Χανόμαστε; Βγαίνουμε κερδισμένοι;

UPDATE-UPDATE-UPDATE-UPDATE-UPDATE
Κερδισμένοι βγήκαμε!!!!! Καινούργιος εργοδότης από Δευτέρα, 3η Αυγούστου :-)
UPDATE-UPDATE-UPDATE-UPDATE-UPDATE

Ιστορία;

Σκεφτόμουν να γράψω το ημερολόγιο ενός [σχεδόν] άνεργου, ήμουν σίγουρη πως ότι και αν έχει γραφεί προηγουμένως με παρόμοιο θέμα, όπως και να έχει γίνει αυτό, η δικιά μου ιστορία θα είναι διαφορετική. Θα έχει ενδιαφέρον. Ο κόσμος θα θέλει να τη διαβάσει, θα διασκεδάζει με τις τραγελαφικές καταστάσεις της, θα περιμένει με ανυπομονησία την έκβασή της και θα ταυτιστεί ευχαρίστως με τον ήρωα, επί τω προκειμένω με την ηρωίδα του.

Ήμουν σίγουρη πως μια τέτοια ιστορία, θα είναι συναρπαστική. Θα είναι ιδιαίτερη, όπως ιδιαίτερα είναι και τα πρόσωπα που την πλαισιώνουν, όπως ιδιαίτερες είναι και εποχές που ζούμε, οι δύσκολες εποχές που μας απειλούν. Μια τέτοια ιστορία θα την καταλάβαινε κανείς ακόμα και χωρίς πολλές εξηγήσεις, γιατί όλοι με τις ίδιες σκέψεις παίζουν. Όλους οι ίδιες ανησυχίες παιδεύουν ανεξάρτητα ηλικίας, τόπου κατοικίας ή επίπεδου σπουδών και επαγγελματικής θέσης.

Έβρισκα πειστική την ιδέα πως ένα τέτοιο ημερολόγιο λείπει και χρειάζεται από τα ελληνικά blogs ή και γενικότερα. Θα εμπλούτιζε την άποψη που έχουμε για τους άλλους και για τον εαυτό μας. Θα δημιουργούσε μια γέφυρα μεταξύ αυτού που ένας [σχεδόν] άνεργος νοιώθει, επιζητεί ή χρειάζεται και αυτού που έναν εργαζόμενο ενδιαφέρει όσο δε ξέρει πότε ή αν και εκείνος θα βρεθεί σε ανάλογη κατάσταση.

Θεωρούσα αυτονόητο πως κάποιος που κάθε πρωί αφήνει το σπίτι του για να επιστρέψει κουρασμένος και εξαντλημένος το απόγευμα από την καθημερινή επαγγελματική ρουτίνα θα θέλει να μάθει πως ένας [σχεδόν] άνεργος προσπαθεί να λύσει το πρόβλημά του. Να κάνει τα αδύνατα δυνατά να βρει μια καινούργια απασχόληση. Να μην το βάζει κάτω, όταν δε ξέρει πως το μέλλον του θα συνεχιστεί. Να μην τον παίρνει η κάτω βόλτα, όταν λαβαίνει απορρίψεις. Να μην "βαραίνει" όσο δεν υπάρχουν προτάσεις. Να θέτει μόνος του "κανόνες" για να προστατεύσει τον εαυτό του και να μην πέσει σε κακές συνήθειες, σε φτηνά υποκατάστατα που ομορφαίνουν την στιγμή αλλά ναρκοθετούν το μέλλον.

Ήμουν σίγουρη πως κάτι τέτοιο θα βοηθούσε, θα έδινε δύναμη σε άλλους [σχεδόν] άνεργους να αγωνιστούν και εκείνοι. Θα συμφιλίωνε με τους εργαζόμενους, γιατί θα τους έδειχνε πως δεν ήταν θέμα επιλογής η ανεργία. Δεν ήταν γιατί κάποιος προτιμούσε την τεμπελιά από το καθημερινό άγχος. Δεν ήταν η φυσική τιμωρία, για την έλλειψη συνέπειας ή ικανοτήτων. Γιατί όταν έρχεται, έρχεται συχνά απλά και μόνον γιατί κάποιοι υπολογίζοντας τα έσοδα και έξοδα μια εταιρίας προτείνουν πως πρέπει να γίνει οικονομία ας πούμε 30%, και κάποιοι άλλοι σε υψηλότερες θέσεις μη ξέροντας ποιον να διώξουν και ποιον να κρατήσουν, αρχίζουν να κοιτούν ποια συμβόλαια λήγουν, ποιοι βρίσκονται κοντά στην σύνταξη ή ποιοι είναι στην δοκιμαστική περίοδο. Είναι εύκολο να λύσεις τέτοια συμβόλαια, ποιος θα σου πει τίποτε; Προσπαθείς να σώσεις τόσες άλλες δουλειές, τι θαρραλέα στρατηγική η απόφασή σου... Θα σε θαυμάσουν οι μόνιμοι. Και αν είσαι έξυπνος, και υποσχεθείς σε αυτούς που διώχνεις ότι θα τους καλέσεις πίσω όταν φτιάξουν τα πράγματα, ούτε και από αυτούς έχεις να φοβάσαι τίποτε. Είσαι σωστός, σκληρή η απόφασή σου, αλλά ρεαλιστική. Κανείς δε μπορεί ισχυριστεί το αντίθετο...

Μια τέτοια ιστορία θα ήταν πραγματικά απαραίτητη, μια ιστορία ενός [σχεδόν] άνεργου ήταν αυτό που έπρεπε να κάνω. Να την γράψω, όπως τη ζω. Όπως πραγματικά συμβαίνει τις τελευταίες μέρες. Όπως αγωνίζομαι γρήγορα να περάσει. Όπως αγωνιώ όσο δεν γνωρίζω την συνολική διάρκειά της. Όπως ελπίζω ότι τελικά σε καλό θα βγει. Μια ιστορία δική μου, ξεχωριστή, μοναδική αλλά και όμοια χιλιάδων άλλων. Μια ιστορία ενός [σχεδόν] άνεργου...

---

Πριν 3 χρόνια αυτό με απασχόλησε

3

1. Harry Potter and the half-blood prince, το είδα εχθές στην μεγάλη οθόνη με καλή παρέα αλλά δεν με έπεισε.

2. He's Just NOT That Into You, το είδα εχθές μόνη μου στο MacBook, το νοίκιασα στο iTunes Store, το βλέπω τώρα ξανά, μου άρεσε, προσπαθώ να τραβήξω τα ΣΩΣΤΑ συμπεράσματα για μένα.

3. Θεωρητικά έχω διακοπές. Το συμβόλαιο λήγει στην 31 του μηνός, άρα αν και ψάχνω για δουλειά, ακόμα δεν είμαι άνεργη και δεν υπάρχει λόγος να νοιώθω ανάλογα. Λίγο δύσκολο μου φαίνεται...

Κροκόδειλος

-"Ένα καφεδάκι σε δέκα λεπτά... τι λες; " ήταν η ερώτηση στο sms.
-"Είμαι στο Φάληρο :(((" ήρθε η απάντηση ελάχιστα δευτερόλεπτα αργότερα
-"Ωωωω, οκ, δεν πειράζει" έγραψε και πρόσθεσε "να είσαι καλά" για να αναιρέσει το αρνητική αίσθηση που της άφησε το ψέμα του πρώτου μέρους της απάντησής της.
Δεν είχε δει το αυτοκίνητό του προηγουμένως σε ένα από τους κάθετους δρόμους στην διαδρομή της επιστρέφοντας από την δουλειά; Μια φωνή μέσα της της έλεγε να πάρει το αυτοκίνητο και να πάει σε εκείνη την πάροδο για να βεβαιωθεί αν ήταν εκεί και όχι στο Φάληρο όπως της είπε με το sms. "Μην είσαι ηλίθια" είπε μια άλλη φωνή. "Κακό στον εαυτό σου κάνεις άμα δεν τον πιστεύεις και τρέχεις από πίσω του να ελέγξεις τις κινήσεις του σαν τον ντετεκτίβ, άμα σε θέλει θα έρθει να σε βρει, άμα δε σε θέλει, δε θα το κάνει, είτε τον κυνηγάς είτε όχι"
Θυμήθηκε μια συζήτηση που είχε τις προάλλες. "Νοιώθω σαν ένα κροκόδειλο" της είχε πει ο Πέτρος. "Περιμένω νωχελικά στην ακροποταμιά, δεν κυνηγώ, δεν αγωνιώ, ξέρω πως αργά ή γρήγορα όλο και κάποιο διψασμένο ζώο θα έρθει να πιεί το νερό του ποταμού, και αν είναι απρόσεκτο θα καταλήξει χωρίς να κουραστώ, στο στομάχι μου."
Mήπως να ήταν αυτή η λύση για εκείνην αναρωτήθηκε. Μήπως αν και εκείνη υιοθετούσε την ίδια στάση απέναντί του κατάφερνε επιτέλους να βρει ένα τρόπο να λειτουργήσει αυτή η σχέση; "Έχω μεγάλη δυσκολία να αφήσω τους ανθρώπους να βρίσκονται κοντά μου, δίπλα μου" της είχε πει κάποτε. Δεν της έλεγε τίποτε καινούργιο, φυσικά και το ήξερε, φυσικά και τον ήξερε, ήταν η τελευταία που θα του κρατούσε κακία γιατί έχει προβλήματα, αλλά ήλπιζε πως θα έβρισκε κάπου, κάπως, κάποτε μια λύση για όλα αυτά που τον τυρανούσαν. Ήξερε πως ποτέ δεν θα δεχόταν τις δικές της λύσεις, για αυτό και έκανε υπομονή, όσο πίστευε πως έπρεπε να έχει μέχρι να βρει μόνος την άκρη... "Πόσο μακριά θα πρέπει να είναι αυτή η άκρη" αστειεύτηκε ειρωνικά και πόσο σκωτεινό θα πρέπει να είναι το τούνελ για να μην βρίσκει κανείς το τέλος του.

Κροκόδειλος Πέτρο; Δεν ήταν κακή ιδέα. Κροκόδειλος θα γινόταν και εκείνη. Θα περίμενε, δε θα αγωνιούσε, δεν θα τον αποζητούσε. Και αν ερχόταν, καλώς. Όσο σκεφτόταν τον παραλληλισμό τόσο περισσότερο ήξερε πως της πήγαινε. Πόσες μέρες είχαν περάσει άλλωστε, από τότε που χώρτασε την πείνα της με ένα άλλο θήραμα χωρίς να έχει κανένα αρνητικό αίσθημα. Δεν μπορείς να αφήνεις να πεινά ένα άγριο θηρίο επαόριστο εξήγησε στον εαυτό της. Αναρωτιώνταν πότε άραγε θα προτιμούσε το άγνωστο καλύτερα από το γνωστό αλλά άπιαστο θήραμα. Σιγά σιγά είχε φτάσει σε ένα σημείο που δεχόταν και αυτή την πιθανότητα. Να τον έχανε ή να την έχανε κάποτε.

Κροκόδειλος σκέφτηκε. Γιατί όχι, αν είναι να 'ρθει θε να 'ρθεί, αλλιώς θα προσπεράσει.... θυμήθηκε την παροιμία, που της έλεγε η μητέρα της, όταν ήταν μικρή. Κάθισε νωχελικά στο καναπέ, ρούφηξε μια γουλιά νερό από το ποτήρι δίπλα της, άναψε την τηλεόραση και είδε, τι σύμπτωση... ένα κροκόδειλο να κατασπαράζει μια πανέμορφη και περήφανη αντιλόπη που έπεσε ανύποπτα στα κοφτερά και ενέλεητα σαγώνια του.

---
Copyright της φωτογραφίας: http://www.12see.de/userdaten/000041/71/bilder/krokodil.jpg/

Πόσα

Πόσα ακόμα θα [σου] δώσω
μέχρι να παραδεχθώ
πως τίποτε
δε θα γεμίσει
την απόσταση
που επιμένεις να κρατάς
απεναντί μου;