Στιγμές

Υπάρχουν κάτι στιγμές που νοιώθει κανείς τον πόνο να ξεχειλίζει πηχτός, πικρός, αβάσταχτος στις αρτηρίες. Κάποιες στιγμές, σαν ετούτες, που θυμάσαι την μετριότητά σου και νιώθεις το κενό να ρουφά τις δυνάμεις σου, να προσπαθεί να σε κάνει να εκραγείς προς τα μέσα, για να συμπυκνωθείς σε αυτό το μικρό "τίποτε" από το οποίο αποτελείσαι. Να επιστρέψεις στην κανονική σου κατάσταση, του ελαχίστου. Αυτό το ελάχιστο από το όποιο κάποτε ονειρεύτηκες ότι θα δραπετεύσεις. Και ήταν γλυκό εκείνο το όνειρο, και ήταν όμορφη η αίσθηση της ελευθερίας, και ήταν πανδαισία όσο ένιωθες το μέγεθος των ικανοτήτων σου, της ψυχής σου άμα θέλεις, να μεγαλώνει. Να επεκτείνει τα στενά της όρια, να απλώνεται εύκολα, να διεκδικεί το χώρο που μέχρι τώρα ήξερες σε άλλους ανήκε. Τι ωραίο όνειρο... Κρίμα που τότε δεν το είχες αναγνωρίσει, γιατί όνειρο ήταν και όσο ωραίο και αν ήταν όσο το ένιωσες, τώρα ξύπνησες. Και τώρα τίποτε δεν έχει αλλάξει. Τίποτε μέσα σου δεν έχει απελευθερωθεί, τίποτε δεν έχει μεγαλώσει. Είσαι ακόμα αυτό το ελάχιστο "τίποτε" με όλο αυτό το κενό μέσα του. Ένα στενά οριοθετημένο κενό με την ανάμνηση ενός υπέροχου ονείρου μιας άλλης πραγματικότητας. Πονά η μηδαμινότητά σου. Πονά όπως πάντα. Το χειρότερο είναι τώρα όμως, πως ξέρεις ό,τι είναι δεδομένη.

10 minutes

Λίγο αργά την βρήκα, αλλά αξίζει...

Περί έμπνευσης...

Κατέληξα να χωρίζω τους ανθρώπους σε 3 κατηγορίες.
Σε αυτούς που την ψάχνουν, αλλά δε θα την βρουν,
σε αυτούς που την έχουν
και σε εκείνους που ανεξάρτητα αν την έχουν ή όχι, δεν γνωρίζουν καν το νόημά της.

Ελεγχόμενες καταστάσεις

Μια κάμερα στην είσοδο θα βάλω
τους περαστικούς στο δρόμο να παρακολουθώ
ποιος μπαίνει και ποιος βγαίνει να κοιτάζω
μπλε, πράσινο ή μαύρο αν φορά παλτό

Να ξέρω πότε ξανάρχεσαι, αν φεύγεις,
ξένα αυτοκίνητα με τις ώρες να μετρώ
ημερολόγιο με δεδομένα άλλων να κρατήσω
μπας και το κενό της ζωής μου έτσι γεμίσω

Χιόνι

Βρέχει, χιονίζει
Τα μάρμαρα γυαλίζει
ο ποντικός χορεύει
και η γάτα μαγειρεύει...

Φύκια για μεταξωτές κορδέλες

Μια μαύρη κορδέλα απλώθηκε μπροστά του. Ξαφνικά, από το πουθενά, εμφανίστηκε ένας ασφαλτοστρωμένος δρόμος με μια χοντρή άσπρη λουρίδα στη μέση, έντονη αντίθεση στο βαθύ πράσινο του τοπίου αριστερά και δεξιά.
Τώρα τι να έκανε; Σίγουρα ήταν θελκτικός αυτός ο σίγουρος δρόμος, χωρίς τα χαλίκια, χωρίς τις στροφές, χωρίς το φουσκωμένο ποταμό στο χείλος του μονοπατιού το οποίο σκαρφάλωνε με δυσκολία μέχρι εκείνη την στιγμή.
Δρόμος ή μονοπάτι; Πράσινες κοιλάδες ή καταρράκτης; Σιγουριά της σταθερότητας ή ανατριχίλα του κινδύνου; Και αν δε διάλεγε; Και αν δεν συνέχιζε; Και αν αποφάσιζε να παραμείνει εκεί; Να μην προχωρούσε ούτε ένα βήμα σε οποιανδήποτε κατεύθυνση; Μήπως αν περίμενε, σταθεροποιήτο το έδαφος του μονοπατιού; Και αν το νερό του ποταμού δεν έχανε την ταχύτητά του, αλλά φούσκωνε και σάρωνε τα θεμέλια της ασφάλτου; Και φύκια θεριεύουν τριγύρω του μεγάλα σαν δέντρα; Ποια η σημασία τότε του δρόμου, ποια του μονοπατιού, ποια της κίνησης ή της ακινησίας;

Κοινωνική ακρίδα

Υπάρχουν άνθρωποι που αστειευόμενοι μου λένε, "το βρήκα τι θα κάνω, θα γίνω έγκυος, θα αφήσω να με γράψει ο γιατρός άρρωστη και να μείνω 9 μήνες στο σπίτι, μετά 3 χρόνια σε γονική άδεια (έτσι λέγεται το γερμανικό Elternzeit;), είτε θα δώσω τότε το παιδί για υιοθεσία...ή θα μειώσω τις ώρες με την δικαιολογία ότι πρέπει να το πηγαίνω νηπιαγωγείο, αργότερα θα μειώσω τις ώρες όταν πάει σχολείο, και έτσι σιγά σιγά θα περάσει ο καιρός και θα βγω στην σύνταξη."

Χωρίς να μπορώ να αναγνωρίσω αν κρύβεται αποδοκιμασμός στο αστείο απαντώ πως είναι καλή ιδέα και όταν θα μειώσουν τις ώρες τους, θα μπορούν να πάρουν και το δικό μου παιδί από το σχολείο, άρα θα μπορώ εγώ με την σειρά μου να δουλεύω ολόκληρο το 8ωρο. Μετά από 5 χρόνια μισής θέσης με μισά λεφτά, θα χαιρόταν ο λογαριασμός της τράπεζάς μου, μια ολόκληρη θέση με ολόκληρα λεφτά και συν αντί για μείον...

Μα είναι δυνατόν να θεωρείται κανείς κοινωνική ακρίδα, απλά και μόνον γιατί έχει μικρό παιδί ή παιδιά που χρειάζονται τους γονείς τους; Είναι δόγμα το 8ωρο εργασίας; Είναι λάθος των γονιών ό,τι μια μέρα σχολείου διαρκεί λιγότερο από τον χρόνο που χρειάζεται κανείς για να πάει στην δουλειά, να δουλέψει οκτάωρο, συν το διάλειμμα και να επιστρέψει για να πάρει το παιδί από το σχολείο;

Ασημένια μυστικά

Κρύος αέρας καθαρός
στις ασημένιες του Ρήνου
τις παραλίες

Και το φεγγάρι φέγγει
στρογγυλό 'κει ψηλά
σιωπηλό

Ανώνυμοι περαστικοί
τυχαία το δρόμο διασταυρώνουν
κάτω από δέντρα χωρίς φυλλωσιές

Κριμένες προσδοκίες
Ασημένια μυστικά
Άγνωστες ιστορίες
Τι θα έδινα για να σας ονόμαζα δικά μου.

Ενδιαφέρον Ντοκιμαντέρ

Το πρόβλημα με την αλήθεια είναι πως φαντάζει απίθανη όταν ξεσκεπάζει μύθους που διακινούνται χρόνια και από διαφορετικούς φορείς και βρίσκονται στα μυαλά μας ως αυτονόητα γεγονότα...
Το πρόβλημα με την "αποκάληψη ενός μύθου" είναι πως όσο περισσότερο φαντασμαγορική φαντάζει τόσο λιγότερο αληθινή είναι... μάλλον...
Το ντοκιμαντέρ με έβαλε πραγματικά σε σκέψεις...

Ολόκληρη η ταινία με ελληνικούς υπότιτλους βρίσκεται και εδώ

Στον παιδίατρο...

Γεμάτο το δωμάτιο αναμονής στην παιδίατρο, όλα τα καθίσματα πιασμένα, το πάτωμα σπαρμένο με παιχνίδια και ο μικρός ωχρός και με σκούρα δαχτυλίδια γύρω από τα μάτια. "Είναι γεμάτο" της είχε πει μια μητέρα βλέποντάς την να σπρώχνει την πόρτα του ιατρείου για να την ανοίξει. "Τι να κάνουμε" απάντησε "θα περιμένουμε" έτσι και αλλιώς δεν μπορούσε να κάνει τίποτε άλλο. Δυο ώρες νωρίτερα είχε πάρει τηλέφωνο στο ιατρείο ό,τι θα χρειαζόταν ένα παραπεμπτικό και πως θα περνούσε το απόγευμα στις πέντε για να το πάρει. Η βοηθός της γιατρού είχε συμφωνήσει να το ετοιμάσει έγκαιρα και να μην χρειαστούν έτσι να περιμένουν, μισή ώρα αργότερα όμως ήρθε το τηλεφώνημα από το νηπιαγωγείο που ανέτρεψε όλο το πρόγραμμα. "Εχουμε ένα πρόβλημα" της είπε η κοπέλα, "πονά η κοιλιά του μικρού και κλαίει γιατί δεν περνά, θα έρθετε να τον πάρετε;" Φυσικά και πήγε, τι ερώτηση... Πήγε, τον πήρε και τώρα βρισκόταν στο χώρο αναμονής περιμένοντας να έρθει η σειρά τους να δουν την γιατρό. Τα παιδάκια στην αίθουσα, διαφορετικής ηλικίας, κοινωνικής τάξης και με ανάλογα διαφορετικούς γονείς καταγόμενους από χίλια και ένα κράτη. "Πόσοι αλήθεια να είχαν την ιθαγένεια;" της πέρασε από το μυαλό να ρωτήσει, αλλά τι σημασία είχε η απάντηση; Τουλάχιστον για τα παιδιά; Μια τέτοια ερώτηση ξεπερνά τα όρια αυτών που μπορούν να καταλάβουν. Σημαντικό για αυτά δεν είναι η ιθαγένεια αλλά αν μπορούν να παίξουν είτε μόνα του είτε με παρέα με τα παιχνίδια που βλέπουν τριγύρω τους και το ερώτημα αν πονούν ή όχι. Πονούν ή δεν νοιώθουν καλά, αγνοούν παντελώς όλους τους άλλους και τα πάντα τριγύρω τους. Νοιώθουν κάπως καλά, τότε ασχολούνται με τα παιχνίδια. Συντονίζονται με άλλα παιδάκια; Έχει καλώς. Στην αντίθετη περίπτωση θα ασχοληθούν με ένα παιχνίδι και θα αμυνθούν το δικαίωμά τους για αποκλειστικότητα. Έτσι λοιπόν παίζουν τα παιδιά, λίγο ή περισσότερο φιλικά μεταξύ τους, όσο οι γονείς χασμουριούνται, ασχολούνται με τα κινητά τους ή αγκαλιάζουν εκείνα τα παιδιά, που δεν έχουν διάθεση για παιχνίδι... και περνούν τα λεπτά, και περνά η ώρα, και η αίθουσα αναμονής γεμίζει και αδειάζει...
"Πόση ώρα περιμένατε" άκουσε την γιατρό να την ρωτά και ξαφνιάστηκε. Το ρολόι του τοίχου έδειχνε μία το μεσημέρι, πότε έφτασαν στο ιατρείο; Έντεκα παρά; Έντεκα και; Ιδέα δεν είχε... "Αχ τι σημασία έχει;" απάντησε όσο βοηθούσε τον μικρό να βγάλει τα ρούχα του, "σημαντικό είναι πως τώρα είναι η σειρά μας... ερχόμαστε από το νηπιαγωγείο γιατί στα ξαφνικά πόνεσε η κοιλιά του και δεν έλεγε να ηρεμήσει"...

Ο χορός

"Και τώρα τι;" αναρωτήθηκε. Μπροστά της το άδειο αρχείο του κειμενογράφου, κάτω από τα δάχτυλά της τα φωτισμένα πλήκτρα του πληκτρολογίου, μαλακά, ζεστά αλλά και απόμακρα. Η οικειότητα που είχαν κάποτε τα δάχτυλα αποκτήσει, και από μόνα τους έβρισκαν την κατάληξή τους, που με ευχέρεια και χωρίς προσπάθεια κουνιόνταν ήταν ανάμνηση πλέον προ πολλού. Δεν είχε τίποτε το μηχανικό ή αυτόματο αυτή η κίνηση. Δεν ακολουθούσε κανόνες λογικής ή τεχνικής. Δεν υπάκουε σε μεθόδους άλλων, δεν υπήρχε για κάποιο σκοπό. Ήταν όμοια με την μουσική αυτή καθ΄αυτή ένας σκοπός, ένα λόγος, μια απόδειξη, μια αρχή και ένα τέλος, απλή και χωρίς προσπάθεια ενέργεια. Μια ενέργεια δημιουργίας, έκφρασης.
"Και τώρα τι;" επανέλαβε την ερώτησή της με την ελπίδα πως η επανάληψη θα παρουσίαζε μπροστά της την λύση που εδώ και καιρό ματαίως έψαχνε. Τώρα πως να έβρισκε ξανά το νήμα που φάνταζε μικρό και ανέφικτη η επανασύνδεσή της με αυτό, έτσι μακριά στον ορίζοντα όπου το άφησε να μαίνεται. Ήξερε αρκετά καλά τι είχε συμβεί από τότε που το κράταγε σταθερά στα δυο της χέρια. Δεν είχε νόημα να επιστρέφει στα περασμένα και να αναρωτιέται πως ήταν δυνατόν να αφήσει εξωτερικούς παράγοντες να την επηρεάσουν έτσι αρνητικά, να τους δώσει τέτοια μεγάλη ελευθερία ώστε να πάρουν τον έλεγχο των κινήσεών της. Και καλά να παρέμενε το θέμα εκεί, καλά να μην έλεγχε την κίνησή της, αλλά να μην είναι κύριος των σκέψεών της; Αυτή και αν ήταν κατάντια. Μια γυναίκα χωρίς σκέψεις... ποια αξία είχε πλέον; Ποια αξία έχει ένας άνθρωπος, ένας homo sapiens χωρίς σκέψεις; Πόσο πίσω στην ιστορία θα έπρεπε να ψάξει μέχρι να έβρισκε κάτι ανάλογό της. Αλλά αρκετά ασχολήθηκε το παρελθόν. Η στιγμή είχε πλέον φτάσει που ήθελε δεν ήθελε έπρεπε να κοιτάξει το παρόν και ήλπιζε πως αυτή την φορά θα ήταν αρκετά συνετή ώστε να μην ξεχαστεί και κάνει το λάθος να ασχοληθεί με το μέλλον. Ότι έγινε έγινε, και ό,τι θα γίνει, θα γίνει, ούτε παρελθόν αλλά ούτε και μέλλον δεν μπορούσε να ελέγξει, μήτε να τα αλλάξει. Όμως αυτά που συμβαίνουν τώρα, αυτά που κάτω από την μύτη της ευωδιάζουν, αυτά που μπροστά στα μάτια της εικόνες δημιουργούν, αυτά που γύρω από τα αφτιά της μελωδίες αφήνουν, αυτά που δίπλα της χορεύουν, με αυτά παρέα από τώρα θα κάνει. Αυτά παρέα θα της κάνουν, αυτά στο δέρμα της ίχνη θα αφήσουν, την ανάσα της θα επιταχύνουν, το μυαλό της θα γεμίσουν, τα όνειρά της θα συντροφέψουν, το ουρανό με συννεφάκια θα σποριάσουν, το δρόμο της θα περιβάλουν. Το δρόμο αυτόν που τα δάχτυλά της ξανά θα κάνουν, χορεύοντας για άλλη μια φορά πάνω στα μαλακά, ζεστά και οικεία πλήκτρα. Ναι δεν τον ξέχασε παντελώς τον τρόπο. Τίποτε δεν ξεχνιέται άλλωστε από αυτά που μαθαίνει κανείς στην διάρκεια της ζωής του, τίποτε δε χάνεται στα διπλώματα του εγκεφάλου. Δε σβήνεται απλά παραμένει ανενεργό και αχρείαστο αλλά γεμάτο πληροφορίες, μέχρι να βρεθεί ξανά η ευκαιρία, ή αναγκαιότητα ή απλά και μόνον το κουράγιο για να ανακαλεστούν.
Αυτά σκεφτόταν λοιπόν εκείνη όταν ξαφνικά συνειδητοποίησε πως χωρίς να το καταλάβει τα δάχτυλά της είχαν αρχίσει από μόνα τους αυτόν το μελωδικό και ευχάριστο χορό από πλήκτρο σε πλήκτρο, γράμμα σε γράμμα, κόμμα και τελείες, αρχή και τέλος.

Λάθος

Ένα μπουκάλι σε λάθος χώρο
ένα αρχείο σε λάθος τόπο
εμφιαλωμένο λάθος
αρχειοθετημένος τόπος

Επειδή...

...κάποιοι την πάτησαν "πατώντας" links που εμφανίστηκαν ως σχόλια στο blog και μόλυναν με αυτόν τον τρόπο τον υπολογιστή τους με spyware... ενεργοποίησα το word verification αλλά προτείνω στο μέλλον σύνεση και προσοχή που "πατάμε" (και που βρισκόμαστε)...

PS. Τα λινκ σας πάνε στην en.Wikipedia.org

Γιατί όχι

Που βρίσκομαι
που πάω
τι όψομαι
ποιον ρωτάω

Λίγο εδώ
λίγο εκεί
με τον άνεμο
πετάω

Μετά εδώ
μετά εκεί
ξανά τον ήλιο
κυνηγάω

Κάπου εκεί ανάμεσα
είναι και το μυαλό
μια στο κρύο μια στη ζέστη
δεν ξέρει πλέον θαρρώ
βαστά ή θα καταρρεύσει;

Αχ γιατί να μην είναι έτσι;
Με μεγάλη σιγουριά
Πάλι σιγά σιγά
κάποτε θα αναθαρέψει

Αύριο

Αύριο θα γίνει τελικά αυτή η μοιραία συνάντηση που ήδη δυο φορές αναβλήθηκε. Ξέρω τι θέλω, ξέρω όμως και πως να το πω; Ξέρω επίσης και τι δε θέλω, αλλά θα προσπαθήσω να το κρατήσω για τον εαυτό μου. Μάλλον καλύτερα θα είναι έτσι.
Έτσι ή αλλιώς αλλάζουν οι καταστάσεις. Έτσι ή αλλιώς καλούμαι να βρω μια λύση. Έτσι ή αλλιώς η αυριανή μέρα θα δείξει ποια κατεύθυνση και ποιο πρόσωπο θα έχει αυτή η λύση. Έτσι ή αλλιώς. Έτσι; Ή αλλιώς;

Αν με ψάχνει κανείς...

... είμαι εδώ!

Και δε ξέρω πως είναι από την άλλη μεριά της δύνης ή πως θα είμαι αφού την ξεπεράσω.