30 Απριλίου 2007

5 χιλιόμετρα, 00:27:20,9

Απόσταση και χρόνος στην νύχτα του Breitscheid (Breitscheider Nacht), σε μια διαδρομή γύρω από τους αθλητικούς χώρους του ομίλου TuS Breitscheid
Ο αθλητής στην μέση της φωτογραφίας στολίζεται με ένα μετάλλιο για το οποίο δεν αγωνίστηκε...αλλά που λιμπίστηκε και ίσως θελήσει έτσι να κερδίσει το δικό του κάποτε μόνος του:-)

28 Απριλίου 2007

Μικρές επιθυμίες

Υπάρχουν μερικά πράγματα που από καιρό εις καιρό επανέρχονται στην επιφάνεια. Μικρές επιθυμίες, μικρές ανάγκες που θα ήθελαν να ικανοποιηθούν, μικρά έξοδα που ποτέ δεν φαντάζουν άξια να πραγματοποιηθούν γιατί άλλα σημαντικότερα απαιτούν την καθημερινή προσοχή, γιατί άλλες ημερομηνίες στο μέλλον με άλλα καθήκοντα απειλούν να γίνουν κοντινότερες.
Και βλέπεις κατά καιρούς τις προσφορές, λες "ωραία να μπορώ να αντικαταστήσω το παλιό", αυτό που μου χάρισαν γιατί δεν είχα, αυτό που δέχτηκα προκειμένου να μην αναγκαστώ να τα αγοράσω όλα όταν τα χρειάστηκα. Κοιτάς όμως την τιμή, σκέφτεσαι "ε και τι έγινε, τόσο καιρό έζησα χωρίς αυτά, τόσο καιρό δεν έγινε και τίποτε που το σκεύος έχει σπασμένο χερούλι, που δεν είναι αυτό του γούστου μου; Λειτουργεί; Δεν λειτουργεί ακόμα;" ρωτάς. Άρα δε χρειάζεται.
Και όμως χρειάζεται... το ξέρεις. Επιλέγεις όμως να το παραμερίζεις από την καθημερινότητά σου. Και είσαι άσσος στο να παραμερίζεις πράγματα. Παραμερίζεις τα λάθη σου, την έλλειψη συστηματικότητας στο θέμα του να μάθεις στο παιδί τα Ελληνικά, την στιγμή που πρέπει να κάνεις αυτή την καταραμένη φορολογική δήλωση, και όλα τα άλλα τα μικρά και μεγάλα που ξέρεις εσύ ότι σε ενοχλούν αλλά για τα οποία δεν έχεις [ακόμα;] λύσεις.
Παραμερίζεις. Μέχρι πότε όμως; Και γιατί;
Μήπως αν πραγματοποιούσες από καιρό εις καιρό τη μια ή την άλλη σου ανάγκη -μήπως λέω μήπως- ζούσες λίγο καλύτερα; Μήπως το να δεχτείς το δικαίωμά σου να ζεις ομορφότερα ή ότι αξίζεις να πραγματοποιηθούν κάποιες δικές σου επιθυμίες, μήπως αξίζει περισσότερα από αυτά που εξοικονομείς όσο κρατάς τα λεφτά σου για να υπάρχουν όταν άλλοι τα χρειαστούν;
Ε ναι λοιπόν, μάλλον έτσι είναι. Για αυτό και σήμερα δώρισες στον εαυτό σου κάποια πράγματα για την κουζίνα που καιρό τώρα τα λιμπίζεσαι.
Küche
Με υγεία λοιπόν, με υγεία και χαρά τα όμορφα καινούργια πράγματα στην όμορφή σου κουζίνα :-)

27 Απριλίου 2007

Paolo Conte

Το κανό του μεσονυχτιού * La Canoa Di Mezzanotte
Aguaplano * στα νερά γλιστρά
[πάνω του] μια γυναίκα του χειμώνα * La Donna D’Inverno
La Negra * -η μαύρη
Max * Μαξ -
[από] το Παρίσι * Parigi.

*

[Θυμάται] ένα παλιό λάθος * Un Vecchio Errore
[και] τον Μαέστρο [που έπαιξε] * Il Maestro
Paso Doble * [το μοιραίο εκείνο] Πάσο ντόμπλε

*

"Kανένας δε με αγαπά" [είχε σκεφτεί τότε]* Nessuno Mi Ama
[λίγο πριν δοκιμάσει] ένα παγωτό λεμόνι * Un Gelato Al Limon
[που εκείνος της πρόσφερε] μετά τις έξι * Dopo Le Sei
Sotto Le Stelle Des Jazz * κάτω από τα αστέρια της Τζάζ.

*

"Φύγε με εμένα"* Via Con Me
[θα τις έλεγε αν δεν νικούσε] ο δισταγμός [του] * Hesitation
φιλιά χωρίς αναμνήσεις [δεν ήθελε πλέον] * Baci Senza Memoria

*

[Και όμως.. άπειρες] μπλέ νύχτες [είχαν ήδη περάσει από τότε που] * Blu Notte
[ένας] μικρός άγγελος * Angiolino
Dragon * [παραλίγο ενώθηκε με ένα] δράκο


ΥΓ. Πληροφορίες για την ζωή και το έργο του Paolo Conte βρίσκει κανείς, όπως πάντα, στην Wikipedia.

26 Απριλίου 2007

Aνεβοκατεβαίνοντας

Ανεβαίνω το θεριό
κατεβαίνω το βουνό
ξεχνώ, συχνά ξεχνώ
"βρίσκομαι εκεί ή ήδη εδώ;"

Μερικές φορές θυμάμαι
"μια χαρά περνάμε"
μερικές φορές απορώ
"πως τ' αντέχω αλήθεια αυτό;"

Με παρέα αλλά και μονάχη
πάντα κάτι άλλο θα πειράζει
πάντα κάτι θα ενοχλεί
άρα καλά είμαι εδώ και όχι εκεί.

25 Απριλίου 2007

Περπατώντας ανάποδα

Αν αρκεί μια κακή στιγμή
για να αποσυντονιστείς,
δεν είναι απαραίτητες ώρες ολόκληρες
μέχρι να ηρεμήσεις.

Και αν μέχρι τώρα έτσι πάντα έκανες
δεν είναι αυτό απόδειξη αληθείας
ούτε λόγος συνέχειας
μόνον απλή συνήθεια

23 Απριλίου 2007

Και να...


Και να που υπάρχουν και αυτές οι μέρες.
Οι μέρες που επιστρέφεις από κάποια επίσκεψη, όπου πέρασες καλά, όπου ένιωσες την αγάπη για σένα και αυτούς που αγαπάς, όπου χάρηκες, και μπαίνοντας στο σπίτι σου δεν βιώνεις μια μελαγχολική κούραση. Δεν σβήνεις την καλή διάθεση, με το που ανάβεις τον διακόπτη του ρεύματος. Δεν κολλάς σε μικρολεπτομέρειες που ίσως δεν πρόλαβαν να συμβούν.
Δεν στεναχωριέσαι όταν τον βλέπεις να φεύγει. Δεν ζηλεύεις τις δραστηριότητές του, χαίρεσαι αντίθετα και ελπίζεις να περάσει καλά εκεί που θα βρίσκεται.

Και να που υπάρχουν λοιπόν και τέτοιες μέρες... ημέρες ήρεμης ικανοποίησης και συναισθηματικής ισορροπίας.

22 Απριλίου 2007

Πνεύμα

Δώρο,
δώρο απρόσμενο
σε μια καλή στιγμή σου εδόθη
Μήλο ολοστρόγγυλο κιτρινοκόκκινο
και απάνω του μια λέξη
GeistΠνεύμα,
μια λέξη, πολλές έννοιες,
δική σου η αξία που θα έχει
αφού το δώρο εσέ για κάτοχο
θέλησε να διαλέξει

19 Απριλίου 2007

Θέατρο


Σου έμαθαν πως να μιλάς
τα μάτια σου εξήγησαν πως βλέπουν
όμως προτιμούν κλειστά να τα κρατάς
θέατρο σκιών οι αναμνήσεις στις ίριδες να παίζουν

17 Απριλίου 2007

Σήμερα

Ζέστανε ο καιρός και ιδρώσαμε.
Μην ανησυχείς θα ξαναδροσίσει.
Δρόσισε ο καιρός και κρύωσες.
Μην ανησυχείς θα ξαναζεστάνει.

Πότε θα δροσίσει;
Σήμερα.
Πότε θα ζεστάνει;
Σήμερα

Πως θα ξέρω αν η δροσιά είναι καλό ή κακό για μένα;
Θα το νιώσεις.
Σήμερα;
Eύχομαι από σήμερα

16 Απριλίου 2007

Τι είναι;

Τι είναι αυτό που σε κάνει να σηκωθείς όταν πέσεις;
Τι είναι αυτό που σε έκανε αρχικά να σηκωθείς από τα τέσσερα στα 2 πόδια;
Τι είναι αυτό που σου δίνει κουράγιο κάθε μέρα να σηκωθείς από το κρεβάτι σου, να αφήσεις τους τέσσερις τοίχους του σπιτιού σου; Να διασχίσεις την πόρτα της εισόδου - σε αυτή την περίπτωση από μέσα προς τα έξω;
Τι είναι αυτό που σε κάνει να κρατήσεις ανοιχτά τα μάτια παρόλο τον άνεμο, βροχή ή ακόμα και δυνατό ήλιο;
Τι είναι αυτό που σου δίνει κουράγιο να φέρεις σε ένα τέτοιο σκληρό και ακατάστατο κατά την γνώμη σου κόσμο μια καινούργια ζωή;

Τι άλλο πέρα από την ελπίδα ό,τι η επόμενη στιγμή κάτι καλύτερο θα φέρει, η ανάμνηση όμορφων εμπειριών του παρελθόντος και το ένστικτο της επιβίωσης.

Και μιλώντας για ομορφιά...
The sky over Glyfada
Ο ουρανός της Γλυφάδας πριν από λίγες μέρες

14 Απριλίου 2007

Η σχετικότητα του χρόνου

Τι θα γινόταν αν ένα πρωινό ξυπνούσαμε και νιώθαμε πως η ζωή μας είναι πλήρης και τέλεια όπως είναι;
Τι θα γινόταν αν όλες οι ελπίδες μας και τα όνειρά μας πραγματοποιούνταν;
Αν δεν υπήρχε πλέον τίποτε που να επιζητούμε και να περιμένουμε από το μέλλον;

... δε θα χρειαζόταν η επόμενη ημέρα, ούτε καν η επόμενη στιγμή.

13 Απριλίου 2007

Αλεξικέραυνο

Για όλες αυτές τις φορές που σου φέρθηκα σκληρά... Που σε κατηγόρησα χωρίς να φταις για πράγματα που άλλοι λάθος κάνουν. Γιατί δεν είχα το θάρρος να τα πω σε εκείνους, και στα φόρτωσα με την ελπίδα ό,τι θα βρεις τον κατάλληλο τρόπο να τα μεταφέρεις εσύ. Κάπως, κάποτε, με δικιά σου πλέον ευθύνη. Αφήνοντάς σε από δειλία μόνη με εκείνους, τα λεχθέντα, και τις αντιδράσεις τους. Για όλες αυτές τις φορές που σε χρησιμοποίησα ως αλεξικέραυνο... Για όλες εκείνες τις στιγμές που δεν έδειξα κατανόηση για την δικιά σου, την διαφορετική, οπτική γωνία. Για όλες τις φορές που σου είπα, "ας μου φέρεσαι αλλιώτικα, για να μην αναγκάζομαι να αντιδρώ". Για όλη την αιωνιότητα που θα μου λείψεις αν και όταν λείψεις.
Για όλα αυτά....και χιλιάδες άλλα που δυστυχώς δε θα καταφέρω σε αυτήν την ζωή να κάνω σωστά...
Συγνώμη και την απεριόριστη αγάπη μου

2 Απριλίου 2007

Φεύγουμε Stop

Καλό Πάσχα, καλή Ανάσταση Stop
Φεύγουμε Stop
Καλό μας ταξείδι Stop
Καλή διαμονή εκεί που θα είμαστε και ακόμα καλύτερη επιστροφή μας Stop :-)

1 Απριλίου 2007

Όνειρα

...και ο ήλιος ανέτειλε σιγά σιγά, η κίνηση στον δρόμο μπροστά της γινόταν ολόενα και πιο πυκνή, ένας μαγαζάτορας ενεργοποιούσε τον φωτισμό της επιχείρησής του, όταν εκείνη συνειδητοποίησε πως κοιμόταν σε μια εξωτερική κόχη ενός κτιρίου, ορατή για όλους τους περαστικούς, τα ρούχα πεταμένα και τριγύρω της, μισόγυμνη. Προσπάθησε να μαζέψει τα ρούχα της, αλλά συνέχεια έβρισκε και άλλα παντελόνια, και άλλες μπλούζες. Πως θα μπορούσε να τα μεταφέρει όλα; Ήδη είχαν γεμίσει και οι δυο τσάντες της. Το τελευταίο τσαλακωμένο παιδικό παντελονάκι που είδε δίπλα της δεν θα έπιανε θέση στις τσάντες, ήταν αυτό που θα φορούσε φεύγοντας.
"Βοήθα με να φύγουμε από εδώ", είπε σε κάποιον που ήταν δίπλα της και τον γνώριζε. Όμως για κάποιο ανεξήγητο λόγο, τίποτε δεν συνέβαινε. Και εκείνη στεκόταν εκεί... να μαζεύει και άλλα ρούχα και να αγωνιά πότε θα μπορέσει να φύγει.

..."Εσείς θα πάρετε τον Ηλεκτρικό για Κουμουνδούρου; Εγώ πηγαίνω αλλού", είπε και πήρε την αντίθετη κατεύθυνση. Προχώρησε πάνω στις ράγες του τρένου, και ήταν σαν να περπατά πάνω σε δέρματα απλωμένα πάνω στο νερό, σαν σε γέφυρα, σαν στον πάγο μιας παγωμένης λίμνης. Και αναγνώριζε από το χρώμα του εδάφους, ποιο σημείο είναι παχύτερο, σε ποιές επιφάνειες ήταν το διαχωριστικό υλικό πιο λεπτό. Ήξερε πως αν έσπαζαν τα δέρματα κάτι επικίνδυνο θα συνέβαινε, δεν ήταν σίγουρη αν θα τη ρουφούσε το νερό στα βάθη του, ή θα κατάφερνε απλά να κολυμπήσει πάνω του. Και μερικές φορές περπατούσε στα δέρματα, άλλοτε κολυμπούσε στο νερό αριστερά από αυτό το "φράγμα"...
Δεν φοβόταν, απλά βιαζόταν να φτάσει στο τέλος. Στον προορισμό της.