Υπάρχουν στιγμές που θα ήθελα να σου φωνάξω, να σε ταρακουνήσω, να σε κάνω να καταλάβεις το λάθος σου, να ξυπνήσεις και εσύ και εγώ από το κακό όνειρο της αποτυχίας. Να μου πεις, συγνώμη Vi... έκανα λάθος, τώρα το αναγνωρίζω, η θέση μου είναι δίπλα σου, η θέση σου είναι δίπλα μου, η ζωή μου είναι το τρύο μας...όχι απλά επειδή είμαστε οικογένεια, αλλά επειδή υπάρχει βαθειά και αληθινή αγάπη μεταξύ μας.
Λίγο με κρατά να μην το κάνω... Ξέρω καλά δεν έχει νόημα. Ξέρω καλά πως δεν ονειρεύομαι ό,τι συμβαίνει, πως το όλο δεν με καταστρέφει παρά με έβαλε σε μια μεγάλη διαδικασία εξέλιξης, καλυτέρευσης. Πως κατά βάση είμαι, είμαστε καλύτερα έτσι.
Πως δεν γυρνά πίσω ο καιρός, πως δεν κολλιούνται τα σπασμένα.
Και όμως ένα μικρό κομμάτι μέσα μου, δεν παύει να λέει κατά καιρούς "... μα θα το κολλήσουμε..."
