"Κινούμαι" με την ελπίδα ότι αυτό που κάνω έχει κάποιο νόημα. Χάνω τις ώρες με ανόητες απασχολήσεις. Χαλώ το στομάχι μου από την ακατανόητη πίεση. Και όμως... Τι έγινε άμα δε τα καταφέρω; Ποιος καταγράφει τις επιτυχίες και ποιος κρατά βιβλίο με τις αποτυχίες; Σημαντικό είναι, να μην χάνεται η αίσθηση για τα σημαντικά πράγματα. Σημαντικός είσαι εσύ, σημαντική είμαι εγώ, σημαντικό είναι να έχουμε για να πληρώνουμε το ενοίκιο. Όλα τα άλλα είναι πολυτέλειες και ίσως ίσως επιπρόσθετα βαρίδια.
Πόσους "Θεούς" λατρεύω ταυτόχρονα; Πόσους δαίμονες έβαλα πάνω από το κεφάλι μου άσκοπα; Για πόσο καιρό θα αντέχω να παίζω το παιχνίδι τους ακόμα; Μήπως η επίμονη επί το προκειμένω είναι απλά εμμονή;
Φύσα αεράκι, φύσα! Λίγο καθαρό αέρα στις σκέψεις χρειαζόμαστε...
