Tι να πω και που να πρωταρχίσω...

Δε ξέρω τι να πω και που να πρωταρχίσω. Η αλήθεια είναι πως για άλλη μια φορά ζούμε μια εποχή αλλαγής. Θετικής αλλαγής θα έλεγα και χαιρόμαστε ή τουλάχιστον χαίρομαι εγώ που την συνειδητοποιώ για το πως έχουν έρθει τα πράγματα. Φυσικά και πολλά συμβαίνουν όπως τα επιλέξαμε, αλλά όταν όλα αυτά τα μικρά και τα μεγάλα που δεν ελέγχονται, εξελίσσονται θετικά δεν μπορεί κανείς παρά να θαυμάζει και να απολαμβάνει. Ήταν απαραίτητες οι δυσκολίες του προηγουμένου χρόνου; Ήταν σημαντικό να φτάσουμε στα όριά μας, για να τα βρούμε και να αποφασίσουμε να επιχειρήσουμε την αλλαγή; Μάλλον.
Ότι συμβαίνει τώρα, δεν συνδέεται με το παρελθόν; Καινούργιες καταστάσεις, καινούργιοι άνθρωποι, καινούργιες ευκολίες ή δυσκολίες; Μπορεί.

Όπως και να έχει, χωρίς να ξέρουμε πως το μέλλον θα τα φέρει, χωρίς να ξέρουμε αν έτσι όπως τώρα θετικά φαίνονται όλα θετικά και θα καταλήξουν, μπορώ να πω με σιγουριά...
Ναι, είμαστε ευχαριστημένοι, ζούμε καλά και είμαστε ευτυχείς που όλα μας βγαίνουν ευνοϊκά.

Η ζωή είναι ωραία...
Καληνύχτα:-)

Η ζωή

Η ζωή δεν είναι δύσκολη εμείς την κάνουμε έτσι
δεν είναι πως δε μας αγαπούν, εμείς δεν θέλουμε αυτούς που μας θαυμάζουν
δεν είναι πως δεν έχουμε λεφτά, απλά ζητάμε περισσότερα
δεν είναι πως δεν έχουμε δουλειά, απλά δεν αρκεί για να μας δίνει σκοπό ζωής
Η ζωή δεν είναι δύσκολη, εμείς δύσκολη την κάνουμε έτσι
αλλιώς θα μας ήταν ανιαρή

Κρίσνα

Τυχερός όποιος
πολλά χέρια
έχει

Ευτυχής όταν
τέσσερα
αρκούν

Ικανός αν
με δύο μόνον
τα καταφέρνει

Αλίμονο για αυτόν
που ούτε το ένα ή το άλλο
δεν έμαθε εγκαίρως να κινεί

Μέχρι τότε θα σε θαυμάζω

Αργά, αργά αλλά σταθερά επιστρέφουμε.
Αργά, αργά αλλά σταθερά προχωράμε.
Αργά, αργά αλλά σταθερά καλυτερεύει η ποιότητα ζωής μας [πάλι]

Αργά, αργά αλλά σταθερά μεγαλώνεις, προοδεύεις, ανακαλύπτεις τον εαυτό σου
Αργά, αργά αλλά σταθερά έμαθα να σε αγαπώ
Αργά, αργά αλλά σταθερά θα πρέπει κάποτε να μάθω να σε αφήσω και θα ανεξαρτητοποιηθείς
Αργά, αργά αλλά σταθερά ελπίζω να μπορώ τότε να βρω ένα άλλο λόγο ύπαρξης

Μέχρι τότε, μέχρι τότε σε θαυμάζω...

Κακά όνειρα

Ένα κακό όνειρο που συχνά έβλεπα λίγες μέρες πριν επιστρέψω από τις διακοπές ήταν πως έχανα τη δουλειά μου. Τη μια λέει είχε αγοραστεί η εταιρεία από άλλη μεγαλύτερη, η διαρρύθμιση είχε αλλάξει, οι υπάλληλοι επίσης και το το γραφείο μου δεν υπήρχε πλέον.
Την άλλη μου λέγανε επιστρέφοντας, "τι καλά που φαίνεσαι... Ξεκουράστηκες, δε ξεκουράστηκες; Ε για να μην κουράζεσαι άλλο μείνε στο σπίτι σου". Όσο και να προσπαθώ δε μπορώ να θυμηθώ όλα τα ονειρικά σενάρια για να τα απαριθμήσω, φαίνεται όμως πως στην πράξη τα εξής δυο ή τρία ήσαν πραγματοποιήσιμα:

Να φύγεις διακοπές και να κλείσει η εταιρία λόγω φαλιρίσματος ενδιάμεσα.

Να φύγεις διακοπές και να αποχωρίσει ο προϊστάμενός σου, το οποίο να έχει ως αποτέλεσμα να χωριστεί το τμήμα στο οποίο δουλεύεις σε δυο καινούργια.

Να βρεθείς να έχεις ένα καινούργιο προϊστάμενο ο οποίος να θέλει να σε προωθήσει σε καλύτερη θέση.

Περίεργες οι βουλές του Κυρίου... αλλά να που η πραγματικότητα φαίνεται μερικές φορές πιο απίθανη από τα [κακά] όνειρά μας τελικά.

Πράξεις

- Σταμ.... μηδέν και αύριο με τον κηδεμόνα σου.
- Ναι κυρία το ξέρω, έχετε δίκαιο.

- Και βέβαια το ξέρω πως έχω δίκαιο για αυτό σου βάζω μηδέν.
- Ναι φυσικά δεν λέω τίποτε συμφωνώ και εγώ με το βαθμό.

- Αυτό μας έλειπε... Ένα δε μπορώ να καταλάβω όμως. Πως τα κατάφερες από τώρα να δείξεις πόσο ανέμυαλη είσαι και ξέχασες την τρίτη μέρα σχολείου τι σου είπα την πρώτη. Όμως έννοια σου. Θα μιλήσω με τον κηδεμόνα σου για να σου γίνει μάθημα και να μην το ξανακάνεις.
- Ευχαριστώ κυρία, έχετε δίκαιο, αλλά υπόσχομαι να είμαι πιο συνεπής στο μέλλον.

- Υποσχέσεις ακούω πολλές, πράξεις θέλω εγώ, πράξεις
- ... :(

Καλή χρονιά, καλή σχολική αρχή :)

Επιτυχία

"Μια καινούργια αρχή, μια καινούργια αρχή" έλεγε και ξανάλεγε στα δυνατά περπατώντας στους γεμάτους δρόμους της πόλης και δεν νοιαζόταν αν κάποιος την άκουγε, ή θα την περνούσαν για παλαβή έτσι όπως μιλούσε στον εαυτό της. Δυο μέρες είχαν περάσει από την πρώτη στιγμή που το αναλογίστηκε. Το πράγμα έτσι όπως είχε δεν πήγαινε άλλο, είτε θα έκανε κάτι για να το ανατρέψει είτε δε θα έκανε τίποτε και θα την συνέθλιβε. "Ή εγώ ή αυτό" συλλογίστηκε τότε και ξαφνιάστηκε με την καθαρότητα των σκέψεών της. Και επειδή δε θα ήθελε να χαθεί εκείνη, αποφάσισε πως έπρεπε να κάνει μια καινούργια αρχή. Ναι για αυτό ήταν σίγουρη, μια καινούργια αρχή χρειαζόταν αλλά μια καινούργια κατεύθυνση προς ποια κατεύθυνση; Ήξερε πολύ καλά τι την κούραζε, ήξερε τι την αλλοίωνε, ήξερε τι τις έκλεβε τις δυνάμεις, αλλά δεν ήξερε τι θα μπορούσε να την συνεφέρει. Έτσι από τότε επανέλαβε αυτές τις τρεις λέξεις και έσπαζε το κεφάλι της για την απάντηση του μεγάλου ερωτήματος που την απασχολούσε. Όποιες ιδέες και να είχε είχαν ένα κουσούρι. Μεγάλο ή μικρό πάντα βρισκόταν ένας λόγος για να μην τις ακολουθήσει. Μπορεί να ήσαν ωραίες ως ιδέες, μπορεί να ήσαν σωστές για τόσους άλλους, όμως για εκείνη δεν εφάρμοζαν, δεν άρμοζαν να πραγματοποιηθούν.

"Μια καινούργια αρχή, μια καινούργια αρχή" έλεγε και οι λέξεις κάθε φορά που επαναλαμβανόντουσαν δημιουργούσαν και καινούργιες εικόνες στο μυαλό, εικόνες πιθανών δρόμων που θα μπορούσε να ακολουθήσει. Ήξερε χωρίς προσπάθεια, χωρίς ενασχόληση, χωρίς ενδοσκόπηση ή θάρρος δε θα βρισκόταν μια απάντηση στο ερώτημα και έτσι δεν το έβαζε κάτω όταν έβλεπε την μια πρόταση μετά την άλλη να φαίνονται αβάσιμες. Δε μπορεί, δεν ήταν δυνατόν να μην υπήρχε τρόπος. Σίγουρα υπήρχε, απλά θα χρειαζόταν τον ανάλογο χρόνο που απαιτούντο μέχρι να παρουσιαστεί. Όπως και να το κάνει κανείς, η ανατροπή μιας τέτοιας κρίσιμης και σημαντικής κατάστασης δεν ήταν και παιχνιδάκι, δεν μπορούσε να είναι απλή. Αν ήταν έτσι δε θα της είχε πάρει τόσο πολύ χρόνο μέχρι να αποφασίσει να πάρει τα μέτρα της για να την αντιμετωπίσει. Οι πράξεις της θα ήσαν άμεσες και αποτελεσματικές. Θα είχαν συμβεί τότε, πριν μεγαλώσει το κακό και πάρει τις τωρινές του διαστάσεις, αλλά τι βοηθούσε τώρα η σκέψη για το τότε; Το τώρα ενδιέφερε. Το τώρα και το κοντινό μέλλον. Ή τέλος πάντων αυτά που θα άρχισε να κάνει από τώρα κάνοντας μια καινούργια αρχή.

"Μια καινούργια αρχή" συλλογίστηκε χωρίς να μιλήσει αυτή τη φορά, γιατί φοβήθηκε μήπως ο χώρος είχε κορεστεί από τον ήχο των λέξεων και αντιδρούσε στις επιπρόσθετες τρεις. Έκλεισε τα μάτια της περπατώντας. Ένοιωσε τον ήλιο να της ζεσταίνει την πλάτη, τον αέρα να της χαϊδεύει τα μαλλιά, άκουσε τις συνομιλίες των περαστικών και τα σχόλιά τους για την καημένη τυφλή γυναίκα που μάλλον έχασε το μπαστούνι της, το σκύλο που γάβγιζε νευρικά κάπου στα δεξιά της, τον ήχο που κάνουν οι ρόδες από πατίνια στον πλακοστρωμένο πεζόδρομο, την καμπάνα της εκκλησίας πίσω της. Μύρισε φρεσκοκομένο καφέ, το ψωμί από το φούρνο, ανθισμένους θάμνους. Θυμήθηκε πως μυρίζουν γιασεμιά το βράδυ. Θαύμασε πως δεν σκόνταψε σε ανθρώπους ή εμπόδια. Συνέχισε με σταθερά βήματα, κρατώντας πάντα κλειστά τα μάτια της. "Λες;" αναρωτήθηκε με δυσπιστία. "Λες τελικά αυτή να είναι η λύση;" σκεφτόταν χωρίς να πιστεύει πως τελικά τα είχε καταφέρει.

"Αυτό είναι, μα φυσικά" είπε ανοίγοντας τα μάτια της ακριβώς ένα δευτερόλεπτο πριν πέσει πάνω της το αυτοκίνητο ενός courier φαρμάκων και την πετάξει 2 μέτρα στον αέρα. "Αυτό είναι" επανέλαβε ενάμισι δευτερόλεπτο αργότερα χαμογελώντας όσο ξεψυχούσε στο πλακόστρωτο γιατί ήταν πλέον βέβαιη πως είχε βρει απάντηση όχι μόνον στο ερώτημα του "πως" αλλά και στο "εάν".

Για το δεύτερο ήταν "όχι", ενώ για το πρώτο ...

Επιστροφή στα πάτρια...

Ταξίδι στα πάτρια, οικογενειακές επαφές που αναζωπυρώθηκαν, έστω για μια εβδομάδα, στιγμές που προσπάθησαν να αναπληρώσουν άλλες πενήντα ένα εβδομάδων, κρυστάλλινο νερό της θάλασσας, γνωριμίες ενδιαφέρουσες, παιδικές αναμνήσεις και προσπάθειες να επαναληφθούν, παιδικές επιθυμίες, μπλέ, άσπρες και ροζ στιγμές...

Επιστροφή στα πάτρια, τέλος διακοπών.