Αρχή εποχής

Καινούργια αρχή
σταθερή εξέλιξη
πολυπόθητη
.
Από αύριο
και κάθε μέρα πλέον
νέες ελπίδες

Ορθό ή ανάποδο;

Μια μπάλα στον αέρα
Ένα λουλούδι στο νερό
Ένα φτερό από την μητέρα
Το σκυλί με μπιμπερό

Θάλασσα γεμάτη πεταλούδες
Στο βουνό δελφίνια γυροβολούν
Ανάλαφροι λεπτοί Βούδες
Ζευγάρια που μονολογούν

Παράθυρα κλειστά μπαζωμένα
Μουσική χωρίς ρυθμό
Αγάπη σε πρόσωπα μουτρωμένα
Θρησκεία χωρίς Θεό

Ποιές πιθανότητες υπάρχουν
και άλλοι τον κόσμο έτσι να βλέπουν;
Ή είναι το κόκκινο που μου φαντάζει
τελικά μπλε σκούρο και μαβιάζει;

Το ταλέντο (Ιστορία)

Μια φορά και ένα καιρό ήταν μια γυναίκα που την έλεγαν Ελένη η οποία είχε ένα ταλέντο να διαλέγει τα λάθος άτομα με τα οποία συνδέεται στενά. Όταν ήταν τεσσάρων χρονών, έκανε παρέα με ένα τριάχρονο, το αγόρι με το οποίο τα είχε στο δημοτικό σταμάτησε αυτομάτως να της μιλά από την στιγμή που τα φτιάξανε και της έστελνε μόνον ραβασάκια, στα 12 ήταν ερωτευμένη με ένα 36χρονο, στα 13 της άρεσε ένας συμμαθητής από το παράλληλο γυμνάσιο, που τον θαύμαζε στα μυστικά, αλλά ποτέ δεν τόλμησε να του μιλήσει, στα 15 ήταν με ένα καπνιστή -παρόλο που συχαινόταν τη γεύση του φιλιού του-, κάποια χρόνια αργότερα τα έφτιαξε με ένα παντρεμένο, οποίος αποδείχτηκε πως είχε μια παράλληλη σχέση με την καλύτερη φίλη της. Η Ελένη δεν ήξερε τι μπορούσε να κάνει προκειμένου να αποβάλει αυτό το μισητό της ταλέντο. Προσπάθησε να αποφύγει τις σχέσεις, προσπάθησε να χρησιμοποιήσει ορθολογιστικά κριτήρια στις επιλογές της, προσπάθησε να αποφύγει κάθε απόφαση και να δεχτεί τις αποφάσεις των πιθανών συντρόφων, προσπάθησε να φερθεί αντίθετα από το ένστικτό της, όλα όμως χωρίς επιτυχία.
Από καιρό εις καιρό συζητούσε το πρόβλημά της με τις φίλες της, αλλά δεν έβγαζε άκρη γιατί το ταλέντο της επηρέαζε και αυτού του είδους σχέσεις. Η μια της έλεγε ότι για όλα φταίνε οι άνδρες που έχουν φοβίες και δεν αντέχουν τις στενές σχέσεις, η άλλη της έλεγε πως της έλειπε αυτοσεβασμός, η άλλη της εξηγούσε πως ήταν δικό της το λάθος γιατί δεν είχε ρεαλιστικές απαιτήσεις, η τέταρτη τα έβαζε στα πόδια γιατί δεν είχε υπομονή να ακούσει τα προβλήματα της φίλης της, και ενδιαφερόταν περισσότερο για τα βιβλία και τη δουλειά της.
Κάποτε σταμάτησε να συζητά, άρχισε να γράφει τις σκέψεις της και ξαφνιάστηκε που έβρισκε τόσες πολλές λέξεις για να τις περιγράψει. Κάποτε της τέλειωσαν και οι λέξεις. Τότε βρέθηκε πραγματικά σε μια πολύ δύσκολη θέση. Δεν είχε πλέον τρόπους διαφυγής, έπρεπε να αντιμετωπίσει πρόσωπο με πρόσωπο το ταλέντο της. Ναι, αλλά πως; Και τι θα έκανε αν το εντόπιζε; Μπορούσε να το ξεριζώσει από μέσα της; Πόσο μεγάλο κομμάτι προσωπικότητας θα της έμενε; Ποιός κάδος αχρήστων ήταν ο σωστός για τέτοια ταλέντα; Ήταν τοξικό λύμα; Δεν ήθελε η δικιά της απελευθέρωση να γινόταν εις βάρος άλλων και να έπεφτε από κακή τύχη στα χέρια αγνώστων.
Αποφάσισε να αρχίσει την διαδικασία με ένα μπάνιο. Πάντα ένοιωθε καλύτερα μέσα στα μυρωδικά σαμπουάν και σαπούνια της. Είδε το ξυραφάκι δίπλα στα άλλα μπουκαλάκια, το πήρε και άρχισε να καθαρίζει με αυτόν το τρόπο το δέρμα της. Δοκίμασε την υφή της ξυρισμένης επιφάνειας. Της άρεσε η λεία αίσθηση που της έδινε, συνέχισε με συνέπεια το έργο της και ασχολήθηκε με όλο της το σώμα χωρίς την παραμικρή εξαίρεση. Όταν τέλειωσε, ξέπλυνε τα υπόλοιπα του σαπουνιού με ζεστό νερό, στέγνωσε το δέρμα της με μια φρέσκια πετσέτα. Στάθηκε ξανά μπροστά στον καθρέπτη. Δεν μπορούσε να εξηγήσει το φαινόμενο, ήξερε πως το ταλέντο της ήταν ακόμα εκεί, ήξερε πως ότι και αν έκανε δεν ήταν ένα πουκάμισο να το αλλάξει, ήξερε πως είτε της άρεσε είτε όχι το ταλέντο της θα ήταν το τελευταίο που θα έχανε στην ζωή της, όμως η θέα του γυμνού της σώματος, η θέα όλων αυτών που το ξυράφι έκανε δυνατόν να γίνουν ξανά ορατά, η συναίσθηση του ότι ήταν ακόμα νέα, έχοντας την γνώση του παρελθόντος της έδωσαν την σιγουριά πως ήθελε να κάνει άλλη μια προσπάθεια. Να δώσει άλλη μια ευκαιρία στην σχέση της, να αρχίσει ένα καινούργιο παιχνίδι με καινούργιες πιθανότητες επιτυχίας και να αφήσει το ταλέντο στην ησυχία του. Ίσως αν μπορέσει να το αγνοήσει να χάσει την δύναμή του και να μη μπορεί να την επηρεάσει ξανά αρνητικά.

"Γιατί όχι" σκέφτηκε όσο χτένιζε τα μπλεγμένα μαλλιά της και χαμογέλασε στον καθρέπτη.

Φαντασιοπληξίες

Έχω χάσει από καιρό την αίσθηση, ότι η ζωή είναι αυτό που την κάνουμε. Όταν από την μια στιγμή στην άλλη διαλύεται το οικοδόμημα 11 χρόνων, η οικογένεια που είχα νομίσει ότι είχαμε φτιάξει, εξανεμίζεται η σιγουριά της δουλειάς με συμβόλαιο απεριόριστου χρόνου, απειλείται η υγεία νου και σώματος, βρίσκομαι ξανά μανά σε μετακομίσεις, σβήνουν οι ζωές γνωστών ή και συγγενών από αρρώστιες ή ατυχήματα, ακούω για χωρισμούς, θανάτους, φαλιρίσματα, φωτιές αγωνιώ για την επόμενη είδηση.
Ήταν πάντα έτσι η ζωή, και εγώ δεν τη γνώριζα;
Βλέπω αυτήν την εποχή μόνον καταστροφές;
Αν είναι θέμα στατιστικής, και αυτήν την εποχή απλά μαζεύτηκαν πολλά, πότε θα ξεπεραστεί ετούτη η φάση;
Είμαι κουρασμένη και αρκούν μικρά πράγματα, για να τα πάρω αρνητικά;
Όμοια με τον πόνο που το σώμα δεν ξεχνά ότι ένοιωσε, και αντιδρά πλέον ευαισθητοποιημένο ακόμα και σε μικρά τσιμπήματα;
Πως αδειάζει η ανάμνηση; Και πως αντιμετωπίζονται οι καθημερινές μικρές και μεγάλες ειδήσεις καταστροφών;

Ή είναι τελικά όλα φαντασιοπληξίες, και οι σκύλοι δεν χρειάστηκαν ευθανασία, η φίλη δεν χώρισε από τον σύντροφό της, ο φίλος δεν έχασε την δουλειά του, η οικογένεια δεν είναι στο τσακ να διαλυθεί, ο πατέρας δεν έκανε ότι έκανε και εγώ ποτέ δεν έφτασα στο σημείο να...;

Τίγρης

Στο κλουβί ανήσυχη πάλι τριγυρνώ
Ένας τίγρης που τον τυραννούν άπειρες ερωτήσεις

Γιατί;

Γιατί είναι το ποτό κακό
και το τσιγάρο όχι;
Γιατί απαγορεύονται τα ναρκωτικά
και όχι η κτητικότητα;
Γιατί το πολύ σεξ είναι αρρώστια
και όχι η ανασφάλεια;
Γιατί η εύκολη λύση έλκει
περισσότερο από την προσπάθεια;

Νούμερα

777 κείμενα,
17 κατηγορίες,
28 μήνες από την πρώτη φορά,
278 σελίδες βιβλίου,
άπειρες ώρες και ακόμα περισσότερες στιγμές...

ένα blog.

Καλησπέρα

Ευτυχώς

Όσα πρόσωπα
της αδιαφορίας
τόσα αγάπης

Mωρούλι τόσο δα μικρό

Ένα μωρούλι τόσο δα μικρό
φέρνει ευλογία στο σπιτικό
ένα μωράκι μισή παλάμη
αγάπης απόδειξη μεγάλη

Απροστάτευτο μικρό κάτι
λίγη σάρκα αλλά αφράτη
Έχεις όλη τη ζωή μπροστά σου
συμπλήρωσες την οικογένειά σου

Μακάρι πάντα υγιές
ανάπτυξη και μόνον χαρές
περιέργεια, πρόοδο, σιγουριά
και όσο γίνεται ανεμελιά

Dreamcatcher / Ονειροφάγος (Ιστορία)

Πώς να ξαναρχίσει; Είχε περάσει καιρός από την τελευταία φορά που κάθισε συγκεντρωμένος στο γραφείο του με σκοπό να ασχοληθεί. Τι είχε συμβεί αλήθεια δεν είχε καταλάβει, αλλά στα ξαφνικά είχε χάσει την ικανότητα να βλέπει εικόνες στις σκιές, να ακούει λέξεις ανείπωτες, να νοιώθει ιστορίες στο άρωμα των λουλουδιών, να ασχολείται με το κόσμο της φαντασίας, να ονειρεύεται με λίγα λόγια. "Ο προηγούμενος νοικάρης πρέπει να έκρυψε κάπου έναν χαλασμένο ονειροφάγο" είχε πει κάποτε αστειευόμενος σε ένα φίλο του. "Ένας ονειροφάγος φιλτράρει τα άσχημα όνειρα. Ένας χαλασμένος τα ρουφά όλα." Σιγά σιγά όμως, μη μπορώντας να εξηγήσει αλλιώς την αιτία της κατάστασης, άρχισε να πιστεύει σε αυτήν την πιθανότητα και να κάνει σκέψεις για τον τόπο της κρυψώνας αλλά που να έψαχνε; Το διαμέρισμα ήταν άδειο πριν την μετακόμισή του. Τα είδη υγιεινής στο μπάνιο ήταν καινούργια, στην κουζίνα δεν υπήρχε τίποτε, ούτε ένας νεροχύτης, ούτε ντουλάπια ή πες ένα ράφι για να ξεχαστεί ένας ονειροφάγος. Αν υπήρχε ένα τέτοιο αντικείμενο στο διαμέρισμα θα έπρεπε να μπορούσε να το δει, πράγμα που δεν συνέβαινε. Και όμως κάτι του έλεγε μέσα του πως δεν έκανε λάθος. Κάτι του κλέβει τα όνειρα, μπορεί να είχε σταματήσει προ πολλού να νοιώθει ιστορίες, αλλά αυτό το ένοιωθε καθαρά, κάτι του έκλεβε, του ρούφαγε θα έλεγε αν δεν ντρεπόταν να παραδεχτεί την ένταση της αίσθησης που είχε, όποιες σκέψεις ονείρου έκανε απευθείας την στιγμή που τις σχημάτιζε. Ήξερε πως μια τέτοια τακτική, η κλοπή τους όσο είναι μικρές και ανυπεράσπιστες θα έλεγε κανείς, ήταν πολύ αποτελεσματική και δεν μπορούσε να φανταστεί τι άλλο θα ήταν σε θέση να τα βάλει με τα όνειρά του. Άρχισε να υποψιάζεται το χώρο πίσω από τους γύψινους τοίχους, το σημείο κάτω από την μπανιέρα με τις σωλήνες της, τα κουφώματα της πόρτας, τα επενδυμένα με μοκέτα σκαλάκια της εισόδου. Πως όμως να τον έβρισκε χωρίς να ξηλώσει τοίχους, σωλήνες, πατώματα; Ένας ονειροφάγος δεν εκπέμπει ραδιενέργεια να την μετρήσει, δεν είναι από μαγνήτη να βρει τα σημεία έλξης, δεν είναι από νερό να ψάξει με ένα εκκρεμές, δεν πρόσφερε ζέστη, δεν μύριζε, δεν έκανε φασαρία για να ανιχνεύσει αλλαγές θερμοκρασίας, μυρωδιάς ή ηχητικών κυμάτων. Δεν είχε πολλές εναλλακτικές λύσεις, έπρεπε να το βρει προσφέροντάς του, θυσιάζοντας του θα έλεγε καλύτερα, φρέσκα και τρυφερά όνειρα. Είχε προσέξει πως όσο βρισκόταν στο μπάνιο παραδείγματος χάριν οι σκέψεις ονειροβασίας είχαν χρόνο στο μυαλό του να ξεπηδήσουν, να πάρουν κανά δυο στροφές, να αλλάξουν κατεύθυνση, περιεχόμενο και υφή αλλά μόλις έβγαινε από την πόρτα, όλα χάνονταν, διαλύονταν, εξανεμίζονταν αφήνοντας μια αίσθηση πόνου και κενού. Στην κουζίνα αντίθετα δεν ένοιωσε αυτό τον το πόνο της αφαίρεσης για τον απλό λόγο μάλλον, ότι εκεί ούτε ένα τόσο δα ονειράκι δεν γεννιόταν, πως να κλαπεί λοιπόν κάτι που δεν υπήρξε; Μήπως ήταν αυτό το γεγονός ένδειξη πως βρισκόταν κοντά στον πλέον μισητό ονειροφάγο; Μήπως εκεί έπρεπε να άρχιζε την έρευνα του; Πήγε στο διπλανό δωμάτιο και προσπάθησε να χαλαρώσει το μυαλό του. Έβαλε απαλή μουσική, χαμήλωσε το φως τραβώντας τις σκούρες κουρτίνες, και άρχιζε να κοιτά ένα άλμπουμ με παλιές φωτογραφίες. "Πως περνά ο καιρός" σκέφτηκε. "Πότε ήμουν είκοσι πότε έφτασα τα πενήντα, πότε θα γίνω παππούς, ούτε που το κατάλαβα" του ξέφυγε όσο ξεφύλλιζε εικόνες, αποδείξεις ζωής. Έβλεπε πρόσωπα που αγάπησε, έβλεπε μέρη όπου είχε χρόνια να βρεθεί, έβλεπε μάτια ανθρώπων που έχασε από αρρώστιες να τον κοιτούν χαρούμενα, ξέχασε την αρχική του πρόθεση και συνέχισε να κοιτά μέχρι την τελευταία φωτογραφία. Άφησε το άλμπουμ ανοιχτό δίπλα του, δεν του έκανε καρδιά να το κλείσει, είχε γυρίσει με την σκέψη του χρόνια πίσω, ένοιωθε νεότερος, δυνατότερος, γεμάτος ενέργεια, γεμάτος όνειρα, εικόνες. Πως να κρατούσε για πάντα αυτήν την κατάσταση; Πως να την συντηρούσε; Πως να μην την έχανε; "Έχανε;" Σκέφτηκε "έχανε"; Με μια ένοιωσε τις εικόνες να αφήνουν το σώμα του, να αιωρούνταν, να κινούνται. Τις ακολούθησε. Δεν έβλεπε που κατευθυνόταν, είχε σκοτεινιάσει, αλλά δεν χρειαζόταν φως για να δει τις εικόνες, τα όνειρά του, που για άλλη μια φορά απομακρύνονταν χωρίς να μπορεί να κάνει τίποτε για να τα σταματήσει. Ένοιωθε την κίνησή τους, μια κίνηση παρόμοια νερού υποθαλάσσιων ρευμάτων. Αργή, σίγουρη και αποτελεσματική. Όταν κάποτε είχε την αίσθηση πως η απόσταση που τον χώριζε από τα όνειρά του ήταν πλέον σταθερή ψηλάφισε τον τοίχο ψάχνοντας ένα διακόπτη ρεύματος. Δεν βρήκε κανένα, χρησιμοποίησε τον αναπτήρα που είχε πάντα πρόχειρο στην τσέπη του και βρέθηκε αντιμέτωπος ενός τεράστιου ονειροφάγου. Το μισητό εργαλείο του βασανιστηρίου του ήταν βαμμένο με παχιές πινελίες στο ταβάνι του ελεύθερου χώρου δίπλα στο κλιμακοστάσιο ένα όροφο πάνω από το διαμέρισμά του, και κάλυπτε την επιφάνεια της κουζίνας γειτονικά του μπάνιου.

Μόνοι

Μόνοι είμαστε και μόνοι θα πεθάνουμε. Ελπίζουμε πως κάποτε θα βρούμε κάποιον που θα μας καταλάβει.
Δε βρίσκουμε.
Παρατάμε την προσπάθεια, κάνουμε παιδιά και ξαναρχίζουμε να ελπίζουμε.
Δεν ικανοποιείται ούτε τότε η ανάγκη μας και πέφτουμε για δεύτερη φορά από τα σύννεφα.
Μόνοι είμαστε και μόνοι θα πεθάνουμε. Ελπίζουμε πως κάποτε θα βρούμε κάποιον που θα μας καταλάβει. Δεν βρίσκουμε. Είτε σπάμε είτε το δεχόμαστε. Μέση οδός δεν υπάρχει...
Καλημέρα.
----
Πηγή και Copyright της φωτογραφίας: http://www.photohomepage.de

Παιχνίδι II

Παιχνίδι της μοναξιάς
της ενημέρωσης παιχνίδι

κάνεις τα μακρινά κοντά
τα άγνωστα εξηγείς στο πιτς φιτίλι

Ενδιαφέροντα πληροφορείς
αδυναμίες ενισχύεις ή και αμβλύνεις

Μα πέρα από όλα παιχνίδι μου ακριβό
εικόνων υλικό(*) απλόχερα προτείνεις
-------
(*) Η φωτογραφία είναι ένα screenshot από μια ταινία στο youtube.com του Κου Robbie Williams ο οποίος μου κράτησε ευχάριστη παρέα κατά την διάρκεια των σημερινών μου ονειροβασιών...

Παιχνίδι

Παιχνιδάκι της αγάπης
την ανάγκη της στιγμής ικανοποιείς

Αισθήματα δεν έχεις
μόνον αισθήσεις ενεργοποιείς

Είναι το κενό των άλλων
που με σε' κατά καιρούς γεμίζει;

Είσαι κενό εσύ το ίδιο
περισσότερο δεν αξίζει(*)
--------
(*) Δε μου αρέσει η ιδέα του να μην έχει επιλογή "το παιχνίδι" για το τι συμβαίνει... Ίσως για αυτό και η τελευταία στροφή να μην φαίνεται τόσο πετυχημένη. Μια σκέψη θα ήταν...
Ή μήπως απλά και μόνον αποζητάς
από αγάπη να ξεχειλίζεις
Άλλες προτάσεις;

Ήρωας από ανάγκη

Λερναία ύδρα τα προβλήματα
μόλις ένα λύσεις
δυο καινούργια ξεφυτρώνουν

Και εσύ Ηρακλής,
τον παράλογο αγώνα
όσο μπορείς παλεύεις

Τους 12 άθλους σου
έπαψες προ πολλού
να τους μετράς

Ήρωας κατά λάθος
σαν και εκείνον
έγινες αναγκαστικά

---Ο πίνακας είναι του Beham, (Hans) Sebald (1500-1550):
Hercules slaying the Hydra, 1545
---
Τι άλλο να κάνεις άλλωστε;
Το κεφάλι στην άμμο
σαν στρουθοκάμηλο να μπήξεις;

Γιατί απροστάτευτο
μια χαψιά αρκεί - το ξέρεις -
και θα σε καταβροχθίσει

Η απόφαση ενός αλόγου

Άλογο γκρίζο
πως δε αναθεματίζεις;
Ολημερίς στο χωράφι
μόνο - άθελά σου - σε'βαλαν

Το χόρτο ξερό
ελάχιστο το νερό
και οι μύγες πολλές
την ζέστη του ήλιου υπομένεις

Το βράδυ περιμένεις
δροσιά και ανακούφιση να φέρει
Παρέα θα σου κάνουν
τότε τα αστέρια στον ουρανό

Ξέρεις άραγε
πως αλλού στάβλο,
τροφή και φροντίδα θα'χες;
Και στεναχωριέσαι;

Ξέρεις άραγε
πως κάπου αλλού
σαν τα γουρούνια σαλάμι θα κατέληγες;
Και χαίρεσαι;

Και αν κάποτε έρθω
γκρίζο άλογο
και τα δεσμά σου σπάσω
θα καλπάσεις άραγε χλιμιντρίζοντας μακριά,
ή θα με κλοτσήσεις
την γνωστή και μίζερη ρουτίνα προτιμώντας;

Ποιός είμαι; (Ε)

Μερικές φορές όταν προσπαθώ να συγκεντρωθώ για να προσδιορίσω με τι θα πρέπει να ασχοληθώ στην συνέχεια, εντελώς αυτομάτως ξεσπάει από μέσα μου:
«Ποιός είμαι, και στην περίπτωση που ισχύει αυτό, πόσοι είμαι;»
(wer bin ich, und wenn ja, wie viele?)
Πριν 10 χρόνια πρωτοάκουσα αυτήν την πρόταση στα γερμανικά. Ψάχνοντας στο ίντερνετ, δεν βρήκα στοιχεία για το αν είναι καθαρό γερμανικό «προϊόν» ή όχι...
Στην αρχή, την θεώρησα λόγω ανορθόδοξης χρήσης της γραμματικής «παράλογη», «λάθος» και ένα «αστείο».
Όσο περισσότερο όμως αναλύω τις λέξεις, όσο πιο συχνά προφέρονται μηχανικά από τις φωνητικές χορδές μου, τόσο πιο σίγουρα καταλήγω να πιστεύω πως είναι μια πολύ σημαντική πρόταση με 3 εύλογες ερωτήσεις.
3 από τις 6 πιο σημαντικές ερωτήσεις που με απασχόλησαν ποτέ.
Οι υπόλοιπες 3 είναι:
«Ποιός είναι το παιδί μου, και στην περίπτωση που ισχύει αυτό,
πόσοι είναι;»
Καλημέρα.
-----
ΥΓ. Επανάληψη ενός κειμένου της 11ης Μαΐου 2006.

Μορφή

Αν η καρδιά μου ήταν ανοιχτή,
αν στην ψυχή μου δεν φώλιαζε η κακία,
μόνο μια μορφή,
-τη δική σου-
θα είχα...

...Επιστρέψαμε.

Που βρίσκεται η αλήθεια τελικά;

Ένταση, ένταση, από την στιγμή που σηκώθηκε βρισκόταν σε ένταση. Ποιό το λάθος της, τι έπρεπε να αλλάξει, δεν ήξερε, δεν μπορούσε να καταλάβει, αλλά όσο περισσότερες σκέψεις έκανε, όσο και αν προσπαθούσε, υπήρχαν τόσα πολλά στον τρόπο και τις πράξεις που ενοχλούσαν τους άλλους γύρω της. "Μα καλά τόσο χάλι είμαι;" αναρωτιόταν. Γιατί όλα λάθος τα έλεγε, πως οι άλλοι τα αντιλαμβάνονταν αρνητικά; Τόσο έξω από την εκεί κοινωνία βρισκόταν, τόσο αλλιώς ήταν; Και καλά να ήταν η πρόθεσή της, ή να είχε διάθεση να θίξει, όμως έτσι; "Τέλος πάντων" έλεγε κάθε φορά που ένοιωθε μια δυσαρμονία. Όμως αυτό το τέλος πάντων το είχε πει, πλέον, άπειρες φορές. Άπειρες φορές μέχρι εκείνη την στιγμή που κάτι συνέβηκε μέσα της και έζησε την έκρηξη. Μια έκρηξη άνευ προηγουμένου. "Για κοίτα ρε γαμώτο" είπε στον εαυτό της. "Αυτά που δεν σου αρέσουν, αυτά που άλλοι έκαναν και τα καταδίκαζες γιατί ήξερες πολύ καλά πόσο αδύναμη σε έκαναν εκείνες οι στιγμές να νιώθεις, ακριβώς αυτά κάνεις και εσύ τώρα. Μα καλά τίποτε δεν έχεις μάθει μέχρι τώρα; Χειρότερη και από τους χειρότερους είσαι." Εσύ που υποτίθεται τα έχεις ψάξει τα πράγματα. Εσύ που έχεις βρει μια άκρη για τον εαυτό σου, να αφήνεσαι έτσι έρμαιο των συναισθημάτων σου, της οργής, της αίσθησης της αδικίας, να ενδίδεις σε ένα κύμα φωτιάς με μια αχαλίνωτη διάθεση καταστροφής και όποιον πάρει ο χάρος. Μια γιατί, ποιός ο λόγος αυτής της ανάγκης σου για (αυτο-)καταστροφή; Γιατί δεν μπορούσες να χαρείς την ομορφιά του τοπίου, την αγάπη και τον θαυμασμό των οικείων σου, γιατί δε μπορούσες να χαλαρώσεις, γιατί έπρεπε να τα παίρνεις όλα τοις μετρητοίς; Γιατί δε μπορούσες να δεχτείς ότι είσαι κουρασμένη, ακριβώς όπως είναι κουρασμένοι και άλλοι τριγύρω σου. Να αποδεχθείς τον τρόπο τους, να καταλάβεις πως ο καθένας με τον δικό του τρόπο το πολεμά και το παλεύει. Πως δεν είναι εχθροί σου, παρά σύμμαχοι.

"Μα έτσι δεν κάνω" ρωτά μια φωνή μέσα σου. "Μα δε βοηθώ όπου βλέπω ότι μπορώ; Δεν ασχολούμαι; Τα αφήνω όλα για τους άλλους;" "Όχι" απαντά μια άλλη δεύτερη. "Ασχολείσαι μόνον εκεί όπου σε ενδιαφέρει και όσο σου κάνει κέφι, αλλιώς αποχωρείς και άσε τους άλλους να ζαλίζονται από τις δυσκολίες." "Έτσι είμαι; Έτσι;" ρωτάς ξανά και ξανά; "Μα εγώ ενδιαφέρομαι, δεν αφήνω στους άλλους να κάνουν δικές μου δουλειές, προσπαθώ να μην τους επιβαρύνω, είναι δυνατόν να μην το βλέπουν και να νιώθουν ότι όταν δυσκολέψουν τα πράγματα τους αφήνω στα κρύα του λουτρού;"

Όμως όπως πάντα κάπου ενδιάμεσα βρίσκεται η αλήθεια. Ούτε η μια φωνή έχει απόλυτη αλήθεια, ούτε η άλλη, μόνον το σύνολό τους κάνει νόημα. Το σύνολο και η καθημερινότητα με τις πράξεις που τελικά αποδεικνύουν την αποτελεσματικότητα των σκέψεων και των προθέσεων.

Καληνύχτα.

Χαιρετίσματα από το νησί

Και ευχές για χρόνια πολλά

Όταν τελειώνει κάτι, παίρνει μαζί του και ένα κομμάτι του εαυτού σου...
Τι κρίμα...Αντίο

Ο ιππότης (ιστορία)

Ήταν μεσημέρι καλοκαιριού του σωτήριου έτους 1358, κατά την διάρκεια του μεσαίωνα, όταν ο ιππότης Οδυσσέας ο Τολμηρός επέστρεφε στο κάστρο του Κυρίου του μετά από ένα μακρύ και δύσκολο πόλεμο με τους μισητούς εχθρούς του τους Αήττητους Βαρβαρέσκους. Αν τον ρώταγε κανένας από τους πλανόδιους εμπόρους γιατί πολέμησε, γιατί αλήθεια έχασαν την ζωή τους χρόνια τώρα πλήθος ιπποτών ή και απλών στρατιωτών, γιατί υπήρχε αυτό το μίσος μεταξύ των δυο στρατών, δε θα μπορούσε να απαντήσει. Ήδη με το γάλα της η νανά που τον μεγάλωσε, τον βύζαξε ιστορίες για την βαρβαρότητα των Αήττητων Βαρβαρέσκων, για το πόσο άνανδροι είναι και αντί να μετρώνται με τον αντίπαλο στο πεδίο της μάχης, διάλεγαν να λεηλατούν και να καίνε ανυπεράσπιστα χωριά ή να κλέβουν μοναχικούς ταξιδιώτες, πως παίρνουν το ψωμί από τα χέρια πεινασμένων παιδιών για να το πετάξουν στις λάσπες κάνοντάς το έτσι άχρηστο, απλά και μόνον για να διασκεδάσουν την βαρεμάρα τους και να περάσουν τον καιρό τους. Ο Οδυσσέας ο Τολμηρός είχε πολεμήσει εφτά ολόκληρα χρόνια εναντίον των Αήττητων Βαρβαρέσκων. Ήταν 28 χρόνων, σχετικά ψηλός για την εποχή του, γεροδεμένος, είχε επίγνωση των ικανοτήτων αλλά και των αδυναμιών του και πολλές κυρίες της τιμής επιδίωκαν κάποτε να βρεθούν κοντά για να κερδίσουν την αρέσκειά του. Στους ιπποτικούς αγώνες που διοργανώθηκαν πριν τον πόλεμο, 8 χρόνια πριν, βρίσκονταν εκείνες σε δικιά τους αντάξια σε επιθετικότητα και ένταση με αυτή των ανδρών αντιδικία, ποια θα προλάβει να δέσει το μαντήλι της στην πανοπλία του δείχνοντάς του έτσι το ενδιαφέρον της. Ήταν γόνος ευγενικής οικογένειας αλλά αυτό δεν ήταν τότε για τους ιππότες κάτι ιδιαίτερο. Ποιος φτωχός γεωργός θα μπορούσε να πληρώσει την απαραίτητη εκπαίδευση; Ποιος πλανόδιος ή ταβερνιάρης καπηλειού θα είχε τα μέσα και την οικονομική ευχέρεια; 14 ακριβά χρόνια σκληρής δουλειάς, άσκησης αλλά και μελέτης δίπλα σε ένα μοναχό ήσαν απαραίτητα. Πόσοι και πόσοι ικανοί νέοι δεν χρίστηκαν ιππότες απλά και μόνον γιατί δεν μπόρεσαν να ανταποκριθούν στα έξοδα τριών αλόγων ή αυτά της αγοράς και κατασκευής μιας πανοπλίας; Μικρός αποζητούσε όσο συχνά μπορούσε την παρέα της αδερφής του που βοηθούσε την Κυρία του κάστρου. Δε χόρταινε να την ακούει να τραγουδά αξίες της ιπποσύνης, περιπέτειες υπεράσπισης κορασίδων που βρέθηκαν σε δυσκολίες, εκκλησιαστικά θέματα ή ελεγείες για την σοφία και τόλμη του Κυρίου του κάστρου. Τώρα όμως, κουρασμένος και ορατά γερασμένος παρόλα τα 28 χρόνια του επέστρεφε περπατώντας μέσα στη ζέστη του καλοκαιριού. Το άλογό του προτίμησε να το ξεκουράσει. Τόσες φορές τον προστάτεψε με την ταχύτητα και την δύναμή του, τόση απόσταση τον έχει κουβαλήσει στην σθεναρή πλάτη του, ποτέ δεν αρνήθηκε να τον υπηρετήσει. Τώρα όμως, τώρα που επέστρεφε ο Οδυσσέας ο Τολμηρός από την τελευταία μάχη μετά τον πόλεμο, ένα πόλεμο που υποτίθεται πως τέλειωσε με την ήττα των Αήττητων Βαρβαρέσκων, άρα την νίκη τους, την νίκη του Κύριού του και εκείνου, ενός πολέμου που δεν μπορούσε να εξηγήσει το νόημά του, και που δεν μπορούσε να πιστέψει με ποιο αντίτιμο κερδήθηκε δε μπορούσε πλέον να έχει από το άλογό του και άλλες -παράλογες- απαιτήσεις. Είχε εκτελέσει τις υπηρεσίες του μέχρι εκείνη την στιγμή και με το παραπάνω, το μόνο που ήθελε ο Οδυσσέας ο Τολμηρός ήταν να φτάσουν μια ώρα νωρίτερα στους στάβλους του κάστρου για να δροσιστεί το καημένο το ζωντανό με νερό. Να του δώσει να μασουλήσει λίγο σανό, να βουρτσίσει με ευγνωμοσύνη την σκόνη του δρόμου και της μάχης από τα καπούλια του.

Ήταν μεσημέρι καλοκαιριού του σωτήριου έτους 1358, κατά την διάρκεια του μεσαίωνα, όταν ο ιππότης Οδυσσέας ο Τολμηρός επέστρεφε στο κάστρο του Κυρίου του μετά από ένα μακρύ και δύσκολο πόλεμο με τους μισητούς εχθρούς του τους Αήττητους Βαρβαρέσκους. Αν τον ρώταγε ο σιδεράς ή το παιδί για όλες τις δουλειές στο καπηλειό γιατί πολέμησε όλα αυτά τα χρόνια, ποια κακά είχε δει με τα ίδια του τα μάτια να έχουν κάνει οι Αήττητοι Βαρβαρέσκοι πέρα από αυτά που είχε ακούσει από τους θρύλους, τι κέρδισε τώρα με την νίκη, ποια αλλαγή θα έφερνε αυτή για τη ζωή του, ή στον κόσμο, δε θα μπορούσε να απαντήσει με λόγια παρά μόνον με ένα μακρύ -και μακάρι κάποτε παρηγορητικό- άηχο κλάμα στην προστασία του αχυρένιου κρεβατιού του τα βράδια...