Αυτό που ξέχασα να γράψω

Τι ήθελα να γράψω; Το ξέχασα ενδιάμεσα. Τι σημαντικό είχε περάσει από το μυαλό μου; Τι ήθελα να κρατήσω σε δυο γραμμές; Τι ήταν τόσο ενδιαφέρον που θέλησα να το αποθανατίσω; Αν χωρίς φωτογραφία με κάποιες απλές λέξεις. Δυο ή τρεις λέξεις σαν και αυτές που συνήθως χρησιμοποιώ για να εκφραστώ; Δεν ξέρω. Ξέχασα.
Ξέχασα αν ήταν σημαντικό, ξέχασα αν ενδιαφέρει κάποιον άλλον πέρα από εμένα, ξέχασα αν με βοηθά συναισθηματικά, ή αν συμβάλει στην ανεξαρτητοποίησή μου από τα μωρά συναισθήματα που με παιδεύουν κατά καιρούς.
Ξέχασα, δε θυμάμαι, αλήθεια ιδέα δεν έχω πλέον. Το μυαλό μου είναι τόσο άδειο, όσο ένα άδειο βαρέλι κρασί, όσο ένα άδειο σεντούκι με χρυσές λύρες, όσο ένα άδειο μαγαζί χωρίς εμπόρευμα, όσα ένα σπίτι χωρίς κατοίκους. Άδειο, άδειο, άδειο, άδειο.

Μήπως τελικά αυτό ήθελα να γράψω; Πως το νόημα της ζωής είναι να μπορείς να νιώθεις άδειος χωρίς να νιώθεις τον πόνο της έλλειψης; Να αποδέχεσαι το κενό το άδειο, χωρίς να νομίζεις πως πρέπει να κάνεις κάτι για να το αναπληρώσεις; Να ξέρεις πως υπάρχει, πως καθορίζει την ζωή σου και να μη σε πονά παρά να σε παρηγορεί; Το άδειο, το κενό, το τίποτε;

Ποιος ξέρει..ποιος ξέρει τι ήθελα να γράψω...όταν ούτε και εγώ δε ξέρω, όταν ακόμα και εγώ το ξέχασα.

___
Καληνύχτα.

Χριστούγεννα 08

Ευχαριστώ για τη κάρτα και τις ευχές σου καλή μου Marina, οι κανονικές κάρτες πλέον λίγες και μετρημένες, που χρόνος και ηρεμία για να αφιερώσει κανείς για την απαστολή τους. Έτσι η αξία τους για μένα ιδαίτερη. Να είσαι πάντα καλά :)

Και για να μη ξεχνιώμαστε, αγγελάκι θέλω να γίνω όταν μεγαλώσω. Ποιος ξέρει, θα τα καταφέρω; ;)

Buchstabensuppe

Δυο πακέτα, μεγάλος ο σωρός
όταν εχθές με υπομονή
τα J απ΄ τ΄άλλα
γράμματα χώρισα

και αν λίγα έμειναν
και αν άλλα τόσα ξεχωρίσω
ο χρόνος μου χαλάλι
τροφή για μένα η αγάπη

Λωξάντρα

Για όσους την ξέρουν, την θυμούνται και θα ήθελαν να την ξαναδούν, εδώ τη βρίσκει κανείς ψηφιοποιημένη και online.
---
Καληνύχτα :)

Ρομαντική αγάπη

Ανεκπλήρωτο όνειρο
ελπίδα ατέλειωτη
αφελείς καίεις
ξανά και ξανά

Για να δούμε ποιοι
θα σε γνωρίσουν
και ποιους θα καταστρέψεις
περιμένοντάς σε

Μηδέν βαθμός Κελσίου

Να βγει κανείς, ή να μη βγει;
Ιδού η απορία.

κάνει η κίνηση καλό
μες το κρύο το τσουχτερό;

καλύτερα την μέρα να μη χάσεις
ακόμα και αν τότε ξεπαγιάσεις;

Δύσκολο ώρες ώρες να απαντήσεις
τα ζεστά παπλώματα να αφήσεις

Άρα μένεις στα αυγά σου πάλι
και χαζεύεις στο κανάλι

Άμα είναι έτσι όμως τότε
ντύσου, φύγε, άσ΄το το "οπότε"

παπούτσια βάλε και κουνήσου,
"και οι άλλοι κρυώνουν", παρηγορήσου

πάρε γάντια, σκούφο, φουλάρι
και ο δρόμος όπου σε πάρει

Tinnitus

Σφυρίζει, βουίζει,
δεν λέει να σταματίσει
Τι βοηθά, τι ηρεμεί;
το θόρυβο μες το αφτί

Όνειρο

Ήταν λέει μέσα σε ένα σπίτι όπου οι τοίχοι ήσαν από γυαλί. Έξω σκοτάδι και εκείνη μόνη μέσα. Κάποιος κίνδυνος απειλούσε, αλλά με γυάλινους τοίχους ούτε προστασία υπήρχε αλλά ούτε και τρόπος. Δεν ήξερε πως και τι να κάνει, αλλά ένοιωθε τον κίνδυνο συνέχεια να μεγαλώνει. Δεν ήξερε που να κρυφτεί, δεν είχε ούτε καν φωνή να πει τίποτε, αλλά και σε ποιόν να φωνάξει και ο χρόνος ολοένα περνούσε χωρίς να βρίσκει λύση.

Ένοιωθε το αίμα να κυλά ζεστό μέσα της, προσπαθούσε να αναλύσει ορθολογικά τις πιθανότητές της. Ελάχιστες ως μηδαμινές. Όποιος και να ήθελε να διαρρήξει το γυάλινο σπίτι, το μπορούσε. Τι να τον κρατούσε μακρυά; Τα ανύπαρκτα παντζούρια; Τα ανύπαρκτα τούβλα ή το ανύπαρκτο ξύλο της πόρτας; Τίποτε δε μπορούσε να τον σταματήσει. Έτρεμε. Συνειδητοποίησε την ευθραυστότητα της ζωής της και με πόση ευκολία μπορούσε να κοπεί. Έκλαψε.

Στην αρχή έκλαψε χωρίς να βγάζει άχνα, αργότερα με όση δύναμη είχε ή έκρυβε μέσα της. Όσο έτρεχαν τα δάκρυα παχιά, καυτά πάνω στα μάγουλά της, άρχισε το βουητό. Άμα δεν έκλαιγε θα το άκουγε τρομαχτικό, εξωπραγματικό, φοβερό. Άμα δεν έκλαιγε θα έβλεπε πως τράνταζαν τα τζάμια και με δυσκολία αντιστεκόντουσαν. Όμως έκλαιγε και τα δάκρυά της είχαν κυλήσει τώρα από τα μάγουλα χαμηλότερα στα χείλη της. Η πικρή τους γεύση της γέμιζε το στόμα. Ένοιωσε μια πρωτόγνωρη δροσιά. Μια πρωτόγνωρη αίσθηση ικανοποίησης. Ήδη ένοιωθε καλύτερα αλλά δεν μπορούσε και να σταματήσει το κλάμα.

Έξω μαινόταν η θύελλα, λύγιζαν οι κορμοί των δέντρων, ο άνεμος έκανε φύλλα, κλαδιά, σκουπίδια να αιωρούνται ψηλά και να στριφογυρίζουν. Γλάστρες αναποδογυρισμένες. Η βροχή χτυπούσε με δύναμη τα παράθυρα. Σκιές αλλόκοτες, θόρυβοι απροσδιόριστοι. Έξω τέλος κόσμου, μέσα όμως, εκείνη κλαίγοντας δεν άκουγε, δεν έβλεπε πλέον τίποτε. Δεν φοβόταν. Δε φοβόταν πλέον.

Τα δάκρυα, ζεστά, υγρά, προστατευτικά, κυλούσαν αστέρευτα πάνω στο δέρμα της. Ένοιωθε πως μούσκευαν τα ρούχα της. Από πάνω και από κάτω ταυτόχρονα. Ένοιωθε πως στα ξαφνικά το γυάλινο σπίτι της έγινε μια τεράστια πισίνα. Στους μπλέ τοίχους καθρεπτίζονταν οι κύκλοι που κάνει το νερό όταν αναταράσσεται. Εκεί είδε και την σιλουέτα του καρχαρία. "Οι καρχαρίες ζουν μόνον σε ανοιχτά νερά, μόνον σε μεγάλες θάλασσες" είχε μάθει κάποτε από μια εκπομπή στην τηλεόραση και όμως δεν έκανε λάθος, ήταν αδύνατο να παραγνώριζε την σιλουέτα εκείνη, ο καρχαρίας ήταν εκεί. Ήταν και αυτός παγιδευμένος στο ίδιο της το σπίτι. Είχε πανικοβληθεί και χτυπούσε επαναληπτικά με την μουσούδα του τους τοίχους για να σωθεί. Ήξερε πως άμα έσπαγε το γυαλί θα πέθαινε από ασφυξία, άμα απελευθερωνόταν από το νερό της πισίνας θα έβρισκε το τέλος του, ήξερε όμως και πως χωρίς την ελευθερία θα τελείωνε. Τον έβλεπε να κολυμπά τριγύρω της και απορούσε και η ίδια με το θάρρος της. Απορούσε πως αντί φόβος την πλημμύριζε ένα αίσθημα συμπόνιας. Έσπαγε το μυαλό της να βρει πως θα μπορούσε να τον βοηθήσει. Έπρεπε να τον σώσει, έπρεπε αλλά πως;

Είδε γύρω της κάτι κόκκινο να ρέει αργά, μας πως ήταν δυνατόν, παχύρρευστο υγρό μέσα στο άλλο αραιότερο υγρό, αυτό του νερού της πισίνας. Κατάλαβε πως προερχόταν από την μουσούδα του καρχαρία. Αποφάσισε τι θα έκανε. Πήρε μια βαθιά ανάσα, έκανε μια βουτιά προς τα βαθιά. 'Οσο πιο κοντά βρισκόταν στο πάτο της, τόσο πιο μεγάλη η πίεση του νερού στα αυτιά της. Συνέχισε στην ίδια κατεύθυνση, με τα αυτιά της να σφυρίζουν αβάσταχτα άρπαξε ότι πιο αιχμηρό ψηλάφισε κάτω της, και άρχισε να κολυμπά όσο γρήγορα μπορούσε προς την επιφάνεια. Δεν ήταν εύκολο με το βάρος του ηχείου στο ένα της χέρι. Δεν είχε χρόνο, ο καρχαρίας αιμορραγούσε ολοένα και δυνατότερα. Η έλλειψη αέρα την ζάλιζε. Η δύναμη με την οποία κρατούσε το χέρι της το αντικείμενο μειωνόταν. Έξω θύελλα, μέσα νερό, η ζάλη αβάσταχτη, άδεια τα πνευμόνια και ανοικτό το χέρι της.

"Δεν μπορεί όνειρο θα είναι" άκουσε να ψυθιρίζουν τα υπόλοιπα εγκεφαλικά κύτταρα που της είχαν μείνει ζωντανά. "Όνειρο, μάλλον όνειρο, μάλλον..." σκέφτηκε όσο χανόταν.

Παραμύθι για μεγάλους

Από το παράθυρο τρεμόπαιζε μπλέ φως. Ποιος ξέρει τι έβλεπε. Τα διπλά τζάμια απορροφούσαν τον ήχο της εκπομπής. Παρακολουθούσε αλήθεια τηλεόραση; Ποιος ήξερε. Αν εξαιρούσε κανείς τις φωνές των ηθοποιών τίποτε άλλο δεν ακουγόταν στο δωμάτιο. Τους άκουγε; Ποιος ήξερε. Μπροστά της το κινητό. Κοιτούσε την λίστα των κλήσεων. Την είχε πάρει κανείς όσο έλειπε; Ποιος ήξερε. Άνοιξε ένα πρόγραμμα για να μπει στο internet. Πληκτρολόγησε την διεύθυνση του portal. Τον βρήκε online; Ποιος ήξερε. Μπόρεσε να του αφήσει μήνυμα; Ποιος ήξερε. Της απάντησε; Ποιος ήξερε. Πέρασε τη βραδιά στην αγκαλιά του; Ποιος ήξερε. Μια άδεια μπαταρία τους διέκοψε την επικοινωνία; Ποιος ήξερε. Ζούσε πραγματικά ένα παραμύθι ή ονειρευόταν μια πραγματικότητα; Ποιος ήξερε...
--
Καληνύχτα

Κόκκινο, ροζ και γκρίζο

Adventskalender

Στο ραδιόφωνο άκουγα τις προάλλες μια εκπομπή όπου συζητούσαν για τις τελετουργίες, προετοιμασίες και παραδόσεις που συνδέει κανείς με τα Χριστούγεννα. Οι ειδικοί παρατήρησαν πως πραγματικά διανύουμε μια εποχή πλέον γεμάτη με τελετουργίες. Ανεξάρτητα αν κάποιος πιστεύει ή όχι και σε τι, βρισκόμενος στην σύγχρονη πολιτισμική κατάσταση της Γερμανίας καλείται να συμμετάσχει στον εορτασμό του Halloween, της περιφοράς με τα φαναράκια στην μνήμη του Αγίου Martin, στο συμβολικό σταδιακό άναμμα των τεσσάρων κεριών στα κυριακάτικα Advents, στο στόλισμα ενός δέντρου ή και το καθημερινό άνοιγμα μιας πορτούλας στο παραδοσιακό Adventkalender από 1η Δεκεμβρίου μέχρι και τις δεκατέσσερις.

Ναι, έτσι είπαν οι ειδικοί και έχουν δίκαιο φυσικά γιατί πολλοί κάνουν ακριβώς έτσι όπως ειπώθη...
Οι φίλοι μας οι Τούρκοι γιατί το βρίσκουν ωραίο να βλέπουν τα παιδιά τους να χαίρονται βρίσκοντας λιχουδιές στις κρεμασμένες κάλτσες τους την ημέρα του Αγίου Νικολάου στις 6 Δεκεμβρίου.
Οι φίλοι μας οι Καθολικοί γιατί βλέπουν περισσότερο κόσμο στις εκκλησίες να χαζεύουν τις φάτνες ή τις χριστουγεννιάτικες παραστάσεις της χοροδίας.
Οι φίλοι μας οι Προτεστάντες γιατί ξεχνιούνται ψήνοντας και διακοσμώντας άπειρα κουλουράκια με τις ώρες που θα δωρηθούν ή θα φαγωθούν τις επόμενες μέρες, πριν, κατά την διάρκεια αλλά και μετά τις γιορτές των Χριστουγέννων.
Οι φίλοι μας οι Άθεοι γιατί θα έχουν κάποιες μέρες πληρωμένης άδειας.
Οι φίλοι μας οι Έλληνες Ορθόδοξοι γιατί περιμένουν πως και πως να τους ξαναδωθεί επιτέλους ευκαιρία να σου δείξουν με παγερό και υπεροπτικό τρόπο, πόσο χάλια είσαι αφού δεν επισκέπτεσαι την εκκλησία πλέον τόσο συχνά όπως εκείνοι.
Οι φίλοι μας οι καταστηματάρχες γιατί θα κινηθεί η αγορά.
Οι φίλοι μας οι δάσκαλοι γιατί θα έχουν διακοπές.
Οι φίλοι μας οι παρουσιαστές γιατί θα έχουν έκτακτες εκπομπές με έκτακτες αποδοχές.
Οι φίλοι μας οι πολιτικοί γιατί θα έχουμε άλλα θέματα πέρα από την ανικανότητά τους.
Οι φίλοι μας και οι φίλες μας για το χρόνο που ελπίζουν πως θα περάσουν μαζί μας...

Άρα όταν για όλους υπάρχει όφελος, γιατί να μην συμμετάσχουν στους εορτασμούς; Άμα είναι έτσι καλές γιορτές και εύχομαι γλυκιές εκπλήξεις τις επόμενες 21 μέρες...
Τον 4. Δεκέμβρη ανοίγει το τέταρτο από 24 πορτάκια :)

Copyright της εικόνας: http://weihnachten.die-ideengeber.de

Μου το ΄στειλαν...

και μου άρεσε πολύ :)
--
Καλημέρα

Άμα κρίνω από σήμερα

Άμα κρίνω από σήμερα, θα ήμαστε τυχεροί αν επιζήσουμε το 2008. Να κρίνω ή να μην κρίνω; Άσε καλύτερα, ποιον βοηθά να ξέρει εκ των προτέρων το πεπρωμένο του;