31 Μαρτίου 2010

Τώρα ξέρω τι μου λείπει


Εδώ και μήνες δουλεύω αποκλειστικά με Apple μηχανήματα. Εδώ και μήνες έχω την αίσθηση πως κάτι λείπει αλλά επειδή η έλλειψη αυτή δε βιώνεται αρνητικά δεν ασχολήθηκα και πολύ για να την καταλάβω εις βάθος. Όλα αυτά μέχρι προχθές. Γιατί τότε έτυχε ένας φίλος να έχει πρόβλημα με τον εκτυπωτή του και ζήτησε τη βοήθειά μου. Τότε κατάλαβα τι τόσο καιρό έλλειπε χωρίς να 'λείπει'. O θόρυβος που κάνουν οι συμβατοί συνήθως υπολογιστές, είτε με το ανεμιστηράκι, είτε με τους δίσκους είτε με τον οδηγό των CD/DVD.

Ξέρετε για ποιο πράγμα μιλώ; Έχετε προσέξει πόση φασαρία κάνει ένας συνήθης συμβατός υπολογιστής, και έτυχε ποτέ να συγκρίνετε με ένα της Apple; Αν όχι προτίνω να το κάνετε. Θα ξαφνιαστήτε με το αποτέλεσμα.

17 Μαρτίου 2010

Πράσινη πεταλούδα

Στο φωτεινό πρόσωπό σου
σήμερα μωρό μου
πράσινη πεταλούδα
ήρθε να ξαπωστάσει


Λουλούδι σε νόμισε
Μοιρωδάτο σε βρήκε
Συνεσταλμένο και όμορφο
σαν ανοιξιάτικο μπουμπούκι

__
Για τον Οδυσσέα

15 Μαρτίου 2010

Ωκεανοί

"Τι ωραία", είπε στον εαυτό της. Η μουσική γέμιζε το κατά τ΄άλλα άδειο δωμάτιο. Ξάπλωσε στο παρκέ. Έκλεισε τα μάτια της. Ένοιωσε με τα δάχτυλα το πάτωμα γύρω της. Ξηρή σκόνη. Μηδαμινές εγκοπές ανάμεσα στα ξύλα. Μελωδία μιας κιθάρας. Καθαροί τόνοι, μαθηματικοί ρυθμοί. Έκλεισε τα μάτια. Προσπαθούσε να μετατρέψει όλο της το σώμα σε ένα αυτί. Άκουγε με το δέρμα. Η μουσική θάλασσα που την τραβούσε και την άφηνε όπως της άρεσε με τα κύματά της στην ακροθαλασσιά. Να άφηνε τον εαυτό της να ακολουθήσει; Να γινόταν μήνυμα σε φιάλη; Να ξεκινούσε για το μεγάλο ταξίδι; Σ' ένα ταξίδι χωρίς τον έλεγχο της πορίας ή του που θα έφτανε στο τέλος του; Γιατί αναρωτιώταν άραγε; Μήπως δικιά της ήταν η απόφαση; Όχι, δεν ήταν του χεριού της. Ήδη το ταξίδι είχε αρχίσει. Τα κύματα, η θάλασσα, η μουσική την είχαν πάρει. Το παρκέ μέλι, που ολοένα έλλειωνε. Το σώμα της απαλά αιωρούμενο απελευθερωμένο από τις συνήθεις έννοιες έρμαιο του αφρού των κυμάτων, έπλεε με εμπιστοσύνη πέρα δώθε. Ρυθμικά και χαλαρά χωρίς ενδιασμούς. Σε λίγο θα ταξίδευε σε ξένα βαθιά νερά, δυνατά ρεύματα θα την τραβούσαν σε άγνωστες πορίες, καινούργιες παραλίες, άλλες διαδρομές. Μια μικρή φιάλη αφημένη στον απέραντο ωκεανό μουσικής και έκφρασης.

14 Μαρτίου 2010

Οπότε


-Είστε άρρωστος;
-Ναι

-Πόσο βαριά είναι η αρρώστια σας;
-Πολύ βαριά, δεν νομίζω να υπάρχει γιατριά

-Πόσο ταλαιπωρείστε ήδη;
-Πολύ καιρό. Έχω ξεχάσει πως ήταν, πως ήμουν, πριν αρρωστήσω.

-Πως σκοπεύετε να το αντιμετωπίσετε;

-Δε ξέρω. Μέχρι τώρα δοκίμασα υπομονή, άρνηση, δράση και αντίδραση, αλλά η αρρώστια είναι δυνατή. Πιο δυνατή από μένα. Πιο δυνατή από τις προσπάθειές μου.

-Οπότε;
-Τίποτε 'οπότε'. 'Οπότε' τίποτε.

-Ποια αρρώστια έχετε;

-Αυτό που με βασανίζει λέγεται …

Άκουσε το όνομα του θεριού, πραγματικά ο ασθενής δεν υπέρβαλε, φάρμακο ή θεραπεία δεν υπήρχε. Είναι να μη σου συμβεί σκέφτηκε. "Καλή δύναμη και περαστικά" είπε στα δυνατά
"Μακάρι" άκουσε. Όχι προς απάντηση, απλά ως προσευχή.

...

-Τι σκέφτεσαι; της ξέφυγε. Δάγκωσε την γλώσσα και έβρισε τον εαυτό της που αφέθηκε στο αυθόρμητο της στιγμής. Γνώριζε καλά την αντίδραση που επέφεραν αυτές οι δυο λέξεις όχι μόνον σε εκείνον αλλά σε όλο τον ανδρικό πληθυσμό. Η στάση του την επιβεβαίωσε. Η αμηχανία του, ο οικίος τρόπος με τον οποίο προσπαθούσε να κερδίσει χρόνο την έκανε να θυμώσει. Δεν ήξερε με ποιον τα είχε βάλει περισσότερο. Με τον εαυτό της ή με εκείνον. Πότε θα μάθαινε ότι εάν υπάρχουν δυο τρεις κανόνες καλής συμπεριφοράς είναι αυτός ένας από τους σημαντικότερους; Να μη βάζεις τον άλλο δηλαδή στην δύσκολη θέση όπου να βρίσκεται αντιμέτωπος με το εαν θα πρέπει να πει την αλήθεια, ή κάτι που θα ευχαριστήσει. Και γιατί μωρέ να είναι δύσκολο να σου πει τι σκέφτεται, αγανακτούσε μια άλλη φωνή μέσα της. Γιατί να μην είναι απλό και ευχάριστο αυτό που έχει στο μυαλό του; Γιατί να νοιώθει εκείνος πως πρέπει να το κρατά κρυφό; Γιατί να νοιώθει εκείνη σαν κλέφτης που κλέβει τις σκέψεις του; Γιατί δεν είναι αυτονόητο πως μια τέτοια ερώτηση συνδέει παρά να χωρίζει δυο ανθρώπους; Να άλλαζε θέμα, ή να του έλεγε πως δεν ήταν απαραίτητο να απαντήσει; Να του διευκόλυνε την υπεκφυγή; Να τον βοηθούσε; Τι μεγαλόπρεπη κίνηση κοροίδεψε τον εαυτό της. Πρώτα τον έριχνε στα βαθιά και στους καρχαρίες, για να του κολλήσει μετά ένα τραυμαπλάστ στο κούτελο. Τι μεγαλόκαρδη και ευαίσθητη κίνηση. Να ζητούσε συγνώμη; Θεός φιλάξει. Για τρελή θα την περνούσε. Τι του είχε κάνει για να ζητούσε και συγνώμη; Και όμως. Ήταν φανερό. Η ερώτηση είχε αλλιώσει την χαλαρή διάθεση. Με το κρύο χαμόγελο ενός παίκτη πόκερ στα χείλη, γιαλιά ηλίου αχρείαστα για τα άδεια από έφραση μάτια του, δεν βιαζόταν να σπάσει την σιωπή. Τον βασάνιζε εκείνη; Με τα ίδια όπλα θα την αντιμετώπιζε και αυτός.

"Χαίρομαι που με ρώτησες, καιρό τώρα ήθελα να σου μιλήσω αλλά δεν έβρισκα την σωστή στιγμή. Για να πω την αλήθεια δεν ήξερα πως θα αντιδράσεις όμως δεν είναι έντιμο να καθυστερώ. Πρέπει κάποτε να βρω το κουράγιο να σου πω την αλήθεια". Εκανε ένα διάλλειμα πριν συνεχίσει. Περίμενε δυο τρία δευτερόλεπτα. Έβλεπε την αμηχανία με την οποία τον κοίταγε. Την είχε εκεί που την ήθελε. Να κρέμεται από τα λόγια του και να αγωνιά να μην ακούσει άσχημα νέα. Την ήξερε απέξω και ανακατωτά. Έβλεπε την απελπισία της. Έβαζε όπως πάντα κατευθείαν το χειρότερο στο μυαλό της. Στα μάτια της ασήμιζαν ήδη δάκρια. Ποτέ δεν θα μάθαινε να τα έλεγχει σκέφτηκαν και οι δύο ταυτόχρονα χωρίς να το ξέρουν.
"Τα άσπρα πλένονται με σκόνη. Τα μαύρα με υγρό απορυπαντικό " είπε σκάζοντας στα γέλια.
"Tι χαζό που είσαι..." συμπλήρωσε αγκαλιάζωντάς την. Την αγαπούσε, δεν υπήρχε λόγος να το αρνηθεί. Άλλοι θα το έλεγαν με λόγια. Εκείνος με όλα αυτά που δεν της έλεγε.