέδου και προπονητής των άπαιχτων μπαλαδόρων

Βλέφαρα

Βλέφαρα κλείνουν·
εντυπώσεις συγκρατούν
αμπαρωμένες

Και ο ύπνος τους
νέκταρ ψυχής, βάλσαμο
αξεπέραστο

Η εργατικότητα νικά...(Ιστορία)

"Καλημέρα Γιάννη."
"Καλημέεεεερααααα" απάντησε και η φωνή δεν άρκεσε για το καθημερινό "καλημέρα Σωτήρη". Ένα χασμουρητό μπήκε απρόσκλητο ανάμεσα στις λέξεις τρώγοντας τη δεύτερη. Ο Σωτήρης δεν πειράχτηκε. Γνωρίζονταν από καιρό και ξέροντας ο ένας τα χούγια του άλλου κατάλαβε πως μάλλον η προηγούμενη βραδιά θα έπρεπε να παρακούρασε τον συνάδελφό του. Μάλλον κάτι από αυτά που συνέβαιναν τα βράδια των τελευταίων τριών μηνών -και που είχαν αλλάξει σε μεγάλο βαθμό την συμπεριφορά του- θα ήταν η αιτία που τον έβλεπε να έρχεται στην δουλειά για άλλη μια φορά πάρα πολύ κουρασμένο, αφηρημένο, χωρίς διάθεση και ντυμένο με τα ίδια ρούχα που φορούσε την προηγούμενη μέρα. Τι αλήθεια του συνέβαινε, με τι περνούσε τις βραδιές του δεν ήξερε. Δεν είχε τολμήσει μέχρι τότε να ρωτήσει. Ναι ήσαν συνάδελφοι, ναι έπιναν κάποτε ένα κρασάκι μαζί, αλλά φίλοι; Δε θα το λέγε. Φίλοι δεν ήσαν, άρα από που και ως που να έχει το δικαίωμα να τον ρωτήσει κάτι τέτοιο προσωπικό θέμα; Όμως χαζός δεν ήταν. Δεν είχε ξεπεράσει τα 40 χωρίς να γνωρίζει τι συνήθως απασχολούσε κάποιον τα βράδια, κάνοντάς τον πτώμα τα πρωινά. Δεν είχε δημιουργήσει μέχρι τότε στην ζωή του 8 δεσμούς, και είχε χωρίσει ισάριθμες φορές; Δεν ήταν πρωτάρης πλέον σε θέματα στενών σχέσεων. Δεν είχε άγνοια των αναγκών ενός ανθρώπου, για συντροφικότητα, αγάπη και περιπέτεια. Ούτε και για αυτή του να χρειάζεσαι ύπνο μετά από μια γεμάτη νύχτα προκειμένου να αναπληρώσεις την ενέργεια που κατά την διάρκειά της κατανάλωσες. Την ενέργεια που μετά χαράς αφαίρεσες από το είναι σου για να την προσφέρεις σε κάποιο άλλο. Σε κάποιον που και εκείνος την ημέρα μετά τις συναντήσεις σας σέρνεται από την κούραση. Μια γλυκιά κούραση για την οποία δεν κλαίγεται παρά χαίρεται ενδόμυχα που είχε την τύχη να την γευτεί. Την κούραση όχι ως αυτοσκοπό, αλλά ως αποτέλεσμα μιας νύχτας γεμάτης εμπειρίες, αισθήσεις και συναισθήματα. Μιας νύχτας σαν και αυτές που ο Σωτήρης είχε να ζήσει καιρό τώρα. Πώς να ρωτούσε τον συνάδελφο χωρίς να φανεί ότι τον ζηλεύει; Πώς να ρωτούσε χωρίς να τον κάνει να νιώσει τύψεις γιατί κάνει κάτι που δε θα έπρεπε; Ήταν αλήθεια πως η ποιότητα της δουλειάς του είχε χειροτερεύσει, όμως πως να τον επιπλήξει για κάτι που και εκείνος ευχόταν να συνέβαινε ξανά στην ζωή του; Ήταν προϊστάμενος, έπρεπε κάτι να πει, ήταν αναγκαίο να του μιλήσει αλλά πώς;
Το σκέφτηκε από εδώ, το σκέφτηκε από εκεί. Δεν έβρισκε λύση, αλλά το πρόβλημα δεν διαλυόταν με τον καιρό παρά χειροτέρευε, δεν υπήρχαν περιθώρια πλέον άλλα, έπρεπε να κάνει κάτι. Όμως όπως συχνά, δεν φτάνει κανείς να θέλει να βρει μια λύση, πρέπει και η λύση να θέλει να βρεθεί... Έτσι λοιπόν η λύση τον βρήκε βλέποντας τηλεόραση. Ήταν μια εκπομπή από αυτές που στα αγγλικά λέγονται talk shows, και που συνήθως προγραμματίζουν τα κανάλια για τις μεσημεριανές ώρες με συζητήσεις χαμηλού επιπέδου για κοινό χαμηλού επιπέδου, που επαναλαμβανόταν για αυτούς που δεν την είδαν το μεσημέρι δυο ώρες μετά τα μεσάνυχτα. Η διανοητική ικανότητα ενός ανθρώπου αυτές τις πρωινές ώρες είναι ως γνωστόν συγκρίσιμη με αυτή κοντά το μεσημέρι.. Όμως ας μη ξεφεύγουμε από το θέμα. Η λύση στο πρόβλημα του Σωτήρη δόθηκε ανέλπιστα από τον καλεσμένο όταν αυτός ομολόγησε μπροστά στο κοινό, πως είχε ένα πρόβλημα το οποίο τον καθιστούσε σιγά σιγά αλλά με σιγουριά ανίκανο εργασίας. Η ενασχόληση με την εργασία του κατά την διάρκεια της ημέρας μαζί με όλες τις δυσκολίες της, δεν τέλειωνε την στιγμή που άφηνε το κτήριο της δουλειάς. Τα βράδια στον ύπνο του, ξαναπερνούσαν από το μυαλό του τα προβλήματα της ημέρας τα οποία επαναλάμβανε ολόκληρα και ισχυρότερα κατά την διάρκεια του ύπνου του. Η φίλη του η Τέτα, που δεν άντεξε να τον βλέπει αιώνια κουρασμένο και σε υπερένταση μέρα ή νύχτα, τον είχε χωρίσει και ήταν σίγουρος πως σε λίγο καιρό ακόμα και ο προϊστάμενος θα δυσανασχετούσε. Όμως εδώ και λίγες μέρες είχε αρχίσει μια θεραπεία σε ένα ψυχολόγο. Η πρότασή του ήταν... άμα η δουλειά σας κλέβει τον ύπνο τα βράδια, κλέψτε της εσείς τον χρόνο την ημέρα και να κοιμάστε κατά την διάρκειά της. Σε λίγο καιρό θα καταλάβει ποιός κάνει το κουμάντο και θα σας αφήσει τα βράδια σε ησυχία.
Από τότε και έπειτα ο Σωτήρης το έκανε συνήθειο να μη περνά από το γραφείο του Γιάννη για την καθημερινή καλημέρα πριν τις 12 το μεσημέρι. Ούτε που ενοχλείται όταν ακούει θορύβους ροχαλητού. Η σταθερή πλέον χαμηλή παραγωγικότητά του δεν είναι λόγος επιπλήξεως, αντίθετα λόγος ιδιαίτερης ευτυχίας. Αν δεν ήταν ο Γιάννης και το πρόβλημά του, δεν θα τα είχε φτιάξει ο Σωτήρης τώρα με μια θεσπέσια και τρομερά ερωτική παρουσία σαν την Τέτα.

Ερωτηματικά ¿ ; ?

Είμαστε υπεύθυνοι για όσους αγαπάμε.
Προστατεύουμε και προσέχουμε όσους αγαπάμε.
Λυπόμαστε και χαιρόμαστε με όσους αγαπάμε.
Γιατί το κάνουμε;
Γιατί έτσι νιώθουμε;
Γιατί είναι ηθικό και έτσι πρέπει;
Γιατί ελπίζουμε κάποιοι και εκείνοι με την σειρά τους να μας φερθούν έτσι. Άρα να μας αγαπήσουν; Άρα να μην είμαστε μόνον εμείς που δίνουμε, αλλά και να μας δώσουν; Άρα δεν δίνουμε για να δώσουμε παρά για να λάβουμε κάποτε; Άρα δεν αγαπάμε; Αλλιώς θα δίναμε χωρίς να περιμένουμε τίποτε; Αλλιώς δε θα συγκρίναμε το τι δώσαμε με το τι πήραμε; Αγνοώντας πως όσα παίρνουμε δεν είναι απαραίτητο να μας δίδονται από αυτόν που εμείς προστατεύουμε και αγαπάμε...

Περίεργος και πολύπλοκος κόσμος. Κάποτε θα τον καταλάβω, μέχρι τότε χρειάζεται προσπάθεια.
...
Καλησπέρα

Η παραλία στην άμποτη

Αποτραβιέσαι
Ξαναέρχεσαι
Σαν της θάλασσας το κύμα
Μια το θες
μια σου είναι πολύ
το ενδιαφέρον

Και εγώ
μοναχική παραλία
Η άμμος ανάμεσα στις κοφτερές πέτρες
εξανεμίζεται
στην απουσία σου

Σε περιμένω
και θα σε περιμένω...
Τι άλλο να κάνω
στο χρωστώ
αφού κάπου κάπως κάποτε
την καρδιά μου άνευ όρων σου έδωσα.

....

Καληνύχτα

To κατάστημα χρειάζεται...

...ύπνο.
Καληνύχτα και όνειρα γλυκά... :-)

Η μορφή των εντυπώσεων...

Πως να δώσεις μορφή λέξεων σε εντυπώσεις;
Πως να εκφράσεις την ελπίδα σου για ένα καλό αποτέλεσμα;
Πως;
Δεν ξέρω πως... μήπως απλά και μόνον με μια εικόνα;

Μια παλιά φωτογραφία που εκφράζει την στιγμή...

Καλησπέρα