Τσντούπ πόινγκ

...Μιλάμε και τέζα η κυρία βρε παιδάκι μου!

Ακόμα και η κίνηση χρειάζεται λίγη ξεκούραση

Πεταλούδες

Αιωνίως κουρασμένα σώματα
πέντε στις εφτά μέρες πτώματα
το σαββατοκύριακο αναπληρώνουν το χαμένο χρόνο
χρωματιστές κορδέλες οι ψυχές και όχι μόνο
σπαρταρούν απελπισμένα σαν πεταλούδες
εύχονται να μην είναι όλες οι ελπίδες φρούδες
__
Σαν σήμερα πριν 3 χρόνια

Σκέψεις πέντε λεπτών...

Τράβηξε το laptop στα γόνατα μπροστά της, πάνω από την κουβέρτα. Καλώδια ξεκινούσαν και κατέληγαν από αυτό. Έπρεπε να προσέξει. Μια απότομη κίνηση και το ηχείο απειλούσε να έπεφτε από την συνήθη θέση του στο γραφείο, ενάμισι μέτρο μακριά της. Αποσυνέδεσε όσα καλώδια δεν θεώρησε απαραίτητα για την στιγμή. Τι κρίμα, σκέφτηκε, είχε κινητό υπολογιστή αλλά με τα πολλά καλώδια που του είχε συνδέσει του είχε αναιρέσει αυτή την πιθανότητα. Αναρωτήθηκε πως αλήθεια τα είχε έτσι καταφέρει και έκανε με το υπολογιστή ακριβώς το ίδιο λάθος που έπραττε στην καθημερινή της ζωή. Ανασήκωσε τους ώμους με παιδική αδιαφορία, αχ σκέφτηκε, και τι έγινε, σε ποιόν θα έδινε λογαριασμό; "Αν μη τι άλλο κανείς δε θα με κατηγορήσει για έλλειψη συνέπειας" είπε στον εαυτό της νοερά. Η μουσική χαμηλή, μελωδική, της τράβηξε την προσοχή. Κιθάρα και ισπανικό τραγούδι μιας γυναικείας φωνής. Πότε είχε δει την τελευταία ισπανική ταινία; Δε μπορούσε να θυμηθεί; Ποιά ήταν; Το Volver του Αλμοντόβαρ; Το Mala education? Άλλη; Άλλου σκηνοθέτη; Τίποτε. Κενό, άδειο αναμνήσεων το κεφάλι της. Τα είχε όλα ξεχάσει, αλλά υπήρξε μια εποχή που πήγαινε συχνά κινηματογράφο. Και ήταν ενημερωμένη. Υπήρξε μια εποχή που έγραφε τακτικά. Και ήταν ικανοποιημένη. Υπήρξε μια εποχή που τραγουδούσε στο αυτοκίνητο επιστρέφοντας από τη δουλειά. Που πήγαινε εκεί με χαρά. "Άχ κορίτσι μου" είπε στον εαυτό της, και ξαφνιάστηκε πως ξαφνικά έβλεπε τα δρώμενα και τον εαυτό της με τέτοια απόσταση και αποστασιοποίηση, "συνέβησαν τόσα πολλά από τότε, πότε να προλάβεις να τα καταλάβεις ή άντε να τα καταπιείς;" Το καλό της τωρινής κατάστασης ήταν πως μετά από όσα είχαν γίνει, μάλλον τα χειρότερα είχαν ήδη εμφανιστεί και είτε θα καλυτέρευε από εδώ και πέρα η κατάσταση, είτε θα αντιδρούσε για να την αλλάξει.
Μερικές φορές της φαινόταν περίεργο με ποιά αδιαφορία αντιμετώπιζε την διαφορετικότητά της στην εταιρία. Αλλά όχι, δεν ήταν αδιαφορία, αντίθετα, επιδεικτικά θα έλεγε κανείς επέμενε στην διαφορετικότητά της. Το αυτοκόλλητο με το άσπρο μηλαράκι στο παρμπρίζ του αυτοκινήτου της. Ο ενικός τον οποίο πρότεινε σε όλους τους συναδέλφους ξέροντας πολύ καλά πόσο τους ξένιζε αυτή της η κίνηση. Τα χαρούμενα και ευδιάθετα σχόλια, η διάθεσή της να βοηθήσει, να ασχοληθεί ακόμα και με πράγματα που δεν ήσαν στον τομέα της. Όμως αυτό και αν την εξόργιζε... Τι πάει να πει δεν είναι κάτι του τομέα κάποιου, δεν ανήκε στα καθήκοντά του, άρα "δε πα να πνίγονται; εμένα δε με ενδιαφέρει το πρόβλημά τους." Έστρεψε ξανά την προσοχή της στο μουσικό κομμάτι κιθάρας που ακουγόταν εκείνη τη στιγμή από τα ηχεία. Μια σονάτα του Μπαχ. Κάποτε ήταν σε θέση να παίζει και εκείνη κάποιες. "Θεέ μου" της ξέφυγε με αγανάκτηση. "Θεέ μου, αμάν πιά δε βαρέθηκες να μυξοκλαίς για όλα όσα κάποτε έκανες; Άμα ασχοληθείς ξανά, θα ξαναμπορέσεις. Αν σου είναι σημαντικά θα τα θυμηθείς, άν σου είναι απαραίτητα δεν έχεις άλλη επιλογή."
Ένιωσε το πληκτρολόγιο κάτω από τα δάχτυλά της. Ζεστό. Αναλογίστηκε την ζεστή μέρα που έξω από το παράθυρό της σιγά σιγά έσβηνε. Αναλογίστηκε την θέρμη που ξεπηδά από ένα χάδι του παιδιού της. Αναλογίστηκε την θέρμη της ψυχής της την στιγμή που τηλεφωνεί με την μητέρα της. Αναμνήσεις παιδικής χαράς και σιγουριάς. Μερικές άνηκαν σε εκείνην, άλλες είχαν χαριστεί γενναιόδωρα στο παιδί της. Αχ ναι, αναφώνησε. Αν μην τι άλλο, ένα πράγμα δεν πήγαινε στραβά. Ένα πράγμα είχε ευτυχώς μάλλον σπό μόνο του καταφέρει, να μην ακολουθήσει τον γενικό δρόμο της αποδιοργάνωσης της ζωής της. Δεν ήταν δικό της κατόρθωμα αυτό, όχι μόνον, αλλά χαιρόταν ιδιαίτερα που ένα χαρούμενο, υπέροχο ον, κοιμόταν και ονειρευόταν ήρεμα στο διπλανό της δωμάτιο...

Το παιδί και η φράουλα

Το είδες μήπως αυτό;
ο μικρός μες το νερό
πλάτσα πλούτσα κάνει
στην μπανιέρα με νάζι

Ορθάνοιχτα κρατά
μάτια και αυτιά
μαζί με αυτό και εσύ
γίνεσαι παρέα του παιδί

Άραγε απόψε το μυαλό
ποια όνειρα με εικόνες θα γεμίσουν
και αύριο το σχέδιο
με χρώμα θα στολίσουν;

Μια φράουλα ή ένας ιππότης;
Ένας ψαράς ή ο ξάδελφος ο Φώτης;
Ο μάγος από το παιδικό τραγούδι;
Ή ένα μυρωδάτο κόκκινο λουλούδι;

Σαββατοκύριακο

Ζωή μας εβδομάδας
σε δυο μέρες
προσπαθείς
να αναπληρώσεις

Όπου λόγω δειλίας
Ακινητοποιημένη
και ανικανοποίητη
μένεις

Όμως τώρα
ξύπνα, κοίτα,
ο ήλιος έξω
φωτεινός, λαμπερός!

Συγκρουόμενα

Ώρες πολλές,
γεμάτες ασχολίες
προσδοκίες
ανεκπλήρωτες

ασύμβατοι δρόμοι
ξαφνικά διασταυρώνονται
και εμείς συγκρουόμενα
αυτοκινητάκια

Μια εδώ μια εκεί
μια μόνοι, την άλλη μαζί
δορυφόροι του εγώ
ο καθείς του δικού του


Παγκάκια για δυο
άδεια
πάρκα αναψυχής
άδεια ψυχής

To blog, or not to blog that is the question...

Τι να γράψεις και τι να αναλογιστείς, έτσι και αλλιώς όλα όσα είχες να πεις τα έχεις πει προπολλού, συντόμως, εν πολλώ, με απλά λόγια ή παραλλαγές, με λυρικό τρόπο, ή και αλληγορίες.
Έτσι αρχίζεις να απομακρύνεσαι. "Που θα πάει" σκέφτεσαι, "μπορεί τώρα να μην έχω τίποτε το ενδιαφέρον αλλά σε λίγο, μετά, αύριο, μεθαύριο, σε λίγες μέρες, κάποτε θα έρθει η ιδέα, η εικόνα που θα αξίζει να ντυθεί με λέξεις, να χρωματιστεί με προτάσεις, να πάρει διαστάσεις και υπόσταση με το να παρουσιαστεί στο blog, να διαβαστεί ίσως ίσως και από κανένα άλλο, να κάνει κάποιον να χαμογελάσει, να δακρύσει ή απλά και μόνον να σκεφτεί... ακριβώς το ίδιο συνέβη και σε εκείνον τις προάλλες". Έτσι σκέφτεσαι, έτσι ελπίζεις, έτσι νομίζεις θα έρθουν τα πράγματα. "Δεν μπορεί", λες, "δε μπορεί, φάση είναι θα περάσει" Έτσι το λές, και έτσι το πιστεύεις, γιατί έτσι θα ήθελες να είναι, και έτσι να συμβεί, έτσι. Έτσι; Ναι, έτσι, έλα ντε όμως που αυτό το "έτσι" είναι αλλιώς; Όπως τίποτε δε έρχεται έτσι όπως το προμελέτησες. Λες και μια κατάρα το επηρεάζει για να σε ξαφνιάσει, για να αποδείξει πως δεν είσαι προετοιμασμένος, πως δεν έχεις εσύ τον έλεγχο, πως κανείς δεν ελέγχει τίποτε, τίποτε πέρα από την στιγμή. Για το όλο, το μεγαλύτερο, το σημαντικότερο, για αυτό δεν έχεις κανένα εργαλείο ελέγχου. Μα τι τα ψάχνεις; Γιατί να μπορείς να το αλλάξεις; Μήπως δε θα σου αρκούσε να μπορούσες να το καταλάβεις; Και αν ούτε με λέξεις δε μπορείς να το συλλάβεις, δε θα ήσουν ευτυχής αν τουλάχιστον την σημασία του μπορούσες να αισθανθείς;
Αχ ναι μα την αλήθεια, πόσο ευτυχής θα ήσουν πάλι ξανά...
Ευτυχής και ζωντανός ξανά. Ζωντανός και ευτυχής όπως ήσουν κάποτε και όπως ονειρεύεσαι κάποτε να ξανανιώσεις.

Κακές φωτογραφίες αριστουργημάτων

Πολιορκία


O Spidermann


O ψαράς

Να συστήσω... ο καλιτέχνης...

Χωρίς λόγια

...

- Κυριε μου, ειστε κιρρωτικος.
- Γιατρε μου μπορω να εχω και μια δευτερη γνωμη ?
- Βεβαιως! Ειστε και ασχημος.

Το αστείο δεν είναι δικό μου, ο Aeipote μου έστειλε το link.

http://www.e-view.gr/funnyreading.php?id=210